Gracias Pablo, para recordar por siempre

Στην πρώτη του εν Θεσσαλονίκη προσεδάφιση τον περίμεναν πάνοπλες οι επιτροπές υποδοχής. Του φόρεσαν το κασκόλ, τον αποθέωσαν αλλά εκείνος δεν έδειχνε να συγκινείται ιδιαίτερα με το θερμό περιβάλλον. Διήγαγε όλη τη διαδικασία της παρθενικής επαφής, σχεδόν ανέκφραστος, φορώντας εκείνο το ευθύβολο και εκπυρσοκροτημένο αιμοβόρικο βλέμμα του.

Η αρχική μου διάγνωση μιλούσε για έναν σνομπ - υπερόπτη αστέρα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που στα 31 του, αφού πέρασε από μερικά από τα καλύτερα κλαμπ της γριάς Ηπείρου μας (Ρεάλ, Μίλαν), είπε να φροντίσει και για το «εφάπαξ» προτού την συνταξιοδότηση.

Πέρασε ο καιρός και ο τύπος μόνο ψεύτικος δεν έδειχνε. Φαινόταν ολοκάθαρα να το ζει αυτό που κάνει. Καταλάβαμε, από την αρχή, ότι ξέρει εκατό κιλά μπάλα. Παθιαζόταν σε κάθε φάση και αντιδρούσε στους τσαμπουκάδες των αντιπάλων με, αντίστοιχο, τσαμπουκά. Δεν καταλάβαινε ούτε από ονόματα ούτε από έδρες. Μοιραία, λατρεύτηκε από την κερκίδα...

Από την ώρα που «μπουκέτωσε» τη βραζιλιάνα αδελφή μέσα στο σπίτι της στοχοποιήθηκε για τα καλά. Σε όλους τους διαιτητικούς συνδέσμους αναρτήθηκε η αφίσα του ως persona non grata για τους αγωνιστικούς χώρους και, επομένως, ο Π.Α.Ο.Κ., στο εξής, θα έπαιζε με 10 παίκτες, μέχρι να αποφασίσει να τον στείλει από κει που ήρθε. Ακούστηκαν, όχι άδικα ίσως, και δικές μας κραυγές εναντίον του. «Τι να τον κάνουμε όταν μας κρεμάει στα ντέρμπι;».

Το ένστικτο του ΠΑΟΚτσή, όμως, δεν λαθεύει. Το άτομο δεν ήταν ο παπατζής μισθοφόρος που κρύβει τις αδυναμίες στο ανέξοδο φανατιλίκι γιατί, πολύ απλά, δεν έχει αδυναμίες. Το παλικάρι ήταν ακριβώς αυτό που φαινόταν: Ενας αυθόρμητος και παρορμητικός Λατίνος που λατρεύει και κατέχει τη μπάλα όσο λίγοι αλλά, ταυτόχρονα, απεχθάνεται τις αδελφίστικες συμπεριφορές. Επρεπε, όμως, να σταματήσει να τρώει το τυράκι των εκπροσώπων του τρίτου φύλου και να αφοσιωθεί στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι.

Η δικαίωση όσων των λάτρεψαν δεν άργησε να΄ρθεί. Καταρχάς, φέτος στον έλεγχο προόδου γράφει διαγωγή «κοσμιωτάτη» συνοδευόμενη από απόδοση μουντιαλικών προδιαγραφών. Δεύτερον, εκτίμησε, όσο λίγοι επαγγελματίες, την ζεστή αγκαλιά της Τούμπας και δέχθηκε να ανανεώσει με, σχεδόν, τα μισά λεφτά. Είμαι σίγουρος ότι και τα διπλά να του τάζανε εκεί κάτω απλά θα τους έφτυνε.

Όμως, αυτό το τελευταίο δεν νομίζω να το συναντήσεις σε κανέναν επαγγελματία αθλητή της γης. Ήξερε δύο μέρες πριν ότι η αγαπημένη του γεννήτορος την είχε άσχημα στην εντατική. Μπορούσε να σηκωθεί να φύγει (και μάλιστα με τις ευχές όλων μας) για να πάει να την ανταμώσει, εν ζωή, για τελευταία φορά. Δεν το έκανε. Προτίμησε να μείνει στις επάλξεις περιμένοντας το μοιραίο. Οπερ και εγένετο. Εφυγε, άρον - άρον, για το νότιο ημισφαίριο, κάθισε μισή μέρα στα δικά του χώματα, νεκροφίλησε τη Μάνα του και επέστρεψε για ένα γεγονός που δεν ήθελε με τίποτα να χάσει, το ντέρμπι με την ...αλογοτροφή («κλεμμένο» από εχθρικό site).

Δεν τον σακάτεψαν τα αεροπλάνα δεν τον λύγισε το προσωπικό του δράμα. Σαν σε αρχαία τραγωδία έπαιξε, και πάλι, τον ηρωϊκό του ρόλο. Την ώρα που τα καρντάσια στις κερκίδες του στέλνανε την τεράστια γραπτή τους αγάπη αυτός πήρε τη μπάλα, την έστησε με σιγουριά πέρα κοντά στο κόρνερ, και ετοιμάστηκε να κάνει αυτό που υποσχέθηκε νοερά να πράξει - ξέρουμε που - στο ατέλειωτο ταξίδι της επιστροφής. Με γεωμετρική ακρίβεια που θα ζήλευε και ο άλλοτε χορευτής Βασίλης Χ¨παναγής, κάρφωσε το τόπι στην αφύλακτη μεριά του άμοιρου τζόρβα και η Τούμπα πήρε φωτιά...

Όταν ο ...καλλιτέχνης κοίταζε με νόημα εκεί ψηλά στον ουρανό, το φιλοθεάμων ακροατήριο όρθιο αποθέωνε τον πρωταγωνιστή μιας αρχαίας παράστασης, που όμοιά της δύσκολα συναντάς στις ποδοσφαιρικές αρένες.

Gracias Pablo, para recordar por siempre...