Το άρρωστο ποδόσφαιρο ξαναζητάει τον Π.Α.Ο.Κ.

Την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι μπορούν και βλέπουν καθαρότερα την αλλαγή εποχής, εμείς, νομοτελειακά αρκούμαστε στο να απολαμβάνουμε τα απανωτά σφηνάκια της αστείρευτης ΠΑΟΚτσήδικης κάβας, ως η ελίτ της πιο «μεθυσμένης πολιτείας» του ελληνικού πρωταθλήματος.

Όλη η επικράτεια, ... πλην  των «Λακεδαιμονίων», δηλαδή της σκληροπυρηνικής εκδοχής του καταρρέοντος καθεστώτος, παρακολουθεί, με δέος και ανακούφιση τον διεμβολισμό του αμαρτωλού Αττικού πλοιαρίου από την ελπιδοφόρα Μακεδονική φρεγάτα, όπως πάλι και τότε το '70, που έλαβε χώρα η πρώτη ισοπεδωτική αντιΠΟΚική επανάσταση Πανελλήνιας αποδοχής και κράσης.

Δέχομαι καθημερινά τηλέφωνα από γαυροβαζελοαναθρεμμένους συγγενείς και φίλους της «κάτω του αυλακιού» ενδοχώρας που μού δηλώνουν απερίφραστα ΠΑΟΚΑΡΑ, όχι γιατί ξαφνικά άλλαξαν την πίστη τους, αυτά ομολογουμένως δε γίνονται, αλλά επειδή χαζεύοντας το είδωλο της ομάδας μας αντιλαμβάνονται το τέλος (;) μιας μακροφορεμένης στην πλάτη όλων αμαρτωλής ποδοσφαιρικής εποχής. Ακόμα και συμπολίτες της υγιούς πτέρυγας, που η μαύρη συγκυρία κάποτε τους έβαψε στα κίτρινα, τάσσονται κατά του ΠΟΚ ελπίζοντας ότι το επόμενο ανατρεπτικό άρμα θα είναι το δικό τους (όχι γέλια, εγώ απλά μεταφέρω κλίμα...).

Στο καρκινογενές περιβάλλον του θνήσκοντος ελληνικού ποδοσφαίρου ο Π.Α.Ο.Κ. φαίνεται να είναι η πιο ενδεδειγμένη θεραπεία. Το υγιές ασπρόμαυρο αίμα διαχέεται σε ολόκληρο το κορμί του εγχώριου περιβάλλοντος, ενώ το δικέφαλο αντισκουριακό οξυγόνο διατίθεται απλόχερα, μετά από κάθε επιτυχία μας, σε όποιον άμοιρο αισθάνεται ότι την τελευταία εικοσαετία βι-ά-στη-κε η αθλητική αισθητική του από τη διάσπαρτη με ποντικοφωλιές ξεφωνημένη παράγκα του Σπάθου, του Καζνάφορου και λοιπών ιερέων του υπόγειου σκότους.

Δεν είναι όνειρο, όπως διαβάζω και ακούω δεξιά και αριστερά, γιατί τα όνειρα είναι, εξ ορισμού, μυθοπλαστικά και αντιπροσωπεύουν την εικονική πραγματικότητα. Το δικό μας το Party είναι αληθινό και εξηγήσιμο με αριθμούς, με πλάνα που πιστά τηρήθηκαν, με υστερικές φωνές ανυπόμονων αδελφών που παρακούστηκαν, με την υπομονή που αποδείχτηκε, για μία ακόμη φορά, ότι είναι «αρετή». Αυτά τα υλικά είναι που συνθέτουν αναπόφευκτα μία ρεαλιστική, και όχι ονειρική, πραγματικότητα την οποία διάγουμε αυτή τη στιγμή και θα συνεχίσουμε να τη ζούμε όσο θα επιμένουμε στην ίδια πετυχημένη συνταγή. Τα ράσα δεν κάνουν από μόνα τους τον Παπά, χρειάζεται και πίστη, και αυτήν θα πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε απέναντι στους αναγεννητές του οράματός μας. Αυτοί ξέρουν, αυτούς εμπιστευόμαστε.

Ακτινογραφήστε τον τωρινό μας Π.Α.Ο.Κ. και, παράλληλα, ανατρέξτε στην άλλοτε ...επική φράση «...το αιγάλεω και ο ολυμπιακός να κερδάνε... και όλοι οι άλλοι να πάν να γαμηθούν!» και συγκρίνεται τα δύο διαφορετικά μεγέθη, τις δύο ανόμοιες εποχές, τους δύο διαφορετικούς πρωταγωνιστές, την αιθέρια ευωδία δίπλα στην υποβόθρεια μπόχα, το αληθινό με το ψεύτικο, το υγιές με το άρρωστο, το χτισμένο με το διορισμένο, και μετά τις απαραίτητες ξεσπαθωτικές ακρότητες καθίστε ήρεμα στην πολυθρόνα και πιείτε όλο το νέκταρ της ξελογιαστικής κάβας του σερβίροντος Θόδωρου, του Ζήση, του Φερνάντο, του Σέρτζιου, του Πάμπλο, του άλλου Πάμπλο, του Βίκτορος του Ιλια, του Αδελίνου, του Στέλιου, του Κώστα και όλων των άλλων εκλεκτών του καταστήματος, γιατί ήταν πολλά τα στερημένα τα χρόνια αδέρφια μου, και δεν μιλάω για τον τίτλο, αυτός είναι θέμα χρόνου, πλέον, το πότε θα έρθει, φέτος του χρόνου κατά βάθος ποιος νοιάζεται, το σημαντικό είναι ότι είμαστε, και πάλι, εδώ έτοιμοι να δημιουργήσουμε τη νέα ασπρόμαυρη ηρωϊκή εποχή που θα διηγούνται τα τωρινά 12άχρονα, όπως εμείς την παλιά, και μακάρι να μην τελειώσει αυτό ποτέ...

Ξαναζούμε στιγμές μοναδικές γιατί ο Θεός φόρεσε, και πάλι, τα ξεχασμένα του ασπρόμαυρα άμφια...