"Ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα (και όλους)"
SHARE:
"Παρασκεύη 15 Μαρτίου. Με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου από την Καβάλα. Μου λέει πως πήραμε επιτέλους τα λεφτά της αναπηρικής σύνταξης της μάνας μου που μας τα χρωστούσαν. Μας τα δώσαν αναδρομικά. Επιτέλους θα καλύψουμε κάποια έξοδα. Η χαρά του πατέρα μου είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί θα μπορέσει να έρθει μέχρι την Θεσσαλονίκη όπου μένω, και να πάμε παρέα στο ματς με τον βάζελο. Εγώ πάω κάθε Κυριακή με το υστέρημα μου όπως κάνουν όλοι οι συνπαοκτσήδες. Τα αδέρφια μου.
Ο πατέρας μου παίρνει 550 ευρώ τον μήνα και η μητέρα μου κάπου στα 600 από την σύνταξη αναπηρίας. Δουλεύει (παράνομα) και όπου αλλού μπορεί για να τα βγάλουμε πέρα. Εγώ μένω με την αδερφή μου σε ένα σπίτι μίας οικογενειακής μας φίλης και πληρώνουμε φθηνό ενοίκιο. Σπουδάζουμε και οι δυο. Γενικά τα βγάζουμε δύσκολα πέρα. Ευτυχώς υπάρχει ο ΠΑΟΚ.
Όχι δεν υπερβάλλω. Ο ΠΑΟΚ είναι όαση. Δεν μπορεί να γίνει με καμία άλλη ομάδα αυτό. Μέσα στην φτώχεια μας ενώνουμε την φωνή μας με την φωνή χιλιάδων αδερφών μας. Κάνουμε ψυχανάλυση ομαδική, γιατί είμαστε όντως τρελοί. Και ναι, την βρίσκουμε με έναν παίκτη που φόρεσε το σήμα της Ρεάλ στο στήθος αλλά φίλησε μόνο τον δικέφαλο αετό. Γιατί κατά βάθος είναι και αυτός τρελός.
Ευτυχώς που υπάρχει ΠΑΟΚ γιατί η ζωή δεν θα χε την ίδια ομορφιά. 4 γράμματα και όμως σε ανακουφίζουν από τον πόνο της καθημερινότητας. Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι ένα κίνημα, είναι ένας αιώνιος έρωτας. Κίνημα κυρίως φτωχών, ανέργων, καταπιεσμένων, ανθρώπων που δεν μασάνε μπροστά στα βάσανα της ζωής και καυλώνουν με την ενέργεια που τους δίνει αυτή η ομάδα.
Έτσι και γω και ο πατέρας μου. Φτωχοί και οι δύο. Αλλά χαμογελάμε όλη την βδομάδα γιατί μπορούμε να πάμε μαζί να δούμε τον ΠΑΟΚ. Είμαστε χαρούμενοι μέχρι να μας χάλάσει την διάθεση μία κόντρα την οποία δεν καταλαβαίνουμε. Ένας αθλητής που εμπνέει, δυσανασχετεί που ο προπονητής του τον άφησε εκτός αποστολής. Βέβαια δεν είναι ένας απλός ποδοσφαιριστής. Είναι η σύγχρονη σημαία της ομάδας. Πολλά πιτσιρίκια έγιναν ΠΑΟΚ γιατί έπαιζε σ' αυτόν, αυτός ο τεραστίων διαστάσεων αθλητής και χαρακτήρας.
Μία κόντρα λοιπόν ανάμεσα σε έναν αθλητή που παίρνει 400χιλ τον χρόνο και σε έναν προπονητή που παίρνει περίπου άλλα τόσα. Δήλαδή σε δύο πλούσιους συνανθρώπους μας. Ο πατέρας μου για να βγάλει τόσα χρήματα, θα πρέπει να δουλέψει περίπου 60,6 χρόνια ασταμάτητα. Και ο πατέρας μου είναι ΠΑΟΚ. Το πιο παράξενο είναι βέβαια, ότι παιδιά που είναι άνεργα ή των οποίων οι γονείς βγάζουν και αυτοί 500-600 ευρώ τον μήνα, τρελαίνονται που ένας αθλητής έμεινε εκτός αποστολής και ετοιμάζουν λαικά δικαστήρια την Κυριακή.
Σέβομαι, αγαπώ και τιμώ τον Πάμπλο Γκαρσία. Στηρίζω τον Γιώργο Δώνη. Αλλά ΠΑΟΚ δεν είμαι ούτε για τον έναν, ούτε φυσικά για τον άλλον. ΠΑΟΚ είμαι γιατί μπορεί να μην έχω ψιλά για εισητήρια, αλλά στον κουμπαρά μου έχω μαζεμένα με 50λεπτα, 10 ευρώ για το εισητήριο της Κυριακής. Γιατί όταν μπαίνω στην θύρα 4 και φωνάζουμε πριν τον αγώνα «ΠΑΟΚ», ανατριχιάζω. Γιατί στην κοινωνία αυτήν νιώθω πρόσφυγας όπως πρόσφυγες ήταν οι οραματιστές ιδρυτές της ομάδας μας.
Ζητώ λοιπόν, πρώτα και κύρια, σεβασμό στον πατέρα μου, σε μένα και σε όλους αυτούς που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να πάνε γήπεδο. Ζητώ τον σεβασμό πρώτα σε μας τους ίδιους και μετά στον Πάμπλο Γκαρσία. Γιατί, αν θέλουμε να λέμε ότι ο ΠΑΟΚ είναι η οικογένεια μας, θα πρέπει να μας απασχολεί το γέλιο και η χαρά του ανθρώπου που πηγαίνει στο γήπεδο ή διαβάζει για τα νέα της ομάδας του και μετά για το αν ο Πάμπλο Γκαρσία είναι στην αποστολή. Απαιτώ σαν γνήσιος ΠΑΟΚτσης την Κυριακή, να φωνάξουμε πρώτα και κύρια «ΠΑΟΚ» γιατί το πιστεύουμε. Να κάνουμε τον κόσμο που περνά δύσκολα και θα είναι μία θέση παραδίπλα να αισθάνεται όμορφα και να μην φύγει από το γήπεδο επειδή κάποιοι έβαλαν έναν καλοπληρωμένο αθλητή (γιατί κακά τα ψέματα, εξαιτίας του πάθους μας για το ποδόσφαιρο, κάποιοι έχουν λύσει τα υπαρξικά τους προβλήματα ενώ εμείς όχι) πάνω απ΄' αυτόν, που παρόλες τις δυσκολίες του, έρχεται να στηρίξει την ομάδα του. Αυτό ακριβώς σημαίνει «Ο ΠΑΟΚ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ»...
