Η αναγνώριση των άλλων

Είμαστε τα κοινωνικά όντα που στοχάστηκε ο Μεγάλος Αριστοτέλης. Ως τέτοιοι, απαραίτητο συστατικό στοιχείο της ψυχολογίας αλλά και θεμελιώδης παράμετρος ισορροπημένης προσωπικότητας είναι, βεβαίως, η άποψη που έχουν οι άλλοι για μας. «Καλύτερα να σού βγει το μάτι παρά το όνομα» είναι η χαρακτηριστική λαϊκή ρήση που αποδίδει ευθύβολα τη σημασία της γνώμης του περίγυρου για μας.

Όπως και να το κάνουμε η αποδοχή από την ομήγυρη είναι ζωτικής σημασίας προϋπόθεση της αισιόδοξης εκδοχής των πραγμάτων. Άλλον εσωτερικό παράδεισο απολαμβάνει εκείνος που δέχεται μηνύματα κοινωνικής αναγνώρισης και σε άλλο θλιβερό πλανήτη μελαγχολικής απογοήτευσης μετράει το χρόνο του ο απαξιωμένος κοινωνικός εταίρος της διπλανής πόρτας. Το κυνήγι της δόξας, του χρήματος, του έρωτα και της διασκέδασης έχουν μοναδικό στόχο την εσωτερική αποκατάστασή μας και η επιτυχία τους μετριέται μόνο με το κατά πόσο τα κατάφεραν στο τομέα αυτό.

Η οπαδική επιλογή είναι βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας σε τέτοιο, μάλιστα, σημείο που θα υποστήριζα, ευθαρσώς, ότι η ομάδα μας αποτελεί την προέκταση του εαυτού μας στα αθλητικά πράγματα μιας ολόκληρης Χώρας. Δηλώσαμε «Π.Α.Ο.Κ.» και εναποθέσαμε σε κείνον να μας εκπροσωπήσει κοινωνικά. Ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχολογίας μας επενδύθηκε στην σωματειακή μας προτίμηση με την ελπίδα ότι οι αισιόδοξες ημέρες θα καταπίνουν δυναμικά τις υπόλοιπες.

Παρακολουθούμε από μικροί με αγωνία, έως και με κομμένη ανάσα, την εξέλιξη της επιλογής μας σαν την χρηματιστηριακή μετοχή στην οποία επενδύσαμε όλα μας τα ψυχολογικά μετρητά (ακόμα και τη τελευταία δεκάρα), ενώ τα απανωτά limit up και down στο πέρασμα των δεκαετιών διαμόρφωσαν μια απέραντη στρατιά εξαρτημένων μετόχων που το μόνο που έμαθαν είναι να καταφεύγουν στις ασπρόμαυρες ειδήσεις για να αποφασίζουν, κατά περίπτωση, αν τελικά η ζωή είναι ωραία ή γενικώς ...πουτάνα.

Πέρυσι ήρθε η αισιοδοξία για κάτι καλό και φέτος απολαμβάνουμε την καθιέρωση. Όλοι μας βλέπουν και μας αντιμετωπίζουν, πια, σαν ισότιμους και ισάξιους διεκδικητές του τίτλου κατατάσσοντάς μας, και πάλι, μετά από μία εικοσαετία, στο γκρουπ των πραγματικά ισχυρών του πρωταθλήματος. Άλλη γεύση έχει να ακούς τους πάντες να αναλύουν τις ισόποσες πιθανότητές μας να το πάρουμε αλλά και το ίδιο απολαυστικό είναι να μετράς την αγωνία των εχθρών σου για το εάν θα το σηκώσουμε ή όχι. Π.χ. κάντε τον κόπο και μπείτε στον διαδικτυακό σκόρδα και διαβάστε το κείμενο του anima sana. Ο άνθρωπος προσπαθεί να καθησυχάσει τους ομοϊδεάτες του με τη φράση «...Και φτάνει πια. Δεν θα το πάρει. Μη τρελαίνεστε...» και όλοι καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής. Περαστικά και σε σας πουλάκια μου...

Αυτή η άποψη των άλλων για την ομάδα είναι που μας απογειώνει ξανά στην ευτυχισμένη στρατόσφαιρα. Είκοσι χρόνια αθλητικής ανυποληψίας γίνονταν αντιληπτά στις παρέες, στο σχολείο, στην TV., αλλά και στο κολοραδιόφωνο της EΡΑ ΣΠΟΡ. Είχα απηυδήσει να ακούω από τα δηλητηριώδη χείλη τους για τους ...«μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου και την τρανή ισχύ τους... Διέκρινα με πόση ικανοποίηση αποδέχονταν το γεγονός ότι ...μόνο οι ομάδες της Αθήνας είναι μεγέθη για το πρωτάθλημα, το C.L., τις επιτυχίες, γενικώς. Άκουγα ειδικά τους ρεπόρτερ της κούλας 44 να αριθμούν επιδεικτικά, συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία, τους 3 του Π.Ο.Κ., ως τα ...μεγαθήρια, αποκλείοντας σκόπιμα τον Π.Α.Ο.Κ. μας από αυτούς, ακόμα και ως κοινωνικό μέγεθος, και μου γυρίζανε τα άντερα (π.χ. η κούλα 44, λέει, έχει ..2.000.000 οπαδούς ενώ ο Π.Α.Ο.Κ. ...1.000.000!!!!! ναι, σας πιστέψαμε κακομοίρηδες...). Και μη σας πω ότι πιο πολύ το ευχαριστιόνταν οι ...κούληδες 44 από τους άλλους. Τόσο κόμπλεξ βγάζανε οι ανύπαρκτοι.

Και όλα αυτά τα μελαγχολικά τα διήγαμε, εμείς, που μεγαλώσαμε με τον Π.Α.Ο.Κ. του 70΄και του 80΄! Πώς να τα αντέξει η ψυχή μας, το είχαμε ρίξει στην μελαγχολία και την είχαμε στήσει στο παράθυρο περιμένοντας τον καλπασμό κάποιου δυνατού αλόγου να μας σώσει απ΄ τη κακομοιριά, ενώ η λύση ήμασταν εμείς οι ίδιοι και δεν το βλέπαμε...

Και καταλήγω, όπως ακριβώς ξεκίνησα. Η θετική άποψη των άλλων για τον Π.Α.Ο.Κ., δηλαδή για μας, συντελεί αποφασιστικά στην εσωτερική μας ισορροπία, και αυτό είναι διακριτό με γυμνό μάτι σε όσους μας ξέρουν από χρόνια και έχουμε κάθε λόγο να θριαμβολογούμε με τα limit up της πιο αγαπημένης μετοχής του σύμπαντος.

Η κοινωνική αποδοχή είναι μεγάλο πράγμα. Να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού γιατί έναν νέο limit down θα μας επέστρεφε στην μαύρη κόλαση...