Η παλιά κερκίδα έπαιρνε παιχνίδια, σήμερα;

Όταν θέλεις να εμψυχώσεις κάποιον τονίζεις τα χαρακτηριστικά που εκείνος διαθέτει και πετυχαίνεις το σκοπό σου. Π.χ. ο καθένας εμψυχώνεται όταν ακούει το όνομά του. Άλλο είναι όταν σε καλημερίζει κάποιος με τη φράση «καλημέρα φίλε μου» και άλλο είναι όταν σου λέει «καλημέρα Γιώργο, Δημήτρη...». Η εντύπωση, αυτόματα, γίνεται θετικότερη, έστω και με το απλό άκουσμα του ονόματός σου.

Στο γήπεδο το πιο αποτελεσματικό σύνθημα είναι εκείνο που περιέχει τη λέξη «Π.Α.Ο.Κ.», ειδικά όταν η ομάδα παίζει εκτός έδρας και οι ιαχές της γηπεδούχου κερκίδας δημιουργούν ένα ξένο και αφιλόξενο περιβάλλον. Θέλουν οι παίκτες εκείνη τη στιγμή να ακούσουν το όνομα της ομάδας για να μην αισθάνονται μόνοι και να εξοπλιστούν ψυχολογικά. Τα άλλα συνθήματα είναι μια βοή που ενώ ακούγεται από τη σωστή πλευρά των οπαδών, εντούτοις, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, δεν πορώνει.

Καλά είναι όλα τα έξυπνα οπαδικά μας συνθήματα, τα μελωδικά τραγούδια με τα πρωτότυπα στιχάκια που εξυμνούν την ιδέα και αποδίδουν το πόσο μας έχει κυριεύσει το πάθος για το σύλλογο αλλά εάν θέλουμε πραγματικά να αναπτερώνουμε το ηθικό των αθλητών στους αγώνες θα πρέπει να συνηθίσουμε να φωνάζουμε, σε μεγαλύτερη διάρκεια, συνθήματα με το όνομα της ομάδας και, φυσικά, να ασχολούμαστε λιγότερο με την αντίπαλη. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές του αγώνα τέτοια συνθήματα χρειάζονται. Τα υπόλοιπα δημιουργούν, πράγματι, μία φαντασμαγορική ατμόσφαιρα που αρέσει στους θεατές, πλην όμως, δεν πετυχαίνουν να πορώσουν τους παίκτες. Το «γαμιέται ο θρύλος και ο Πειραιάς» αρέσει, ως σύνθημα αλλά δεν πορώνει τον παίκτη μας την κατάλληλη στιγμή, δεν παίρνει τα παιχνίδια.

Ολοι συμφωνούν ότι η τωρινή ατμόσφαιρα στο Ναό απέχει από την αντίστοιχη των παλαιών εποχών του 70΄ και 80΄. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο φαντεζί, πιο κινηματογραφικά, το σκηνικό είναι ένα θέαμα που δεν χορταίνεις να το βλέπεις, οι βιντεοσκοπήσεις των κινητών πάνε σύννεφο αλλά νομίζω πως χάνουμε την ουσία. Η κερκίδα που έβγαζε φωτιές και γονάτιζε, στην κυριολεξία, κάθε αντίπαλο σπάνια πια εμφανίζεται και αυτό γίνεται, συνήθως, αφού η ομάδα έχει ήδη πάρει εμπρός από μόνη της, με δικές της αγωνιστικές ενέργειες μέσα στο γήπεδο και όχι, δυστυχώς, ωθούμενη από την κερκίδα.

Θα πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο. Ο θρύλος της απόρθητης και τρομερής Τούμπας δεν δημιουργήθηκε μόνο από τον Κούδα, τον Σαράφη, τον Φουντουκίδη, τον Παρίδη και όλους τους άλλους αλλά συνέβαλε τρομερά στην δημιουργία της και η συνεχόμενη οπαδική φωνή, σε όλες τις στιγμές του αγώνα, με συνθήματα σύντομα και απλά αλλά που όλα περιείχαν τη λέξη «Π.Α.Ο.Κ.». Ακουγε ο αντίπαλος το συνεχόμενο «ΠΑΟΚ-ΠΑΟΚ-ΠΑΟΚ» και αποσυντονιζόταν ενώ, ταυτόχρονα, έπαιρναν κουράγιο οι δικοί μας, ειδικά όταν δεν μας καθόταν η ροή του ματς, όπως έπρεπε. Εχανε ο Ολυμπιακός 23 συνεχόμενα χρόνια από το πάθος του κόσμου που, επί 90 σχεδόν λεπτά, έσπανε τα τύμπανα των παικτών του με την ιαχή «ΠΑΟΚ», η οποία συνέχιζε ολόκληρη την επόμενη βδομάδα να βουϊζει στα αυτιά τους.

Αυτή ήταν η κερκίδα που έπαιρνε τα μεγάλα παιχνίδια. Τώρα περιμένουμε πότε θα φορτσάρει η ομάδα για να ξεσηκωθούμε, ενώ αναλώνουμε πολλή ενέργεια μόνο στο σκηνικό εισόδου των ομάδων. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, δεν βοηθάμε και πολύ γιατί ο παίκτης θέλει την ώθηση όταν τα πράγματα στο τερέν κολλήσουν, ενώ ο αντίπαλος πρέπει να υφίσταται την ηχητική τρομοκρατία περισσότερο όταν δείχνει να πατάει γερά στον αγωνιστικό χώρο και να ελέγχει το παιχνίδι και όχι όταν δείχνει να παραπαίει.

Αρα, λοιπόν, να μην ζητάμε μόνο από τον προπονητή και τους παίκτες να γίνουν πιο Π.Α.Ο.Κ. αλλά θα πρέπει να μεις ως κερκίδα να το πράξουμε.