Φούσκες και… ομελέτες!

Δεν έχουν περάσει και τόσοι πολλοί μήνες από τότε που σε μια… έκρηξη διορατικότητας, έγραφα πράγματα που σιγά σιγά βγαίνουν.

Δύο κείμενα του περασμένου χειμώνα, λοιπόν, μοιάζουν να ενώνονται τις τελευταίες ημέρες, και το αποτέλεσμα αναμένεται με ενδιαφέρον όχι μόνο… ασπρόμαυρο.

‘Συνταγή για ομελέτα’, περιείχε το πρώτο κείμενο, όπου ανέφερα χαρακτηριστικά : «Ο Σαββίδης είναι αποφασισμένος για μεγάλη ομελέτα. Σε εντυπωσιακό βαθμό.

Και αυτό προϋποθέτει τα… «σπασμένα αβγά» που ανέφερε εύστοχα ο Μπέος μόλις χθες στα ερτζιανά της πόλης.

Μόνο που και τα αβγά στην ομελέτα, δεν είναι όλα ίδια…

Έτσι και τα στρατόπεδα που θα υποστούν συγκρούσεις, δεν είναι όλα Αθηναϊκά…

Και πολλοί από αυτούς που σήμερα ζητάνε ρήξεις και πολέμους, αύριο θα δυσαρεστηθούν που δεν έγιναν τα χατίρια τους. 

Και θα νιώσουν ριγμένοι και θιγμένοι.

Αυτό που μένει όμως, είναι η άποψη του Ιβάν. Όλοι οι άλλοι είχαν δεκαπέντε χρόνια στη διάθεσή τους, για να προωθήσουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους.»

Πέρασαν οι μέρες, και ήρθε η ώρα που η έλευση Ζαγοράκη, ενεργοποίησε κάποιους αυτόκλητους θεματοφύλακες, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να κηρύξουν αλλά και να… αποκηρύξουν.

Ακουστήκατε, κύριοι. Αλλά κυρίως, κουράσατε. Και χάσατε τις πολλές ευκαιρίες που είχατε να πάρετε τον κόσμο με το μέρος σας. Δεν είχα ποτέ την απαίτηση από απλούς οπαδούς να κινούνται τέλεια και να πράττουν πάντα το σωστό. Είχα και έχω την απαίτηση όμως, να αντιληφθούν το ρόλο τους και την ισότητά τους με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Ας δούμε επιτέλους μια ομόνοια, σύμπνοια και όραμα σε ότι αφορά την κερκίδα, και μετά θα επεκτείνουν τη δράση τους.  Αλλά πάλι, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω; Είπαμε, για να έχεις άποψη ακόμα και για τα πιο καθημερινά πράγματα, πρέπει να κουβαλάς το κοντέρ μαζί σου, για να αποδεικνύεις ποιος είσαι.

‘Σπάει η φούσκα’, ανέφερα στο δεύτερο κείμενο:

«Εμένα κάτι μου λέει ότι όπου να ναι, σπάει η φούσκα του χοντρού. Δεν ξέρω αν θα σπάσει μαζί και η ομερτά, μα ποσώς με ενδιαφέρει.

Και δεν με ενδιαφέρει γιατί, όταν σπάσει η φούσκα του, δεν τον βλέπω να αντέχει. Θα… σαλέψει.

Το σίγουρο είναι πως η επίπλαστη "κυριαρχία" του θα αποδειχθεί πως δεν αντέχει...

Και επειδή δεν έχει μάθει να βρίσκει σοβαρούς αντιπάλους στο κοτέτσι της ψωροκώσταινας, τώρα που θα του ‘ρθει… ουρανοκατέβατο, δε θα μπορεί να το διαχειριστεί.

Δεν νομίζω πως αντέχει να κουβαλήσει δύο καρπούζια, ο αυτοδημιούργητος κληρονόμος… Το ένα θα του πέσει.

Κι όταν σκάσει, δεν θα είναι εντυπωσιακό. Θα είναι απλά φυσιολογικό.

Υπομονή λοιπόν, κι έρχεται.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο.»

Κι αν ο κληρονόμος καθάρισε τον τίτλο φέτος, εμένα γιατί μου φαίνεται πως τον έχει λούσει κρύος ιδρώτας;

Και ακούω κάτι φωνές ότι ψάχνει προφάσεις για να την κάνει μ’ ελαφρά. Κι αυτός, και η κουστωδία του.

Υπομονή, κι ένα μόνο λέω : Τικ, τακ.

Δεν θα πω όμως παραπάνω. Αρκούν αυτά για σήμερα.

Θα φανεί στο χειροκρότημα.

ΥΓ Είναι βέβαιο πως πολλοί, θα μιλήσουν για… έπαρση και «ψώνισμα» στο ύφος του κειμένου. Τους θυμίζω πως πλάκα κάνουμε, παιδιά. Ηρεμία. Κανείς δεν έχει κρυστάλλινη μπάλα.