Να σοβαρευτούμε λίγο

Δηλαδή για να καταλάβω, το μόνο που μας μένει τώρα είναι η εκφώνηση ενός επικήδειου και, αμέσως μετά, σύσσωμοι να συνοδεύσουμε τον εκλιπόντα στην τελευταία του έξοδο; Αλήθεια, έτσι πρέπει να το δούμε;

Και ποιος θα αναλάβει να εκφωνήσει τον λυπητερό τον λόγο τον αποχαιρετιστήριο; Μήπως, κάποιος από εκείνους που έχασαν τη τροφή (μιζέρια) αλλά και τη λαλιά τους βλέποντας επί τρεις μήνες το ασταμάτητο ασπρόμαυρο τρένο να σκορπάει τον τρόμο στους διορισμένους διεκδικητές του τίτλου;

Όχι, εγώ δεν θα πάρω. Δεν πρόκειται να ενισχύσω τις σκόρπιες εκδηλώσεις μικροψυχίας ολιγάριθμων σημαιοφόρων του νοσηρού χθες που ηθελημένα ή και άθελα προσπαθούν να ξεσφίξουν τη σφιχτή γροθιά που σχημάτισαν αυθορμήτως, διοίκηση - λαός - κόουτς και παίκτες. Όχι, δεν θα συνταχθώ ούτε με τους ραδιοφωνατζήδες και σια που περιχαρείς κάνουν σαν να προμηθεύτηκαν καινούργια πραμάτεια και φωνασκούν δυνατά για να την πουλήσουν, με κέρδος.

Δεν ανταλλάσω αυτό που έζησα, και συνεχίζω να ζω μέσα και έξω από το Ναό, στο σπίτι, στη δουλειά, στα καφενεία, παντού, 7 μέρες τη βδομάδα, με καμία άλλη γήινη τέρψη ψυχής, με κανένα κύπελλο και κανένα πρωτάθλημα της διοργανώτριας χαβούζας ακόμα και με το ίδιο το Champions league.

Δεν έγινα Π.Α.Ο.Κ. για να στολίσω την αθλητική μου τροπαιοθήκη. Ας παραμείνει αυτή άδεια μέχρι την αποδημία μου, τους τα χαρίζω όλα. Δεν θέλω να σέρνω στην πλάτη μου τσίγκινους μαστραπάδες με αντάλλαγμα τον ιδεολογικό μου αφανισμό από την ανακόλουθη της υπόστασής μου ανυπομονησία, απληστία και μιζέρια που κάποιοι αμετανόητα συνεχίζουν να εκφράζουν, γιατί θα αποσυνθέσουν το στέρεό μου οικοδόμημα που έχει σημαιοστολιστεί με τα λάβαρα της αντίστασης, της πίκρας, της γόνιμης προσδοκίας, του χλευασμού κάθε ψευτιάς.

Όποιος δεν αντέχει ας αλλάξει ομάδα. Και που δηλώνει δικέφαλος τι στην ουσία προσφέρει; .Βαρέθηκα το εύκολο πυροβόλημα, τη ρηχή κριτική, το ανέξοδο ΠΑΟΚτσιδηλίκι και την κατά περίπτωση μόνο αρρώστια για τα τέσσερα γράμματα.

Εμπρός, πάρτε δρόμο, βρείτε αλλού στέγη, υπάρχουν μεγέθη και για σας. Κοιτάξτε λίγο γύρω σας και θα αντιληφθείτε ότι οι όμοιοί σας διάλεξαν, από μικροί, την κατάλληλη ομάδα, εσείς πως και αστοχήσατε, μήπως απλά για να μας τα κάνετε, κάθε τόσο, ομελέτα;

Σιγά μη ξενερώσω από τα αποτελέσματα. Μού αρκεί που εισπνέω το εκ του ασφαλούς ολόφρεσκο υγιεινό ασπρόμαυρο οξυγόνο και όσο για τις νίκες, αυτές, και πάλι, θα έρθουν γιατί, σε πείσμα της συνομοταξίας των εντός και εκτός του συλλόγου αρουραίων, παρεπιπτόντως συνεχίζουμε να διαθέτουμε την πιο καλοδουλεμένη ομάδα της χώρας και, άρα, μοιραία θα τα καταφέρουμε.

Γίνεται να λατρεύεις κάτι χωρίς να πικραίνεσαι; Οποιος πονάει για κάτι που τόσο αγαπάει δεν γκρινιάζει. Δεν το ξεφτιλίζει το πράγμα. Τον καημό του τον θάβει μέσα του και περιμένει τη δικαίωση, όποτε αυτή και εάν έρθει. Ισως και ποτέ. Ετσι είναι αυτά. Ποιος είπε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. πρέπει να είναι ένα καθημερινό ξεφαντωτικό party; Αυτά είναι για τους χαζοχαρούμενους και απ΄ ό,τι ξέρω στη δική μας τη φυλή τέτοιοι δεν χωράνε.