Και στην ήττα απαιτείται συντονισμός

Η πιο απεχθής συναισθηματική γεύση είναι η πίκρα. Πίκρα για αυτό που δεν καταφέραμε, πίκρα για κάτι ή κάποιον που χάσαμε, πίκρα για την προδοσία, πίκρα για την αχαριστία.

Γεμίζει ο εσωτερικός αεροθάλαμος με αποπνιχτικά αέρια και ζητάμε επειγόντως οξυγόνο. Στην πραγματικότητα, όμως, ξέρουμε ότι δεν γίνεται τίποτα. Ο εφιάλτης μάς έχει αλυσοδέσει, σφιχτά - σφιχτά, και καρτερικά περιμένουμε τον λυτρωτή χρόνο να λύσει την πολιορκία.

Τα πιο δυνατά συναισθήματα πίκρας τα υποδεχόμαστε σιωπηλά. Είναι μοιραίο αλλά και προστατευτικό να γίνεται έτσι. Δεν υπάρχει γιατρειά εκείνη την ώρα και όσο και εάν τσιρίξουμε απλά ξύνουμε τη πληγή. Κάποιοι λένε ότι με τις φωνές ξεδίνουμε, βοηθάνε στην εκτόνωση. Λάθος, οι κραυγές επιτείνουν το πρόβλημα και εκθέτουν την αδύναμη πλευρά μας απέναντι σε μας τους ίδιους αλλά και στους άλλους.

Και ποιος δεν πικραίνεται όταν χάνουμε έναν αγώνα. Πολύ δε περισσότερο φαρμακωνόμαστε όταν η ήττα τραυματίζει και το γόητρο αλλά και το βαθμολογικό ξεπέταγμα. Το παράξενο θα ήταν το αντίθετο. Και τι πρέπει να γίνεται, λοιπόν, όταν χάνουμε. Οι φωνές σε τι βοηθάνε; Γιατί θα πρέπει και καλά κάποιος εκείνη την ώρα να στοχοποιηθεί για να εκτονώσουμε ομαδικά την αγανάκτησή μας;

Οσο πιο δυνατά παίζει στην καρδιά μας ο Π.Α.Ο.Κ. άλλο τόσο ισχυρή είναι και η δόση της πίκρας στην ήττα. Αν δεν μάθουμε να ζούμε με αυτό και να το διαχειριζόμαστε σωστά δεν θα ωριμάσουμε ποτέ ως οπαδοί. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και κανείς, εντέλει, δεν μας έταξε κάτι διαφορετικό. Το κρύο εναλλάσσεται με το ζεστό και το πιο οικείο  ντους αναμφίβολα είναι το σκωτσέζικης προέλευσης.

Η σιωπή της ήττας δεν είναι απάθεια, όπως διατύπωσε κάποιος αδελφός εδώ μέσα. Είναι συνειδητή επιλογή διαχείρισης μιας ανεπιθύμητης κατάστασης που εάν δεν αντιμετωπιστεί ανάλογα δεν απέχει και πολύ η ολική ανατροπή. Αν ένα λανθασμένης έμπνευσης μήνυμα βρει το διαβολικό timing  δεν αργεί να μετεξελιχθεί από τα χαμηλής, εκείνη την ώρα, αντίστασης και κριτικής στάσης, ώτα των οπαδών σε αρνητικό ρεύμα που στην καλύτερη περίπτωση απλά θα μας εκθέσει και στην χειρότερη μπορεί να επισπεύσει επιπόλαιες και επιζήμιες για τον σύλλογο διαδικασίες.

Π.χ. πολύ ήθελε φέτος να την κοπανήσει ο Φερνάντο Σάντος μετά το μισογενικευμένο εναντίον του ρεύμα της αρχής της φετινής περιόδου; Μπορεί κάποιος να μας αριθμήσει πόσα ακριβώς βήματα πίσω θα σήμαινε για την ομάδα μία τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη; Αντισταθήκαμε όσο μπορούσαμε σε εποχές που ο Πορτογάλος διήγαγε προπονητικά περίοδο ισχνών αποτελεσμάτων, παρεξηγηθήκαμε, αλλά, τελικά, δικαιωθήκαμε από την εξέλιξη της κατάστασης και δεν είναι καθόλου εγωϊστικό να το επισημαίνουμε, αντίθετα, αποτελεί κατά την άποψή μου, διδακτική περίπτωση προς αποφυγή παρόμοιων επικείμενων περιστατικών.

Άλλο πράγμα η ατομική ψυχολογία και άλλο η ομαδική. Μόνος μου μπορώ να κραυγάσω και να αναθεματίσω όσο θέλω όταν όμως εκθέτω ασυλλόγιστα τη γνώμη μου δημόσια σπινθηροβολώ μία επικίνδυνη διαδικασία έγερσης του όχλου και αυτό αποβαίνει, συνήθως, καταστροφικό.

Ολοι, πάνω κάτω, την ίδια τρέλα διαθέτουμε για τα 4 γράμματα. Καλά είναι, όμως, να μάθουμε να συντονιζόμαστε, όχι μόνο στην νίκη αλλά και στην ήττα. Η δεύτερη αυτή περίπτωση πιστεύω ακράδαντα ότι θα μας εκτοξεύσει πολύ γρήγορα γιατί απαλλαγμένος ο σύλλογος από την ισόβια παθογένεια της ανώφελης κι επιζήμιας γκρίνιας θα μπορέσει, επιτέλους, να προγραμματίσει τα επόμενα άλματα στο θετικό περιβάλλον της πραγματικής εμπιστοσύνης και στήριξης.