Το παράπονο πολλών από εμάς

Η πορεία πρωταθλητισμού του β΄ γύρου με τις απανωτές νίκες ξέσφιξε λιγάκι τους πισινούς και το αντίκτυπο ήταν να χαλαρώσει και η εσωτερική άμυνα στις αγωνιστικές κακουχίες. Οι τρεις σερί ήττες μάς επανέφεραν, κάπως άγαρμπα, στις πρότερες ανεπιθύμητες καταστάσεις γκρίνιας, αμφισβήτησης και μερικού αφορισμού.

Μετά από τόσα χρόνια κολύμπι στα τρικυμιώδη πέλαγα έχω κατασταλάξει τι με ενοχλεί περισσότερο όταν το αγωνιστικό αποτέλεσμα εγγυάται πίκρα: δεν αντέχω τις εξόφθαλμες κυκλοθυμικές κριτικές εξάρσεις για τους πρωταγωνιστές του δράματος σε μια στιγμή που έχω την απόλυτη ανάγκη για έναν καλό λόγο, μια εμψυχωτική κουβέντα, κάτι, τέλος πάντων, συσπειρωτικό και εκτονωτικό.

Αδύναμοι χαρακτήρες είμαστε και τρελά ερωτευμένοι με την ασπρόμαυρη φανέλα. Η ήττα είναι κάτι σαν την χυλόπιτα από λατρεμένη γκόμενα. Δεν αντέχεται. Εκείνη την ώρα της ήττας ζητάς στήριξη από το περιβάλλον σου. Παλιά ήταν μια βόλτα στα ΠΑΟΚτσήδικα στέκια, αντάμωμα και συζήτηση για την διαχείριση της κρίσης. Σήμερα είναι, κυρίως, το διαδικτυακό μας κάστρο, το paokmania.

Μπαίνουμε εδώ μέσα, γεμάτοι πίκρα, πιο πολύ για να αλληλοπαρηγορούμε και να βοηθηθούμε να βγούμε το γρηγορότερο από την παγίδα της θλίψης, και να ξαναδούμε, τάχιστα, τα πράγματα στο αισιόδοξο προφίλ. Ζητάμε να ακούσουμε κάτι κατασταλαγμένο, ώριμο και εποικοδομητικό, αφού το καθήκον μας είναι να στυλωθούμε στα πόδια, η ζωή, εξάλλου, συνεχίζεται. Αντ΄ αυτού, όμως, συναντάμε αμφισβήτηση, αφορισμούς, τελεσίγραφα και άλλα τέτοια σχετικά, για τα πράγματα εκείνα που, αμέσως πριν λίγο, είχαμε κάθε λόγο να χαμογελάμε.

Η διαδικασία αποκατάστασης πάει περίπατο. Η πίκρα γενικεύεται γιατί το περιβάλλον στο οποίο ποντάραμε για μια καλή κουβέντα αναστύλωσης, εκείνη την ώρα μας δίνει τη χαριστική βολή. Τα πάντα γύρω γκριζάρουν και αντιλαμβανόμαστε ότι, τελικά, η αγωνιστική αποτυχία της ομάδας ήταν μικρότερο κακό από το αντίκτυπο που είχε αυτή στις τάξεις μας. Φανταστείτε μια οικογένεια που μετά από ένα δυνατό κτύπημα, αντί να συσπειρωθεί για να τα βγάλει πέρα, προτιμά τις διαλυτικές συμπεριφορές και τα αναθέματα. Σε τέτοιο περιβάλλον αργεί να ξημερώσει.

Και, ως ένα σημείο, θα τα δικαιολογούσα όλα τα ακραία που ακούγονται στις ήττες εάν είχαμε να κάνουμε με τις διοικήσεις του παρελθόντος. Σε αυτήν την περίπτωση η στοχοποίηση του φταίχτη είναι εύκολη και το πυροβόλημα απλή και αναίμακτη διαδικασία. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με τη δική μας διοίκηση και θέλω να πιστεύω ότι αυτό που φαίνεται είναι και αληθινό: ότι δηλαδή την εμπιστευόμαστε όλοι μας στο έπακρον (εγώ προσωπικά «τυφλά», μέχρι αποδείξεως του εναντίον) και επομένως, ό,τι στραβό και εάν γίνεται δεν πάσχει από δόλο. Επιπλέον, ξέρουμε όλοι ότι και εκείνοι στη διοίκηση έχουν πικραθεί, όσο τουλάχιστον και εμείς, ενώ τη μπάλα τη ξέρουνε καλά και, φυσικά, θα πάρουνε τις αποφάσεις που πρέπει.

Αρα, γιατί τόσος πανικός στις ήττες; Πίκρα ναι, είναι νομοτέλεια αλλά όχι πεσιμισμός και αφορισμοί, το περιβάλλον μας είναι πιο υγιές από ποτέ και δεν πρέπει να το δηλητηριάζουμε από μόνοι μας, προσφέροντας χαρά και στους αντιπάλους μας.

Όταν χάνουμε ζητάμε παρηγοριά. Είμαστε όλοι πολύ πικραμένοι εκείνη την ώρα. Μη μας διαλύετε την ψυχολογία όταν το μόνο που ζητάμε είναι αυτή να φτιαχτεί. Ας εκδηλώνουμε την πίκρα συσπειρωτικά, και μόνο έτσι. Ενωτικά. Να μην δίνουμε καθόλου χώρο στο ανάθεμα. Βλάπτει σοβαρά την υγεία.