Ο ρομαντισμός πέθανε. Οι αριθμοί διοικούν

Είναι τώρα αρκετά τα χρόνια που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αφόρισε τους ρομαντισμούς, κτίζοντας την ευημερία του μόνο στους αριθμούς. Τις ομάδες τις διοικούν, πια, τεχνοκράτες και κάθε κίνηση γίνεται με σκοπό το θετικό οικονομικό και αγωνιστικό πρόσημο. Μεγάλα κλαμπ, όπως η Μπαρτσελόνα, ο Αγιαξ, η Λιβερπουλ κτλ δεν διστάζουν, ενίοτε, να πωλούν κάποια από τα αστέρια τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις αγωνιστικές τους ανάγκες, ενδυναμώνοντας σε ρεαλιστική βάση το έμψυχο υλικό τους.

Όλα και όλοι στον αθλητισμό έχουν την τιμή τους. Οι μεταπηδήσεις παικτών, από σύλλογο σε σύλλογο, είναι, πλέον, ο κανόνας και η αντίθετη πρακτική η εξαίρεση. Εάν μία ομάδα θέλει να διακριθεί στον σκληρά ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να προσαρμοστεί, τάχιστα, στα τωρινά ευρωπαϊκά δεδομένα.

Τις επιτυχίες τις φέρνει ο επί χάρτου σχεδιασμός και όχι το συναισθηματικό στύλωμα. Το πλάνο είναι που οδηγεί προς τα εμπρός, και μόνο αυτό, αλλά για να ολοκληρωθεί απαιτεί διαρκείς προσθαφαιρέσεις ποσών, προσώπων, προσδοκόμενων κερδών, αναπόφευκτων απωλειών και μία ακόμη ατέλειωτη σειρά υπολογισμών στους οποίους ο ρομαντισμός αποτελεί τον ορισμό της αγκύλωσης.

Το οφθαλμοφανές ευάλωτο σημείο αυτής της πρακτικής είναι ο κόσμος και το δέσιμό του με τα ποδοσφαιρικά αστέρια. Αντε τώρα π.χ. να πειστεί ο χιλιοκαμένος ΠΑΟΚτσής ότι μία πιθανή πώληση του Βιεϊρίνια μπορεί να ενισχύσει το ανοδικό αγωνιστικό προτζεκτ της ομάδας του ενόψει της νέας σεζόν. Και μη βιαστείτε να εξάγετε συμπεράσματα γιατί, εντελώς τυχαία, επέλεξα τον παίκτη - η αναφορά δεν σημαίνει ότι πωλείται, και παρά του ότι υποκλίνομαι στους κανόνες της λογικής, κατά βάθος, έχω ανατραφεί με την αντιδραστική ρομαντική νοοτροπία του παίκτη «σημαία», και το εν γένει δέσιμο με το εκάστοτε έμψυχο υλικό της ομάδας.

Όμως, το αμφίδρομο συναισθηματικό δέσιμο οπαδού - παίκτη έχει υποστεί οδυνηρή ήττα στις μέρες μας. Ο καλοβολεμένος αθλητής, συνήθως, φοβάται να αλλάξει φανέλα, για ένα καλύτερο συμβόλαιο και καριέρα, παρακάτω εξηγώ πως το αντιλαμβάνομαι, αλλά και ο οπαδός αδυνατεί να ερμηνεύσει αυτήν την πραγματικότητα χωρίς να εμπλέξει στους απολογιστικούς συνειρμούς του το κρύο αίμα της προδοσίας.

Κανένας παίκτης που αισθάνεται Θεός στην ομάδα του δεν θέλει, ελαφρά τη καρδία, να αλλάξει περιβάλλον. Φοβάται όλες τι φανερές και κρυφές παγίδες μιας τέτοιας αλλαγής που μπορεί να θρυμματίσουν, στη στιγμή, το ποδοσφαιρικό του όνειρο. Ας το δούμε και προσωπικά. Όταν είμαστε σε μια δουλειά για πολλά χρόνια και τα δεδομένα μάς εγγυώνται μία σταθερή και ήσυχη ζωή, πόσος ενθουσιασμός θα μας κυριεύσει με μία πρόταση συνεργασίας από ένα άλλο εργασιακό περιβάλλον με περισσότερες απολαβές αλλά και, ταυτόχρονα, πιθανές άγνωστες παγίδες που μπορούν να καταστήσουν την επιλογή μας εφιάλτη;

Οι αριθμοί μάς έπαιξαν και μάς νίκησαν. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό από τον κόσμο του αθλήματος τόσο πιο γρήγορα θα έρθει και το μέλλον. Και ο αυτοκράτορας «Ιουλιανός ο Παραβάτης» (361-363 μ.Χ.) ήταν αθεράπευτα ρομαντικός με τον ειδωλολατρικό δωδεκαθεϊσμό αλλά όταν πήγε να τον εφαρμόσει σε ένα ενθουσιώδες νεοχριστιανικό περιβάλλον, απλά έφαγε πόρτα και κανείς δεν τον θυμάται για το δίχρονο έργο του παρά μονάχα για το αρχαιοελληνικό κώλυμά του (εμένα, πάντως, πάντα με γοήτευε η τρέλα του).