Το εμπόριο της ελπίδας

Είναι εκδηλωμένη τάση του ανθρώπου αυτή: κανείς δεν ησυχάζει με αυτά που έχει, διαρκώς αναζητάμε περισσότερα και καλύτερα πράγματα, όχι απαραίτητα γιατί χρειάζονται αλλά πιο πολύ γιατί το ορίζει η ανολοκλήρωτη φύση μας. Αφού όλοι, λοιπόν, ανεξαρτήτου κατάστασης, αποφασίσαμε ότι πρέπει, συνεχώς, να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, την πρώτη θέση δημοφιλίας στα προϊόντα της αγοράς κατέχει, με διαφορά, η ελπίδα. Το πιο πετυχημένο εμπόριο έχει την δική της υπογραφή.

Ανάσταση και ελπίδα είναι έννοιες ταυτόσημες που σημειώνονται με κεφαλαία στην ούγια του ψυχισμού μας. Ολοι περιμένουμε τη μέρα εκείνη που θα υπερπηδήσουμε μια στοίβα εμπόδια και μέχρι, επιτέλους, να τα καταφέρουμε, τελικά, ασυναίσθητα δημιουργούμε νέα.

Την έννοια της ανάστασης δεν πρόκειται ποτέ να τη νικήσουμε γιατί πάντα θα προηγείται, και των αναγκών αλλά και της φύσης μας. Αυτήν εμπορεύονται εξαπανέκαθεν οι πολιτικοί και οι θρησκείες και αποδείχτηκε πολύ προσοδοφόρα διαδικασία, για εκείνους, αφού κανένας πολιτικός και καμία θρησκεία δεν υποτίμησαν ποτέ το πλεονέκτημα του πλούτου και αυτό είναι εμφανέστατο. Όμως, για να φτάσουν, μέχρι εκεί, συνέβαλαν τα μέγιστα οι αενάως ελπίζοντες, που τελειωμό δεν έχουν, και όσο ισχυρά ελπίζει ο οφειλέτης της τράπεζας να σώσει το σπίτι του και να αναστηθεί άλλο τόσο δυνατά ελπίζει και ο ανερχόμενος επιχειρηματίας να αγοράσει το νησάκι, απέναντι, να ζήσει και αυτός σαν άνθρωπος...

Μας λένε: «αλίμονο σε κείνον που δεν ελπίζει στην ανάσταση». Ποια ανάσταση, όμως, μία από εκείνες που έχουν ετοιμάσει οι ίδιοι ήδη, προ πολλού, για όλους εμας. Υπάρχει συντεταγμένο μενού ελπίδας, πολλαπλών αποχρώσεων, με κοινό παρονομαστή την εξάρτησή μας από αυτό και από αυτούς. Ανάσταση έξω από αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει. «Δεν πρέπει να υπάρχει» .

Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να βρούμε τη δύναμη να σπάσουμε τα δεσμά της εμπορευματοποιημένης ελπίδας. Θα πρέπει να κοιτάξουμε να ικανοποιήσουμε την πραγματική ψυχική και υλική τέρψη πολύ έξω από τα επί αιώνες τετριμμένα. Ποιος ο λόγος να ενταχθούμε στα ετοιματζήδικα προγράμματα αποχαύνωσης των πολιτικοθρησκευτικοκοινωνικών αξιών τους;

Όταν οι σωτήρες θησαυρίζουν κάτι δεν πάει καλά. Εντάξει, ας πούμε ότι συνεχίζω την παράδοση που μού επιβάλλατε να γιορτάζω την ανάσταση που μού σερβίρετε. Εσείς πότε επιτέλους, θα αποφασίσετε να κάνετε εκείνα για τα οποία σταυρώθηκε ο Ιησούς;

Οσο θα χτίζετε ναούς - παλάτια και θα φοράτε χρυσοκέντητα άμφια, όσο θα κατέχετε αναρίθμητα ακίνητα και οι άστεγοι θα πληθαίνουν, όσο θα φουσκώνετε τους τραπεζικούς λογαριασμούς σας για να μπορούν οι τράπεζες να μού δανείζουν και, στο τέλος, να μού τα παίρνουν όλα, εγώ δεν πρόκειται ποτέ να γιορτάσω το Πάσχα που εσείς μού προτείνετε.

Όταν ο Χριστιανισμός θα ξαναγίνει αυτό που ήταν κάποτε, δηλαδή ένα σεμνό επαναστατικό - ανατρεπτικό κίνημα που γκρέμιζε την αθλιότητα και έχτιζε την ελπίδα, όχι μέσα στα χρυσοφόρα παλάτια αλλά στις κατακόμβες, και αλλού, τότε ελάτε να επανεισφέρω και γω.

Μέχρι τότε, και εσάς και τους πολιτικούς, θα συνεχίσω να σας αποκαλώ εμπόρους της ελπίδας ανίκανους να αντιπροσωπεύσετε τις αξίες μου. Μέχρι τότε θα εκτονώνω την δική μου ανάγκη για ανάσταση αγκαλιά με τις παιδικές μου αναμνήσεις, αξίες, και όνειρα, αρχίζοντας την διαδρομή από πολύ μακριά τότε που με πήραν από το χεράκι και με πήγαν στο μέρος εκείνο που με στιγμάτισε όσο κανένα στον κόσμο, για το οποίο έχω κλάψει από παιδί και συνεχίζω να δακρύζω, ανιδιοτελώς, μακριά από μεγάλους υποκριτικούς σταυρούς και δήθεν αγάπη, μακριά από δήθεν ελπίδα.

Δεν με αντιπροσωπεύετε πια, με εκφράζει μόνο το εσωτερικό μου οικοδόμημα που έχτισα με τα αγνά συναισθηματικά υλικά μια ολόκληρης διαδρομής γεμάτα απογοήτευση, χαρά και πόνο, εικόνες, μυρωδιές και παραστάσεις αλλοτινών εποχών και πρωταγωνιστών που δεν θα κατεβάσω ποτέ από τα ράφια.

Είναι μια περιοχή στον κόσμο τούτο που πραγματικά με γαληνεύει γιατί την πότισα με τον ιδρώτα της καρδιάς μου, αφιλοκερδώς εδώ και πολλές δεκαετίες, αγκαλιά με όλη τη διαδικασία ωρίμανσης Εσείς δεν αξίζετε να συγκριθείτε μαζί της δεν σας βάζω δίπλα- δίπλα, δεν το ξεφτιλίζω το πράγμα. Δεν έχω τίποτα να θυμάμαι από εσάς, πέρα από την υποκρισία που αγκαλιάζετε τα πλήθη.

Είστε ανίκανοι να με αντιπροσωπεύσετε εγώ έχω να ακουμπήσω και αυτό κάνω, χρόνια τώρα, και θα συνεχίσω για πάντα στον ίδιο ρυθμό. Όταν αποφασίσετε εσείς να αλλάξετε τα ξαναλέμε, και ας μη γίνει αυτό ποτέ. Δεν θα μού λείψετε.