Επιστροφή με… ελλείψεις

Η αλήθεια είναι πως, μετά από πολύ μεγάλο διάστημα, όχι μόνο δεν είχα τη δυνατότητα να παραθέσω τις απόψεις μου για την απόδοσή της ομάδας, αλλά επιπλέον δεν παρακολούθησα καν τους αγώνες του ΠΑΟΚ των τελευταίων ημερών.

Έχοντας ουσιαστικά δει μόνο κάποια στιγμιότυπα, θεωρώ πως θα ήταν ανούσια οποιαδήποτε κριτική. Εντούτοις, επιστρέφοντας σήμερα στην «αγωνιστική δράση»,  νομίζω πως μπορούμε να συζητήσουμε δυο-τρια δεδομένα που γεννήθηκαν από την εικόνα του Δικεφάλου τόσο στο ματς στα… βάθη της Ασίας, όσο και σε μια παραδοσιακά «μίζερη» έδρα, όπως είναι για εμάς το στάδιο των Ιωαννίνων.

Αρχικά, νομίζω πως πρέπει να σταθούμε στο γεγονός πως, η ομάδα «έβγαλε» σε μεγάλο βαθμό μια μακρά περίοδο με αρκετές απαιτήσεις και μεγάλη καταπόνηση, με καλό βαθμό. Θα πρέπει να θυμίσω πως και σε ο,τι αφορά τη βαριά ήττα στον Πειραιά, στάθηκα και τότε περισσότερο στην αφελή προσέγγιση του αγώνα, παρά σε κούραση των παικτών ή οτιδήποτε άλλο. Επομένως, στον τομέα της φυσικής κατάστασης, ο ΠΑΟΚ δείχνει να έχει βρει μια καλή λειτουργία. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την ουσιαστική απουσία τραυματισμών (σε σύγκριση ειδικά με τα προηγούμενα έτη) τότε πρέπει να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Ο Δικέφαλος μπαίνει στο Δεκέμβρη με τις μηχανές στο φουλ, ενώ μάλιστα πρέπει να παρατηρήσουμε πως αρκετοί παίκτες ΤΩΡΑ είναι που «φορμάρονται».

Ακριβώς στον τομέα της φόρμας, είναι που θέλω να αναφερθώ ως δεύτερο δεδομένο. Μπορεί η κριτική και τα σχόλια να έπεφταν βροχή το προηγούμενο διάστημα, σχετικά με την μπάλα που παίζει η ομάδα, ή τα αποτελέσματα που φέρνει, μα είναι προφανές πως όταν συγκεκριμένα «άλογα» δεν τρέχουν, τότε το κάρο θα μένει και στάσιμο. Αντιθέτως, όταν πάρουν μπρος, η άνοδος της λειτουργίας είναι δεδομένη. Πως λοιπόν να μη παρατηρήσουμε το γεγονός πως ο Λούκας, που μας προβλημάτισε όλους πριν 1-2 μήνες, δείχνει εδώ και 15-20 μέρες να σέρνει το χορό στην επίθεση; Δεν είναι μόνο το γεγονός πως ξεκίνησε να σκοράρει, αλλά και πως παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες, κινείται πολύ καλύτερα χωρίς τη μπάλα και δείχνει να πατάει γερά. Από την άλλη, ο Στοχ δείχνει επίσης να έχει επανέλθει σε ένα σχετικά ικανοποιητικό για τα δεδομένα του επίπεδο, ταλαιπωρώντας τις αντίπαλες άμυνες. Σε καμία περίπτωση βεβαίως και οι δυο δεν έχουν πιάσει ένα κορυφαίο επίπεδο, μα πλέον έχοντας ενταχθεί καλύτερα, βοηθούν περισσότερο την ομάδα να παράγει με μεγαλύτερη ευκολία φάσεις.

Μέσα σε όλα αυτά, ο ΠΑΟΚ δείχνει να έχει βρει και μια καλή λύση στα μετόπισθεν, που ακούει στο όνομα Τζαβέλλας. Σε συνδυασμό με την επιστροφή του Βίτορ τις επόμενες μέρες, είναι μια ευκαιρία για επιπλέον λύσεις, αλλά και ξεκούραση του Κατσουράνη.

Βεβαίως, δεν είναι όλα θετικά. Ακριβώς αυτή η κούραση συγκεκριμένων «γραναζιών» εντός γηπέδου, φέρνει συχνά έλλειψη καθαρού μυαλού, πολλά λάθη και υποχώρηση της ομάδας στο γήπεδο. Τα δυο χαφ, Τζιόλης και Λαζάρ δείχνουν να χάνουν την ώρα του αγώνα τη συγκέντρωση αλλά και τις δυνάμεις τους, κινδυνεύοντας συχνά να κρεμάσουν την ομάδα.

Εφόσον όμως η ομάδα αντέξει στις κακουχίες το Δεκέμβριο,  σε συνδυασμό με την άνοδο της ομοιογένειας αλλά και τις δεδομένες προσθήκες το Γενάρη, τότε θα μπορούμε όχι μόνο να ελπίζουμε σε συνέχιση των θετικών εμφανίσεων, αλλά και στην πιστοποίηση μιας «ταυτότητας» μέσα στο γήπεδο, μαζί με μια ξεκάθαρη πορεία πρωταθλητισμού.