Καληνύχτα και καλή τύχη

Στο μικροσκόπιο του Olivares

Στις 20 Αυγούστου του 2007 ο πρόεδρος της Benfica Luis Felipe Vieira, μία μέρα μετά την εκτός έδρας ισοπαλία 1-1 στην πρεμιέρα με τη νεοφώτιστη Leixoes, όπου οι αετοί είχαν ισοφαριστεί στο 94', με μια λακωνική όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις ανακοίνωση ενημέρωσε τον πλανήτη για τη διακοπή συμβολαίων του Fernando Santos και του συνεργάτη του Jorge Rosario 11 μήνες πριν τη λήξη τους. Την προηγούμενη χρονιά ο el mecanico είχε οδηγήσει την ομάδα στην 3η θέση με 67 βαθμούς (20 νίκες, 7 ισοπαλίες και 3 ήττες) χάνοντας ένα από τα συναρπαστικότερα πρωταθλήματα όλων των εποχών για 2 βαθμούς από την πρώτη Porto, και τη 2η θέση που έδινε απευθείας πρόκριση στους ομίλους του champions league για 1 βαθμό από τη Sporting. Στην Ευρώπη είχε προσφέρει την πρόκριση στους ομίλους της ίδιας διοργάνωσης αποκλείοντας την Austria (1-1 στη Βιέννη, 3-0 στο στάδιο του Φωτός) ενώ στους ομίλους απέναντι σε Copenhagen (3-1 στη Λισσαβόνα, 0-0 στη Δανία) Celtic (3-0 στο Da Luz, 0-3 στη Γλασκόβη) και Manchester United, (0-1 εντός, 1-3 στο Old Trafford) είχε τερματίσει 3ος συνεχίζοντας στους 32 του τότε κυπέλλου Uefa. Εκεί αφού απέκλεισε τη Dinamo Bucharest με δύο νίκες (1-0 εντός, 2-1 εκτός), και ξεπέρασε και το εμπόδιο της Paris Saint-Germain (1-2 στο Παρίσι, 3-1 εντός) έφτασε στα προημιτελικά της διοργάνωσης όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ Espanyol (2-3 εκτός, 0-0 στη ρεβάνς) που έχασε το τρόπαιο στα πέναλτι από τη Σεβίλλη.
Έξι μέρες νωρίτερα από την ανακοίνωση η Benfica στο τελευταίο Ευρωπαϊκό ματς του Santos είχε κερδίσει εντός 2-1 στον πρώτο αγώνα του τρίτου προκριματικού του Champions League την Copenhagen και ο μουστακαλής 33ος πρόεδρος στην ιστορία των Αετών πνιγόταν στο άγχος στη σκέψη του αποκλεισμού. Tα 200,000 μέλη της ομάδας (που μόλις πριν 2 μήνες είχε πουλήσει στην Atletico Madrid τον εμβληματικό της αρχηγό Simao Sabrosa ο οποίος υπό την καθοδήγηση του μηχανικού είχε ανακηρυχτεί παίκτης της χρονιάς την περασμένη περίοδο με 24 συμμετοχές και 11 γκολ) έπνεαν μένεα εναντίον του Santos γιατί δεν είχε χρησιμοποιήσει στο ματς με τη Leixoes τον 18χρονο Freddy Adu (ω ναι αυτόν του Κόντη) που είχε έρθει στην ομάδα μόλις τρεις εβδομάδες από το Αμέρικα για 2 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τον κατηγορούσαν επίσης για τη χρησιμοποίηση του Κατσουράνη ως στόπερ στη θέση του τραυματισμένου Luisao. Ο Vieira ακολουθώντας τη λαϊκή εντολή πήρε το αεροπλάνο για τη Μαδρίτη και επανέφερε ως λυτρωτή τον Camacho που είχε κερδίσει το κύπελλο το 2004 με την Benfica απέναντι στην Porto του Mourinho και η ομάδα στις 29 Αυγούστου κέρδισε τον επαναληπτικό στη Δανία 1-0 και προκρίθηκε στους ομίλους.
Τρεις μέρες αργότερα δηλαδή την 1η Σεπτεμβρίου του 2007 ο Π.Α.Ο.Κ. του Παράσχου έχανε στην πρεμιέρα στην Ξάνθη με 1-0 και ο Ζαγοράκης που δύο μήνες πριν είχε αναλάβει κατόπιν αφόρητων πιέσεων πρόεδρος διορισμένος από το πρωτοδικείο κρεμώντας τα παπούτσια του και εγκαταλείποντας τις σκέψεις για αγωνιστική μετοίκηση στο Κατάρ, πήρε με τη σειρά του το αεροπλάνο την επόμενη για το σταθμό του Μονάχου όπου συνάντησε τον Santos με τον οποίο συμφώνησαν σε όλα ξεκινώντας τριετή συνεργασία. Έτσι στην πρώτη προπόνηση στις 4 Σεπτεμβρίου 2007 ο Santos συνάντησε τους Knoll, Χαραλάμπους, Baiano, Toni Gonzalez, Μπαλάφα, Ηλιάδη, Ορφανό, Κωνσταντινίδη, Λάκη, Μουμίν, τον αρτίως αφιχθέντα νοτιοαφρικανό κυνηγό κεφαλών Glen Salmon, τον υπέρβαρο Fernadez, τον μονίμως τραυματία Iliev, τους πρώην ποδοσφαιριστές Γ.Χ. και Βρύζα να επιμένουν ακόμα, τον Οικοδομίνιο που μόλις είχε επιστρέψει από το Λίβερπουλ Γρεβενών ολοκληρώνοντας κάποια μερεμέτια, τον άγουρο Μαλεζά που ως τότε είχε παίξει 1 ματς στη Νίκαια και είχε πέσει τάβλα από λοιμώδη μονοπυρήνωση, τον Μελίσση, τον Κυριακίδη, τον Βαγγελή, το τρομαγμένο βλέμμα του Μίρο που μόλις είχε έρθει και τρεις πιτσιρικάδες από τη β'ομάδα τους Πεχλιβάνη, Γεωργίου, Αθανασιάδη. Όταν τελείωσε η προπόνηση ο Θόδωρος είχε το θράσος (ναι Θόδωρε ήταν θράσος) να πάει να τον ρωτήσει με ανυπόμονο ενθουσιασμό «πως σου φαίνεται το ρόστερ;»
Στις δε κερκίδες και στο δρόμο ο μηχανικός έβλεπε κόσμο που ονειρευόταν μεγαλεία και ζούσε το όραμα του revolution βασισμένο στο παρελθόν της εποχής του νόμου της Τούμπας και του εκτυφλωτικού ποδοσφαίρου με το οποίο είχε γαλουχηθεί από την ομάδα της δεκαετίας του '70. Τα 3 τελευταία χρόνια ο σύλλογος είχε μικρύνει αφάνταστα με απίστευτες διοικητικές περιπέτειες που ξεκίνησαν μετά τον ντροπιαστικό αποκλεισμό του 2004 στα προκριματικά του champions league με ήττα στα χαρτιά 0-3 λόγω αντικανονικής συμμετοχής του τιμωρημένου Λιάσου Λουκά (από αγώνα του Ιντερτότο 4 χρόνια πριν μεταξύ Νέας Σαλαμίνας και Salzburg) που είχε περάσει ως αλλαγή στη θέση του Κούτση στο 67' με το σκορ στο 1-2. Εκείνη τη βραδιά είχαν ακολουθήσει τρεις χρονιές όπου η πτώση ήταν σταδιακή γιατί τα θεμέλια ήταν σαθρά αν όχι ανύπαρκτα. Η ομάδα στο τέλος της σεζόν 2004-5 τερμάτισε στην 5η θέση και βγήκε στο κύπελλο Uefa και η επιστροφή το καλοκαίρι του ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη δημιούργησε νέα αίσθηση ανάτασης. Προκρίθηκε στους ομίλους αποκλείοντας τη Metalurg με 1-1 εντός και 2-2 στο Donetsk και απέναντι σε Stuttgart, Shakhtar, Rapid Bucharest, και Rennes έκανε μία νίκη και 3 ήττες. Στο πρωτάθλημα 2005-6 όμως η ομάδα τερμάτισε 6η αλλά το μεγαλύτερο χαστούκι ήρθε και πάλι από τον αποκλεισμό από την Ευρώπη λόγω χρεών. Ακολούθησε η αποχώρηση Σαλπιγγίδη και το κυνηγητό στους διοικούντες και στην επόμενη σεζόν η ομάδα τερμάτισε και πάλι στην 6η θέση χάνοντας την έξοδο στην Ευρώπη την τελευταία αγωνιστική και όλοι πίστεψαν ότι είχαμε πιάσει πάτο.
Η ανάληψη της προεδρίας από τον Ζαγοράκη και η άφιξη του Santos έδωσε και πάλι όραμα ελπίδας αλλά η χρονιά θα αποδεικνυόταν όσο σκληρή χρειαζόταν. Στο ντεμπούτο του Santos η ομάδα κέρδισε 3-0 τον Ηρακλή και αυτό το αποτέλεσμα ξεγέλασε και πάλι αρκετούς. Ο Santos έβλεπε ξεκάθαρα ότι είχε να κάνει με ένα απαίδευτο και ανερμάτιστο σύνολο που δεν άξιζε το όνομα ομάδα καθώς δεν γνώριζε τα βασικά του ποδοσφαίρου δηλαδή το πώς να αμύνεται συνολικά ενώ δεν είχε καμία συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Εκτός από αυτό όμως έβλεπε πως είχε να κάνει και με μια άπειρη διοίκηση και έναν λαό που ζούσε εκτός πραγματικότητας. Η αποχώρηση του Βρύζα το Δεκέμβρη και η μετατόπιση του στο πόστο του τεχνικού διευθυντή και οι μεταγραφές των Veron, Conceicao, Frunza, Gavrancic δεν άλλαξαν κάτι ιδιαίτερο. Η δήλωση του τον Ιανουάριο παραμονές της ρεβάνς με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγριο «Είμαστε μια μεγάλη και ονομαστή οικογένεια που είχαμε κάποτε λεφτά. Όταν πηγαίνουμε στο τραπέζι βλέπουμε την σαρδέλα και νομίζουμε ότι είναι αστακός. Δεν μπορούμε να δούμε την αλήθεια και βλέπουμε αστακό αντί για την σαρδέλα. Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι μεγάλη ομάδα, με πάρα πολλούς οπαδούς και ιστορία. Το ερώτημα είναι εάν θέλει να συνεχίσει να βλέπει σαρδέλες και να νομίζει ότι είναι αστακός ή εάν θέλει να ψάξει τον αστακό... Η δική μου θέση είναι ότι δεν ωφελεί να συνεχίσουμε να έχουμε στο πιάτο σαρδέλα..." είχε επαναληφθεί παλιότερα από τον Άγγελο Αναστασιάδη που είχε χαρακτηρίσει τον Π.Α.Ο.Κ. ξεπεσμένο αριστοκράτη που ζει μόνο με το όνομα του και δεν έχει τίποτα άλλο, ενώ αργότερα τη συμπλήρωσε λέγοντας ότι για να δουλέψει όπως πρέπει έχει μεταφέρει την ομάδα αλλού ώστε να μην ακούει αυτά που γράφονται και λέγονται στη Θεσσαλονίκη. Και οι 2 προπονητές προσπαθώντας να είναι ειλικρινείς με αυτές τις δηλώσεις αποπειράθηκαν να αφυπνίσουν τον κόσμο και να κάνουν μια μετάλλαξη της περιρρέουσας νοοτροπίας γύρω από την ομάδα. Ο Άγγελος που από άποψη στυλ και ιστορικών καταβολών ταίριαζε καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία του ΠΑΟΚτσή αποθεώθηκε τότε αλλά στην ουσία σχεδόν κανείς μας δεν κατάλαβε τη δήλωση του αδυνατώντας να αντιληφθούμε ότι είμαστε και εμείς κοινωνοί αυτής της νοοτροπίας και αποδίδοντας την έτσι μόνο στους δημοσιογράφους οι οποίοι έχουν βέβαια τεράστιες ευθύνες αλλά σε μεγάλο βαθμό μας επιστρέφουν πίσω αυτό που ζητάμε. Το παραμύθι. Δυστυχώς όμως όπως είχε πει κάποτε ο Abraham Lincoln «Μπορείς να κοροϊδέψεις τους πάντες για κάποιο χρονικό διάστημα, μπορείς να κοροϊδέψεις κάποιους για πάντα αλλά δε μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα.»
Ο Santos λοιδορήθηκε γιατί μας χτύπησε σε ευαίσθητη χορδή το γεγονός ότι τα λέει αυτά για εμάς ένας ξένος με αντιτουριστική εμφάνιση που παρουσιάζει και άθλιο ποδοσφαιρικό θέαμα. Ο κόσμος που έχει συνηθίσει χρόνια και χρόνια να του χαϊδεύουν τα αυτιά τα έντυπα της Θεσσαλονίκης ξεσηκώθηκε εναντίον του και αν δεν υπήρχε η ασπίδα προστασίας του Ζαγοράκη ειδικά μετά την εντός έδρας ήττα από την Τρίπολη θα είχαμε φτάσει στα άκρα. Στην Πορτογαλία στο μεταξύ ο Camacho είχε αποτύχει και παραιτήθηκε το Μάρτιο έχοντας την ομάδα 14 βαθμούς πίσω από την Porto και εκτός 3αδας Champions League και κάποιοι τότε κατάλαβαν το καλοκαιρινό τους λάθος αλλά ήταν αργά.
O Santos δεν παρέκκλινε από την αγωνιστική φιλοσοφία που προσπαθούσε να περάσει, παρότι καταλάβαινε και ο ίδιος ότι δεν ήταν δυνατόν να πετύχει να την ενστερνιστούν παίκτες με προβληματική ποδοσφαιρική παιδεία, και αυτό ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός μπορεί να ιδωθεί ως ξεροκεφαλιά είτε ως πίστη κάποιου στις αρχές του. Επέμενε στο 4-3-3 που γινόταν 4-5-1 στην αμυντική λειτουργία γιατί ήθελε να εξασφαλίσει αμυντική ασφάλεια και κυριαρχία στο κέντρο με παίκτη παραπάνω στον άξονα αντί να πάει στο πιο κλασσικό 4-4-2 που οι παίκτες γνωρίζουν περισσότερο τακτικά. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει έναν τρόπο παιγνιδιού ο οποίος θα χαρακτήριζε την ομάδα και θα ήταν αποτελεσματικός και όχι ελκυστικός γιατί ήξερε πως αυτή η εμμονή με το ελκυστικό ποδόσφαιρο και τις επακόλουθες απερισκεψίες ήταν αυτή που έφερνε τα λάθη και τα χαμένα παιγνίδια που σε καταντούσαν μετά γραφικό όταν έλεγες «ναι έπαιξα ωραία αλλά τερμάτισα 30 βαθμούς πίσω» (βλέπε Ρούλα). Η προσπάθεια του να μεταλλάξει το γενετικό κώδικα του ΠΑΟΚτσή ήταν φοβερά ψυχοφθόρα και αυτό φαινόταν στους κλασσικούς του μορφασμούς στις συνεντεύξεις όπου έβλεπες ότι δεν μπορούσε ούτε αυτιά να χαϊδέψει αλλά ούτε ήθελε να προσβάλλει κανέναν.
Στο τέλος της χρονιάς 2007-8 ο Π.Α.Ο.Κ. τερμάτισε 9ος έχοντας τη χειρότερη βαθμολογική συγκομιδή του στα 50 χρόνια της Α'εθνικής με 35 βαθμούς από 10 νίκες-5 ισοπαλίες και 15 ήττες. Τόσες ήττες δεν είχε ξανακάνει ποτέ ο σύλλογος σε μια σεζόν, ενώ τα 29 τέρματα που πέτυχε ήταν η 2η χειρότερη επίδοση μετά τα 22 της σεζόν 1963-64 και ισόβαθμα με τα 29 της σεζόν 1964-65. Το 1959-60 στην πρώτη χρονιά της Α'εθνικής είχαμε κάνει επίσης μόλις 10 νίκες αλλά 9 ισοπαλίες και 11 ήττες που με το σημερινό σύστημα (3-1-0) θα μας έδιναν 39 βαθμούς ενώ το 1961 που είχαμε κάνει μόλις 7 νίκες είχαμε 15 ισοπαλίες και 8 ήττες γεγονός που θα μας έδινε 36 βαθμούς. Ίσως η σεζόν να μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το 1995-96 όπου επί Βουλινού σε πρωτάθλημα 18 ομάδων είχαμε 10 νίκες, 11 ισοπαλίες και 13 ήττες μαζεύοντας 41 βαθμούς σε 34 αγώνες και τερματίζοντας 14η ενώ μας αφαιρέθηκαν και 3 βαθμοί για την αποχώρηση. Ο Ζαγοράκης όμως δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του: «Είμαι ο χειρότερος πρόεδρος στην ιστορία του Π.Α.Ο.Κ.» Αυτή η δήλωση ήταν η απαρχή της αλλαγής για τη δεύτερη σεζόν του πλάνου γιατί σηματοδότησε την απόλυτη ειλικρίνεια και το πέσιμο κάθε μάσκας. Ναι, έκανε πολλά λάθη αυτή η διοίκηση και θα κάνει και άλλα όμως λάθη δεν κάνει μόνος αυτός που δεν κάνει τίποτα. Όταν όμως έχει επαναφέρει τις τρεις βασικές αξίες που έκαναν τον σύλλογο μεγάλο δηλαδή την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και τη βαθιά γνώση του αντικειμένου που επιτρέπει έξυπνες αγορές και κινήσεις και όχι προσωπολατρία και έχει παραδώσει τα κλειδιά σε έναν μάστορα τότε είναι μαθηματικά προδιαγεγραμμένο ότι θα έρθουν και οι επιτυχίες.
Τα μανίκια σηκώθηκαν και η ομάδα έπιασε δουλειά μετά την πρώτη δύσκολη χρονιά η οποία όμως πρόσφερε το πείσμα για την επιστροφή και το πρώτο συμμάζεμα των χρεών. Σε ένα καλοκαίρι άνευ προηγουμένου ο Βρύζας και ο Santos έφεραν στην ομάδα Χαλκιά, Contreras, Garcia, Ivic, Vieirinha, Muslimovic τους οποίους πλαισίωσαν τον Δεκέμβρη με τους Lino, και Sorlin και η ομάδα απέκτησε επιτέλους έναν κορμό παικτών υψηλής ποιότητας. Η φυσική κατάσταση υπό το σχεδιασμό και την επίβλεψη του Ζοάο Κόστα και του μηχανικού έφτασε στα επίπεδα πρωταθλητισμού που απαιτεί το μέγεθος του συλλόγου και η ολική επαναφορά έγινε ορατή από το πρώτο ματς της σεζόν 2008-9 όπου η ομάδα ξεκίνησε με διπλό μέσα στην Κρήτη. Αλληλοκάλλυψη σε επιθετικό και αμυντικό transition, υπερφορτώσεις στις πτέρυγες, στιβαρή λειτουργία σε επιθετικές και αμυντικές στημένες φάσεις, πρεσάρισμα, κράτημα της μπάλας, διαχείριση χρόνου και αποτελέσματος έγιναν γρανάζια στη μηχανή της ομάδας σε μια ολική επαναφορά που έκανε την ομάδα να παίζει επιτέλους ποδόσφαιρο και όχι μπάλα. Κάποια στοιχεία έλειπαν και κάποια λείπουν ακόμα και τώρα αλλά ήταν φανερό ότι είχαμε επιτέλους αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα. Η μίρλα όμως για προπονητή looser, φοβισμένο και αμυντικογενή εξαιτίας του ότι η ομάδα δεν κέρδισε ντέρμπι είχε κυριαρχήσει και ήταν ακόμη μια σειρά προσβολών που ήταν αναγκασμένος να καταπιεί. Απίθανοι κονδυλοφόροι που εκμεταλλεύονται τη γενικότερη έλλειψη παιδείας που υπάρχει στη χώρα διόγκωναν επικοινωνιακά την υπαρκτή επιθετική δυσκολία της ομάδας και σε συνδυασμό με τις συγκρίσεις με το παρελθόν και την έλλειψη υπομονής που μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες έκαναν έναν άνθρωπο που χαίρει εκτίμησης από τόσους σημαντικούς ποδοσφαιριστές να παρουσιάζεται ως άσχετος ή καρπουζάς.
Η ομάδα τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα μετά από 31 χρόνια παρουσιάζοντας την καλύτερη αμυντική λειτουργία στην ιστορία της και στο κύπελλο αφού πέρασε από τη φωλιά της ασκαρίδας αποκλείστηκε στην παράταση στο τηγάνι μένοντας με 9 παίκτες έπειτα από μια άθλια διαιτησία της Κουκούλας. Δεν έφταιγε όμως μόνο η διαιτησία αλλά και η αυτοκυριαρχία των παικτών μας που ήταν προβληματική εξαιτίας της νευρικότητας που προερχόταν από υπερβολική δίψα η οποία δεν τους επέτρεπε να διαχειριστούν νηφάλια την πίεση. Μπήκαμε στα play off πέρσι τίγκα στη μίρλα για την αδικία του συστήματος λες και δεν το είχαμε ψηφίσει και εμείς και όχι με την απόλυτη συγκέντρωση στο στόχο. Εκεί οι ευθύνες του Santos ήταν επίσης σημαντικές για το ότι δεν μπόρεσε να εμπνεύσει και να προσηλώσει την ομάδα αλλά πρέπει να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό ότι οι καραμέλες περί διαιτησίας είναι ανάρπαστες από αληθινές σφαγές χρόνων και χαλάνε τα δόντια της νοοτροπίας των παικτών. Μετά τη νέα στραβή από την αποβολή του Garcia και τη μη αποβολή του Simao και το γκολ του Καραβούτη στο 87' η ομάδα δέχτηκε ψυχολογικό χτύπημα από το οποίο αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να ανακάμψει παρά τις προσπάθειες του μηχανικού.
Το καλοκαίρι έγινε φανερό ότι πέρα από την ενίσχυση στο ρόστερ σε κάποιες θέσεις και την ενσωμάτωση μεγαλύτερης ταχύτητας στο ξεδίπλωμα του τρανζίσιον (από όπου μαζί με τις στημένες φάσεις προκύπτει το 80% των γκολ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο καθώς οι άμυνες στο σετ παιγνίδι έχουν περιορίσει ασφυκτικά τους χώρους) χρειαζόμασταν θωράκιση στη διανοητική νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε το παιγνίδι και στην ψυχολογική αντίληψη των αγώνων. Δυστυχώς ο χρόνος πίεζε και παρά τις 4 κλεισμένες από νωρίς μεταγραφές (Φωτάκης, Kresic, Abu και Sorlin) και τις ενισχύσεις του Ιουνίου από Cirillo, Filomeno, ήρθαν οι αργοπορημένες εντάξεις δύο βασικών κομματιών του παζλ (Vieirinha και Vitolo) και σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Contreras η ομάδα δεν παρουσιάστηκε όπως έπρεπε στα προκριματικά του Europa. Η νίκη στη Νορβηγία συνοδεύτηκε από αυταρέσκεια στη ρεβάνς πράγμα ανεπίτρεπτο για τη νοοτροπία πρωταθλητών και οι στραβές συνεχίστηκαν στο πρώτο ματς με τη Hereenveen. Αμυντικά η ομάδα ήταν σε σταθερά καλό σημείο αλλά δέχτηκε ένα τυχερό γκολ όμως επιθετικά ακόμα απείχε σε επίπεδο αυτοματισμών από το προσδοκώμενο σημείο. Στη ρεβάνς ο μηχανικός ήξερε ότι πρέπει να σκοράρουμε και δοκίμασε ένα αγαπημένο του σύστημα που συνήθιζε και στη Benfica το λεγόμενο διαμάντι ή 4-4-2 σε ρόμβο όπως το λένε άλλοι. Το πρόβλημα ήταν ποιοι παίκτες βρέθηκαν να αγωνίζονται στο συγκεκριμένο σύστημα καθώς πέρα από τον Vitolo που έπαιξε κόφτης, στο αριστερό άκρο βρέθηκε αναγκαστικά ο Garcia λόγω απουσίας του Sorlin, στο δεξί ο Φωτάκης, στην κορυφή του διαμαντιού ο Ivic και ο Vieirinha ήταν περιφερειακός σε ένα ρόλο που στο συγκεκριμένο σύστημα δεν γνώριζε καλά και στην κορυφή ήταν ο Zlatan. Έστω και έτσι η ομάδα έβγαλε 3 καθαρές ευκαιρίες (2 με Ivic και μία με Φωτάκη) αλλά δεν σκόραρε μένοντας στο άδοξο 0-0 και ο μηχανικός ήξερε ότι είχε μεγάλο μέρος ευθύνης για τον αποκλεισμό και εκεί άρχισε ακόμα και η δικιά του στιβαρή προσωπικότητα να παρουσιάζει ρωγμές.
Το χτύπημα ήταν δυνατό καθώς πέρα από οικονομικό ήταν κυρίως ψυχολογικό και ακολούθησαν μαζεμένα και άλλα. Πρώτα ήρθε ο τραυματισμός του Vitolo στην Τρίπολη και η απώλεια βαθμών από το ερασιτεχνικό λάθος και ακολούθησε η αδικία στη Νέα Σμύρνη για την ακύρωση του γκολ και η ήττα στο 90' στην Τούμπα από τον gay από την ολιγωρία που προήλθε από το ανύπαρκτο φάουλ. H ομάδα σε 5 ματς μετά και τον αγώνα στο Περιστέρι, όπου επίσης της ακυρώθηκε ένα οριακό γκολ, βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση καθώς είχε μία νίκη, 3 ισοπαλίες και μία ήττα. Το παιγνίδι με τον Ηρακλή ήταν καθοριστικό και μετά την απίστευτη χαμένη ευκαιρία του Παπάζογλου ο Fernando κόντευε να σκάσει. Ήξερε ότι η ομάδα είναι καλή και ότι είχε δουλευτεί σωστά αλλά γνώριζε επίσης ότι χρειαζόταν μία νίκη για να πάρει πάνω της ψυχολογία αλλιώς η σεζόν κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα. Στο 74' πέρασε αλλαγή τον Ivic που δεν είχε συνέλθει πλήρως από τον τραυματισμό του στη θέση του Φωτάκη και μετά από λίγο συνέβη αυτό.

Εκεί έφυγε πολύ πίεση και η ομάδα πήρε την άνωση που χρειαζόταν η οποία ενισχύθηκε με την επιστροφή του Vitolo τη 10η αγωνιστική. Ακολούθησε όμως νέο χτύπημα τρεις μέρες μετά με την αποχώρηση Ζαγοράκη καθώς έχασε το βασικό του στήριγμα και το πλάνο έδειξε σε εκείνο το σημείο ότι δεν μπορεί να φτάσει στο τέλος του. Ευτυχώς υπήρξε η ομαλή διαδοχή από τον Βρύζα έναν άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζουν λόγω αντίστοιχης τετράγωνης λογικής και έτσι δεν είχαμε πισωγύρισμα σε ένα κρίσιμο σημείο. Ενεργοποιήθηκε ο Sergio που φανερά πια δεν μπορούσε να βοηθήσει ποδοσφαιρικά και ήταν απείρως χρησιμότερος διοικητικά ώστε να επανέλθουμε στο μοντέλο αρμοδιοτήτων που είχε χαραχτεί.
Η 4αρα επί της Ρούλας έδωσε ώθηση για ένα καλό ημίχρονο με την Κούλα εκτός αλλά μετά το γκολ που δεχτήκαμε (το οποίο άλλες 100 φορές αν ξαναπαίξουμε την ίδια φάση είναι ζήτημα αν θα γίνει άλλη μία) δείξαμε ακόμα σημεία επαρχιωτισμού τα οποία προξενούσαν την εντύπωση ότι η ομάδα δεν μπορεί να ανατρέψει σκορ. Στα ματς που ακολούθησαν η καθιέρωση του 4-2-3-1 με Garcia-Vitolo ήταν ένα εγχείρημα που το είχε στο πίσω μέρος του μυαλού ο Santos και όταν το επιχείρησε και απέδωσε άμεσα η ομάδα δεν ξανακοίταξε πίσω της. Την επιστροφή του Ζαγοράκη και το μπερδεμένο κλίμα με το Βρύζα την ακολούθησε μια μεγάλη νίκη στο τηγάνι που διέλυσε τους μύθους για looser και ντέρμπι, και ένα σερί 7 αγώνων χωρίς να δεχτούμε γκολ ενώ παραμείναμε αήττητη στο πρωτάθλημα για 3μισι μήνες και 13 παιγνίδια. Δυστυχώς σε αυτό το διάστημα μεσολάβησε και μια διοικητική γκέλα όταν η διοίκηση ξέχασε την αρχή της ειλικρίνειας και δεν ενημέρωσε υπεύθυνα ως όφειλε τους παίκτες για τις καθυστερήσεις πληρωμών και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την τραβηγμένη αντίδραση των παικτών που οδήγησε στον διασυρμό στο βούρκο των Ιωαννίνων και στην απώλεια του δεύτερου στόχου. Το συγκεκριμένο περιστατικό τον έφθειρε αρκετά καθώς τώρα τα βέλη που διατάρασσαν την ηρεμία της ομάδας ήρθαν αυτή τη φορά εκ των έσω, αλλά μπόρεσε και πάλι να συμμαζέψει την ψυχολογία και να επιστρέψει νικηφόρα εκεί που έπεσε και ακόμα περισσότερο να επικρατήσει στην Τούμπα του πρωτοπόρου φτάνοντας μια ανάσα από τον τίτλο στο -2 και καλύπτοντας έτσι απόσταση 12 βαθμών.
Ακολούθησαν ακόμα 2 νίκες ως το παιγνίδι του Σπαθιού όπου η ομάδα δέχτηκε νέο χτύπημα στην αχίλλειο πτέρνα της (την διαχείριση απέναντι στην αδικία) την οποία δεν φρόντισε να προστατεύσει και η διοίκηση και είδε και έπαθε να επαναφέρει την ομάδα στα επόμενα 2 παιγνίδια. Σε αυτό το σημείο κάτι έσπασε μέσα του γιατί δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα κάνει σωστά τη δουλειά του, θα είναι καλύτερος και όμως θα χάνει γιατί έτσι πρέπει από το νταηλίκι κάποιων έξω από το χορτάρι. Ακολούθησαν 2 ακόμα ήττες από αμυντικά λάθη και τότε μίλησε για πισωγύρισμα καταχερίζοντας τη νοοτροπία κάποιων παικτών και κόντεψε να πάθει αναρρόφηση από την αηδία συνειδητοποιώντας ότι αυτό που χτίζει με τόσο μόχθο μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή εξαιτίας εξωτερικών παραγόντων. Το ποτάμι όμως δεν γυρίζει πίσω και μετά τις 2 τελευταίες νίκες που επανέφεραν το ηθικό σε καλά επίπεδα είχε από τη μία επαναφέρει την τάξη στην ομάδα αλλά από την άλλη είχε ήδη πάρει την απόφαση για το μέλλον του. Θα παρουσίαζε την ομάδα όπως πρέπει στα play off, θα φρόντιζε να βγει στο γήπεδο η δουλειά που έχει ρίξει με τους παίκτες και μετά ό,τι κι αν γινόταν θα πήγαινε να ξεκουραστεί γιατί στην κυριολεξία είχε μπουχτίσει πια.
Έτσι και έγινε αφού καθάρισε τους κατώτερους αντιπάλους κερδίζοντας μέσα-έξω για τρίτη συνεχόμενη φορά τον gay σε ένα επίτευγμα που είχε να συμβεί από την πρωταθληματική σεζόν 1975-76 και την εποχή του μεγαλύτερου προπονητή κατ'εμέ στην ιστορία του Π.Α.Ο.Κ. του Gyula Lorant (τον οποίο και τότε κάποιοι κατηγόρησαν ως αμυντικογενή) και τη νίκη της επόμενης σεζόν με Stankovic. Σφράγισε έτσι την πρόκριση στο Champions League και παίζοντας την 5η αγωνιστική απέναντι στην Κούλα του έστειλαν ακόμα έναν ακατάλληλο διαιτητή που τον έβγαλε και πάλι από τα ρούχα του. Έφτασε στο σημείο να φύγει από τον πάγκο και να ετοιμάζεται να φύγει από το γήπεδο. Η εμβληματική μορφή του Π.Α.Ο.Κ και πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου Σταύρος Σαράφης γύρισε και τον κοίταξε για μια στιγμή πριν την εκτέλεση του πέναλτι και είδε όπως και οι τηλεθεατές τα μάτια του να βγάζουν σπίθες. Σε εκείνο το σημείο θυμήθηκα ότι πριν από 36 χρόνια ο Καίσαρας είχε πρωτοστατήσει στην ανταρσία της ΓΑΤΑΣ (Γούναρης, Αποστολίδης, Τερζανίδης, Ασλανίδης, Σαράφης) αρνούμενος να αγωνιστεί όπως και οι υπόλοιποι 4 αν η διοίκηση επέμενε στην αποπομπή του Shannon πριν το ματς με τον Ολυμπιακό. Η όλη σύγκρουση τότε είχε προέλθει από την κόντρα Σεργιαννίδη-Shannon για το ότι ο τελευταίος δεν χρησιμοποιούσε τον αείμνηστο Αρίστο Φουντουκίδη και μετά την ανταρσία των παικτών ο γενικός αρχηγός και τωρινός κατασκευαστής του προπονητηρίου είπε πως θα παραιτηθεί εκείνος και τελικά ο προπονητής επέστρεψε, η παρεξήγηση λύθηκε, κανείς δεν παραιτήθηκε, ο Αρίστος έπαιξε, η ομάδα κέρδισε τον αγώνα 1-0 με γκολ-κεφαλιά του Σαράφη και αργότερα πήρε και το κύπελλο και πάλι απέναντι στον gay.
Βλέποντας τους παίκτες σήμερα να αγωνίζονται τόσο πολύ και για τον Santos σκέφτηκα ότι σε περίπτωση που κάποιος από τη διοίκηση (πράγμα αδύνατον) αποφάσιζε να τον διώξει θα είχαμε πιθανότατα επανάληψη της ανταρσίας. Και αυτό γιατί αυτή η ομάδα είναι πάνω από όλα η ομάδα του Fernando Santos και θα παραμείνει τέτοια ακόμα και μετά τη φυγή του όπως είχα γράψει μετά το ματς με τη Ρούλα γιατί της έχει χαράξει το μέλλον. Όσο για την απόφαση του να φύγει την καταλαβαίνω απόλυτα και τη σέβομαι γιατί πραγματικά είναι απόλυτα κατανοητό να μπουχτίσει κάποιος από όλη αυτή την πίεση και μου προξενεί αλγεινή εντύπωση πως αρκετοί ακόμα και τώρα του επιτέθηκαν ακόμα και εδώ στο site μας μιλώντας για άδειασμα και αμφισβητώντας την ειλικρίνεια του για την κούραση επιτρέποντας έτσι στην πίκρα τους να κυριαρχήσει έναντι της ευγνωμοσύνης. Είναι αδύνατον για έναν άνθρωπο να προκαλέσει παλιγγενεσία στη νοοτροπία χιλιάδων; Το μέλλον θα δείξει αλλά σήμερα, τρία χρόνια παρά τρεις μήνες αργότερα αποχαιρετά μια ομάδα με σαφείς αγωνιστικούς προσανατολισμούς που ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο και πώς να το πάρει αφήνοντας τη σκυτάλη σε μία επίσης μεγάλη φυσιογνωμία του Πορτογαλικού Ποδοσφαίρου τον Jorge Costa τον οποίο και συνέστησε στον Ζαγοράκη.
Ποιος είναι ο Costa προπονητικά και τι βγάζει το crash test του με τον Fernando; Είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο στη νοοτροπία του Santos για αυτό και αυτοπροσδιορίζεται και ως μαθητής του. Η δουλειά του στην αμυντική λειτουργία όπως φάνηκε και στην Olhanense αλλά και στη Braga είναι σχεδόν ισότιμη με αυτή του Fernando όσο κι αν ακούγεται τραβηγμένο σε κάποιους και αυτό γιατί ήταν o ίδιος μιας παγκόσμιας κλάσης αμυντικός με εξαιρετική αντίληψη που στέφθηκε και πρωταθλητής Ευρώπης το 2004 με την Porto επί Mourinho o οποίος επίσης έχει μόνο καλά λόγια να πει για αυτόν μιλώντας για μια παρόμοια φλόγα νίκης που τους ενώνει. Που υστερεί σε σχέση με τον μηχανικό; Αναμφισβήτητα στη δουλειά στις επιθετικές στημένες φάσεις, στην τακτική ανάλυση, στην ικανότητα αξιολόγησης ταλέντων, στην εμπειρία, και στην αυστηρή πειθαρχία. Που υπερτερεί; Στη διάθεση να δουλεύει με τους μικρούς, στη φιλοδοξία καθώς είναι μόλις 39 χρονών, στην αποφασιστικότητα σε σχέση με το ρίσκο και στο χαμηλό βαθμό φθοράς. Που ισοδυναμεί; Στο 4-2-3-1, στη δυνατότητα έμπνευσης των παικτών καθώς πάντα ήταν το αφεντικό των αποδυτηρίων και ως παίκτης, στην προσαρμοστικότητα σε δύσκολες συνθήκες, στην ικανότητα διαχείρισης ανθρώπινων πόρων και στην τιμή καθώς θα αμειφθεί με τα μισά χρήματα σε σχέση με το δάσκαλο του.
Μετά το project του Μονάχου από την Κυριακή και έπειτα περνάμε στο project της Coimbra του οποίου κύριος εμπνευστής ήταν ο Conceicao ο οποίος φυσικά θα πιστωθεί ή θα χρεωθεί μεγάλο μέρος της επιτυχίας ή της αποτυχίας του νέου σχεδίου. Σε αυτό το σημείο είμαι υποχρεωμένος να πω πως για τον Sergio έχω περισσότερες αμφιβολίες από ότι για τον φίλο του τον Costa. Και οι περισσότερες πηγάζουν από το γεγονός ότι ο τεχνικός διευθυντής κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία δουλειά να κάθεται στον πάγκο της ομάδας Μάη, Απρίλη, Μάρτη και Φλεβάρη και να χαριεντίζεται με τον κάθε Muslimovic που έβαλε γκολ στον οποιοδήποτε κηπουρό δεν γουστάρει. Ο τεχνικός διευθυντής πρέπει να οργώνει τη Βραζιλία (όπου ξέρει και τη γλώσσα) και τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής για να μου βρει λαβράκια σε καλές τιμές και να προωθεί ανάπτυξη δικτύου scouting που καλύπτει ει δυνατόν όλες τις ηπείρους χάρη στις γνωριμίες του. Για να την κάνει αυτή τη δουλειά πρέπει για αρχή να σκοτώσει επιτέλους τον παίκτη μέσα του. Ακολουθούν λίγα σχόλια για την απόδοση των παικτών στο αδιάφορο αλλά νικηφόρο ματς με την Κούλα που έμελλε να είναι το προτελευταίο ματς του μηχανικού για να σπάσει και αυτή η παράδοση.

Kresic: Ήταν εξαιρετικός παρά τη μακροχρόνια αποχή που είναι πάντα μεγάλο πρόβλημα για την εύρεση ρυθμού σε έναν τερματοφύλακα. Άψογη απόκρουση στο πέναλτι του Θκόκο στη δεξιά του γωνία και συνολικά 3 αποκρούσεις καθώς έδιωξε κόρνερ με τα ακροδάχτυλα την κεφαλιά του Γιαχνίτς στο 45' ενώ μπλόκαρε και το σουτ του Αλγερινού στο 90'. Είχε ακόμη 6 μπλοκαρίσματα σε σέντρες και 8 αποκρούσεις με τα πόδια. Έχει δύο τομείς που οφείλει να βελτιώσει: ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι καθυστερεί να βγει συχνά σχεδόν ένα δευτερόλεπτο από έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο δεύτερος είναι οι αποκρούσεις με τα πόδια που πρέπει να καταλήγουν σε παίκτη μας και όχι στο βρόντο.

Sznaucner: Με εξαίρεση τη φάση του πέναλτι που είναι ανεπίτρεπτη για την κλάση του έσβησε τον Θκόκο που δεν είναι βέβαια σε καμία περίπτωση αριστερό εξτρέμ όσο και αν προσπαθεί να τον επιβάλει εκεί ο άνθρωπος που πρότεινε και ολοκλήρωσε την αγορά Brandic για 2 εκατομμύρια σημερινά ευρώ. Είχε 2 κλεψίματα στο 21' σε τρανζίσιον του Λεονάρδου και στο 67, ένα λάθος, ένα κερδισμένο φάουλ ενώ παραχώρησε ακόμα ένα και φυσικά το πέναλτι σε μια θετική εμφάνιση που απέχει όμως από τα στάνταρντ που έχει θέσει ο ίδιος στον εαυτό του. Το βλέμμα ανακούφισης προς τον Kresic μετά το πέναλτι ήταν το δεύτερο πιο εύγλωτο στιγμιότυπο του ματς μετά τη φυγή του Santos στον καταλογισμό του.

Lino: Θετική τελευταία εμφάνιση της σεζόν από τον Βραζιλιάνο καθώς βίδωσε τον Λεονάρδο ενώ επιθετικά κινήθηκε απλώς σε ανεκτά επίπεδα. Ανέβηκε ωραία κερδίζοντας τα φάουλ στο 15' από όπου προέκυψε η μπαλιά του Canario για την κεφαλιά του Vierinha που έδιωξε ο Σάχα και συνολικά είχε 1 στις 4 σέντρες, πέρασε 3 πάσες, έκανε ένα κλέψιμο στον Λεονάρδο στο 35' και μία απομάκρυνση στο 10΄ κόβοντας τον Καμηλιέρη ενώ υπέπεσε σε 3 λάθη. Καλό ταξίδι και καλά μπάνια.

Μαλεζάς: Ανεκτή εμφάνιση από τον Στέλιο ο οποίος κατά τη γνώμη μου έχει περισσότερο ανάγκη την ξεκούραση και λιγότερο τη συμμετοχή στο Μουντιάλ όπου θα περιφέρεται χωρίς να παίζει και θα ταλαιπωρείται άδικα και καλό είναι να το συζητήσει αυτό με τον Όθωνα κι ας χάσουμε και κάποια λεφτά αν είναι να χάσουμε τον παίκτη για τα προκριματικά λόγω κόπωσης ή ντεφορμαρίσματος. Βγήκε στο 41' στο κόρνερ του Vieirinha στη μικρή περιοχή αλλά η προβολή έφυγε άουτ ενώ τη μοναδική του απομάκρυνση στο ματς την έκανε στο 79' όταν έκοψε το Τσιμπούρι και κέρδισε και φάουλ.

Cirillo: Καλή εμφάνιση για ακόμη ένα παιγνίδι από τον Ναπολιτάνο που διανύει περίοδο φόρμας γεγονός που κάνει το συνολικό πρόσημο του στη σεζόν αναμφισβήτητα θετικό. Στο 2' καθάρισε μια σέντρα με κεφαλιά ενώ στο 9' έκλεισε σωστά τον Θκόκο αναγκάζοντας τον να σουτάρει άουτ. Στο 28' άργησε χαρακτηριστικά στην επιστροφή συνηθισμένος από τον Χαλκιά και τις γρήγορες εξόδους με αποτέλεσμα να προλάβει οριακά ο Δαρείος να μπλοκάρει προ του μποξέρ που ασκείται όχι με σάκο αλλά με Σκόκο. Συνολικά είχε μια αποτυχημένη σέντρα, ένα κλέψιμο, 2 απομακρύνσεις, μία πάσα και 2 λάθη και δεν αισθάνθηκε ιδιαίτερη απειλή από κανέναν από τους 3 φορ της Κούλας γιατί είχε σωστές τοποθετήσεις.

Garcia: Κινήθηκε σε θετικά επίπεδα απόδοσης χωρίς φυσικά να πλησιάσει τα επίπεδα Pablo Garcia. Δεν πέρασαν οι λόμπες στο 20' στο φάουλ από δεξιά στην κλασσική του θέση που παίρνει ανάποδη φόρα και στο 37' που ο ξεσκέπαστος έδιωξε προ του Vladan. Mε τις πάσες πήγε καλύτερα όπως στο 7' όταν μοίρασε στον Zlatan που αστόχησε απελπιστικά και στο 15' πιστώθηκε χαμένη ασσίστ στο φάουλ που εκτέλεσε βρίσκοντας τον Vieirinha την κεφαλιά του οποίου έδιωξε ο Σάχα. Στο 46' έχασε την κόντρα από τον forhits πράγνα σπάνιο ο οποίος σούταρε πάνω από το δοκάρι στην εξωτερική πλευρά των δικτύων.

Στο 57'μετά από κλέψιμο του έβγαλε εξαιρετική τρύπα και πάλι για τον Βόσνιο που σούταρε πάνω στον Αργεντινό ενώ στο 76' πέρασε ωραία στον Edinho για να παίξει ένας με έναν με τον ανιψιό αλλά εκείνος ανεκόπη. Το δεύτερο κλέψιμο το έκανε στο 87' πάνω στον Μαδούκα και μοίρασε αμέσως για τον Βίκτωρα.

Συνολικά εκτός από αυτά τα 2 κλεψίματα πέρασε 9 πάσες, και έκανε 3 λάθη. Θέλει να παίξει στο Μήλο παρότι κινδυνεύει αν δεχτεί κάρτα να χάσει την πρεμιέρα του χρόνου και αυτό γιατί χρωστάει κάποιες απαντήσεις και αυτό προβληματίζει το μηχανικό στο αποχαιρετιστήριο παιγνίδι του.

Vitolo: Ανασταλτικά παρουσίασε όπως πάντα το καρμπόν της βιονικής εμφάνισης κάνοντας 5 κλεψίματα αλλά δε βοήθησε καθόλου στην κυκλοφορία της μπάλας καθώς δεν πέρασε ούτε μία πάσα. Στο 13' έκανε αυτός τη λόμπα για το διώξιμο του Σάχα με το κεφάλι από όπου προέκυψε η φάση με Vladan και Zlatan ενώ στο 29' βγήκε ως κρυφός φορ στην μπαλιά του Zlatan αλλά έπεσε βρίσκοντας πάνω στο απλωμένο πόδι του Στιφάδο σε μια φάση που δεν ήταν πέναλτι. Στον 81' στη μοναδική του σέντρα που πέρασε βρήκε τον Edinho o οποίος έκανε κακό κοντρόλ και πέρα από τα κλεψίματα είχε μία απομάκρυνση ενώ υπέπεσε σε 4 λάθη σε μια εμφάνιση κατώτερη των δυνατοτήτων του. Τα ίδια κίτρινα δεδομένα ισχύουν και για αυτόν αλλά δύσκολα θα μείνει εκτός σήμερα.

Φωτάκης: Ο Γιώργος αγωνίστηκε ως δεξί εξτρέμ και παρότι αυτή δεν είναι η θέση του τα πήγε καλά και πιστώθηκε μάλιστα και την ασσίστ στο γκολ. Προσπάθησε να πλαγιοκοπήσει και ήταν μαχητικός αλλά δεν απέφυγε και πάλι ένα άγαρμπο φάουλ που απέφερε κάρτα για την οποία υποχρεώθηκε να κυνηγήσει την αποβολή στο 90' την οποία και πήρε ώστε να ξεκινήσει καθαρός τη σεζόν. Στο 16' εκτέλεσε το κόρνερ από δεξιά με ανάποδα φάλτσα σε μια εκτέλεση που την έχει και βρήκε τον Zlatan στην περιοχή του οποίου η κεφαλιά πέρασε άουτ. Την ίδια φάση επανέλαβε στο 26' βρίσκοντας τον Vieirinha ο οποίος υπό πίεση σούταρε άουτ. Στο 38' εκτέλεσε ακόμα ένα κόρνερ αναγκάζοντας τον Σάχα να διώξει δύσκολα με γροθιές ενώ στο 52' πλαγιοκόπησε και έβγαλε εξαιρετική σέντρα-ασσίστ για τον Zlatan που με εναέριο βολέ έκανε το 1-0. Συνολικά πέρασε 2 στις 6 σέντρες και έπιασε και ένα σουτ εκτός περιοχής που έφυγε άουτ στο 68' ενώ πέρασε 6 πάσες, έκανε 3 λάθη, ένα κλέψιμο και 2 απομακρύνσεις διαπράττοντας και 5 φάουλ σε έναν τομέα που δεν μπόρεσε να βελτιώσει σε όλη τη χρονιά που έκλεισε και για αυτόν με ελαφρώς θετικό πρόσημο.

Vieirinha: Ακόμη μια μέτρια εμφάνιση για τον mvp της χρονιάς που πήρε και το βραβείο του πριν το ματς αλλά δεν το γιόρτασε με καλή απόδοση. Κέρδισε την κάρτα του Γεωργέα από νωρίς (17') αλλά όχι και την αποβολή του όπως έπρεπε στο 53' και αυτό είναι ένα ζητούμενο από αυτόν (η αποβολή εκείνου που τον μαρκάρει) που άλλες φορές δεν το αξιοποιεί ο ίδιος και άλλες φορές δεν του το δίνουν τα πολύχρωμα κοράκια. Στο 15' βγήκε όπως πάντα στο πρώτο δοκάρι αλλά η κεφαλιά του αποκρούστηκε από τον Σάχα στη μοναδική του τελική στο ματς και πρέπει να έχει τουλάχιστον άλλες 2 σε κάθε ματς πέρα από τα τσαλίμια και τις σέντρες. Στο 32΄ πήρε το τακουνάκι του Vladan άλλα η σέντρα σουτ που έκανε ήταν κακή. Στο δεύτερο ημίχρονο ανέβηκε κάπως γιατί είχε περισσότερους χώρους και στο 46΄κακώς έπεσε για πέναλτι σε μια συνήθεια που πρέπει να κόψει. Στο 53' όμως ανατράπηκε οριακά έξω από την περιοχή από τον Γεωργέα που έπρεπε να φύγει για Καλαμάτα αμέσως μετά από αυτό με κόκκινη και απουσία από το ματς με τον γαύρο αλλά η Κουκούλα κοίταζε αλλού. Στο 70' έβγαλε τη μοναδική του σέντρα για τον Zlatan ενώ στο 75' μέτρησε σωστά τα βήματα του για να μη βγει offside αλλά ο Σωτηρόπουλος σήκωσε τη σημαία άδικα. Συνολικά εκτός από την κεφαλιά είχε μία στις 4 σέντρες, πέρασε 4 πάσες, κέρδισε 2 φάουλ και παραχώρησε 3 και χρεώθηκε με 6 λάθη εκ των οποίων πάντοτε 2 ή 3 από αυτά προκύπτουν από απομακρύνσεις του που καταλήγουν σε αντίπαλο σε έναν τομέα που μπορεί να βελτιώσει.

Ivic: Μετριότατη εμφάνιση από τον στρατάρχη καθώς δεν φάνηκε ούτε εκτελεστικά καθώς δεν είχε τελική προσπάθεια ενώ και δημιουργικά πέρασε μόλις 4 πάσες. Αντίθετα ήταν και πάλι θετικός στα ανασταλτικά όπως συνηθίζει καθώς έβγαλε 2 απομακρύνσεις και έκανε ένα κλέψιμο πριν αντικατασταθεί στο 73' από τον Edinho. Στο 5' του έτυχε μια στραβή και ευτυχώς που δεν υπήρχε χειρότερη εξέλιξη καθώς προσπαθώντας να εκτελέσει ένα πλάγιο το πόδι του έπεσε σε μια τρύπα στο χορτάρι όπου υπάρχει η βρύση των ποτιστικών.

Στο 13' μετά τη λόμπα του Vitolo και την απόκρουση του Σάχα με το κεφάλι έκλεψε και τροφοδότησε τον Zlatan που επιχείρησε αδύναμο ψηλοκρεμαστό που μπλόκαρε ο Αργεντινός. Στο 32' είχε ένα ωραίο τακουνάκι στον Vieirinha που πήγε χαμένο ενώ στο 52΄συμμετέχει στη φάση του γκολ ως συνήθως μοιράζοντας τη μπάλα στον Φωτάκη που βγάζει τη σωστή σέντρα για το γκολ.

Muslimovic: Μοιράζεται εξ'ημισείας τον τίτλο του mvp με τον Δαρείο καθώς εκτός από το εξαιρετικό γκολ στο 52΄ είχε άλλες 4 τελικές προσπάθειες και γενικότερη διάθεση και μαχητικότητα μπροστά. Στο 13' ήταν η πρώτη μετά το κλέψιμο του Vladan όταν και επιχείρησε να κρεμάσει το Σαχά αλλά η λόμπα ήταν αδύναμη ενώ στο 16' είχε τη δεύτερη στο κόρνερ του Φωτάκη που έπιασε την κεφαλιά άουτ. Στο 29' πέρασε ωραία μπαλιά για τον Βίκτωρα που ανετράπη από το λαγοπόδαρο ενώ στο 52' χάνει το κοντρόλ για μια στιγμή και η μπάλα του φεύγει πλάγιο αλλά στην εξέλιξη της φάσης μπαίνει στην περιοχή και παίρνοντας απευθείας τη σέντρα του Φωτάκη εκεί που τη θέλει παστελώνει με εξαιρετικό εναέριο δεξί το 8ο φετινό του τεμάχιο σε 24 συμμετοχές (ακριβώς ένα γκολ ανά τρία ματς). Στο 57' βγαίνει στην τρύπα του Canario και σουτάρει πάνω στον Σάχα και η 5η και τελευταία τελική του ήταν στο 70' όταν στο κόρνερ που εκτελέστηκε με πάσα στη σέντρα του Vieirinha έπιασε κεφαλιά άουτ. Αντικαταστάθηκε στο 71' από τον Παπάζογλου για να πιέσουμε περισσότερο μπροστά και ολοκλήρωσε το ματς έχοντας 2 πάσες, 3 λάθη και 2 κλεψίματα.

Edinho: Όταν μπήκε στη θέση του Ivic στο 73' γυρίσαμε σε 4-4-2 για ένα εικοσάλεπτο αλλά για ακόμη μια φορά δε μπόρεσε να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του παρότι ήθελε πολύ να σκοράρει κατά του φρύνου. Στο 76΄ πήρε την πάσα του Canario αλλά δεν μπόρεσε να περάσει τον Μανωλά, στο 86' τράβηξε μια ποδιά στον ξεσκέπαστο κερδίζοντας φάουλ και την κίτρινη του νταμαριού ενώ στο 88' χάλασε το τρανζίσιον ξεκινώντας νωρίτερα και βγαίνοντας offside. Τέλος, στο 89' πέρασε τη μοναδική του πάσα στον Κούτσια βγάζοντας τον σε σημείο βολής.

Παπάζογλου: Στο διάστημα που έπαιξε απλά προσπάθησε να πιέσει ψηλά και έκανε 2 φάουλ. Στο 85' η συρτή του Κούτσια ήταν καλή για αυτόν αλλά άργησε να κινηθεί.

Κουτσιανικούλης: Παρότι έπαιξε μόλις 9 λεπτά πρόλαβε να κάνει 2 θετικές ενέργειες και να στείλει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για του χρόνου. Η πρώτη συνέβη στο 85' όταν πέρασε ωραία τον Γεωργέα και έβγαλε συρτή παράλληλη για τον Σάκη που άργησε να κινηθεί και η δεύτερη στο 89' όταν πήρε την πάσα του Edi και έπιασε το δυνατό αριστερό που έδιωξε αρχικά ο Σάχα πριν μπλοκάρει με δεύτερη.

Κουκούλα-κης: Απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο λίγος διαιτητής είναι ενώ και ο βοηθός του Σωτηρόπουλος είχε 2 λανθασμένες υποδείξεις offside σε Vieirinha και Zlatan. Θα έπρεπε να αποβάλλει το Γεωργέα νωρίτερα και από τη φάση του 55' για ένα μαρκάρισμα του στον Lino ενώ σε εκείνο το λεπτό δεν έδωσε το φάουλ πάνω στη γραμμή της περιοχής στον Vieirinha και τη δεύτερη κίτρινη στον Καλαματιανό πράγμα που έκανε σωστά στον δικό μας στο 90'. Γενικά σφύριζε πολύ και δεν άφηνε πλεονέκτημα γιατί θέλει και αυτός να είναι πρωταγωνιστής. Σωστή η υπόδειξη του πέναλτι.

Λαός: Πέρα από τα καπνογόνα στην αρχή και τις σημαίες οφείλω να πω ότι η φιέστα δεν εντυπωσίασε καθώς είχαμε ακούσει για περισσότερα γούστα στο τελευταίο εντός παιγνίδι της χρονιάς αλλά δεν είδαμε τίποτα τρελά κόλπα (έχω πεθυμήσει τη φανέλα της Μηχανιώνας ας πούμε με αστέρια) και αυτό οφείλεται σε ελλιπή οργάνωση και συντονισμό που πρέπει επιτέλους να εκλείψουν για να δώσουμε ακόμη περισσότερα του χρόνου.