Το πάθος ξεχείλιζε ...

Έχουν να κάνουν με το πάθος που έβγαλε χτες η ομάδα στο παιχνίδι της και πραγματικά αυτή τη φορά ξεχείλιζε. Θυμάμαι τον Αθανασιάδη να "αρπάζεται" στα ίσα με τον μάγκα Μανωλά στο πρώτο ημίχρονο, προς την πλευρά της θύρας 2, όταν ο τελευταίος πήγε σε απλή γλώσσα να πουλήσει αυτό που του έμαθαν καλά οι μέντορές του στο λιμάνι, δηλαδή βλαχομαγκιά.

Ο Κλάους αμέσως μετά το 1-1 (μαζί με τον Κατσουράνη), έτρεξαν να πάρουν την μπάλα με χαρακτηριστική μανία από το πλεκτό για να δώσουν συνέχεια στο ματς, δείχνοντας την ακλόνητη πίστη τους ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί -όπερ και εγένετο τελικά- να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Η συγκεκριμένη στιγμή χαράχτηκε!

Είδα τον Τζαβέλλα να μη χάνει ούτε μία προσωπική μονομαχία, τον Σκόνδρα να "σκυλιάζει" κάνοντας το καλύτερο μέχρι στιγμής παιχνίδι του με την ασπρόμαυρη φανέλα, τον Λούκας να τα δίνει όλα και να κυνηγάει την κάθε φάση με ασίγαστο πάθος. Το κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο (Βίτορ - Ινσαουράλδε) να φωνάζουν δυναμικό παρόντες σε όσες περιπτώσεις χρειάστηκαν να επέμβουν. Ο Αργεντίνος στη φάση του 56' ξέφυγε και όφειλε να προσέξει καθώς η συμπεριφορά του -όσο και αν προκλήθηκε- ήταν απαράδεκτη και αχρείαστη. Ευτυχώς που η ομάδα δεν την πλήρωσε πιο βαριά!

Ασίγαστο πάθος και από τους Νάτχο και Κάτσε που κατάπιαν πολλά χιλιόμετρα και έδωσαν πολλές μάχες,  αλλά πάνω από όλα κρατάω το πάθος της κερκίδας που έδωσε το έναυσμα για όσα συνέβησαν στον αγωνιστιό χώρο. Μια Τούμπα βγαλμένη από τα παλιά, με παλμό και δύναμη, ήταν το κερασάκι στην τούρτα!

Με τέτοιο χαρακτήρα ο ΠΑΟΚ δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Φτάνει όλοι γύρω από την ομάδα να αφήσουν μια για πάντα πίσω τους την παθητική νοοτροπία που είδαμε σε πολλά παιχνίδια μας τα τελευταία χρόνια και να παλεύουν ΟΛΑ τα παιχνίδια όπως το κυριακάτικο. Νομίζω, αυτό ζητάει πρώτα από όλα ο κόσμος... 

Υ.Γ. Η χτεσινή ψυχωμένη νίκη του Δικεφάλου, δώρο στο γάβρο για τα σημερινά του γενέθλια. 89 χρόνια δυνάστες του ελληνικού αθλητισμού... Δεν είναι και λίγα!