Σκέψεις σε ασπρόμαυρο φόντο...

Το να είσαι ΠΑΟΚ είναι διαφορετικό από το να δηλώνεις "ΠΑΟΚ" στην ερώτηση "τι ομάδα είσαι;"

Το να είσαι ΠΑΟΚ είναι δέσμευση. Είναι καταβολή κόπου και η συγκρότηση μίας αίσθησης ταυτότητας.

Είναι η βαθιά πεποίθηση πως μπορείς να κερδίσεις παντού και πάντα. Όσο κι αν μοιάζει ανέφικτο.

Είναι η υποχρέωση να δείξεις ανωτερότητα παντού και πάντα. Άσχετα με το αποτέλεσμα του αγώνα.

Είναι η διατράνωση πως η μόνη απαίτηση που έχεις από την ομάδα σου είναι απλώς να υπάρχει.

Είναι το καθήκον να γνωρίζεις τα πάντα, να έχεις οικειοποηιηθεί στιγμές που δεν έζησες.

Το κλάμα του Γκουερίνο, το γκολ του Κούδα στο 4-0 στις Σέρρες που δεν το έδειξε κανένα κανάλι, την κερκίδα στη Νάπολι, την τιμημένη παράδοση με τον γαύρο, την κατάληψη της θύρας 3, την μπούκα χωρίς εισιτήρια στο Καραϊσκάκη, τον ανείπωτο πόνο από τις τραγωδίες του μπάσκετ, το "Νίκο γάμα την Έφη γιατί χανόμαστε" στη θύρα 5, τους εθελοντές που έχτισαν πέτρα - πέτρα το παλιό γήπεδο.

Οφείλεις να ξέρεις σε βάθος και να τιμάς τα όσα σε ορίζουν.

Οφείλεις να σεβαστείς τον ιερό χώρο της Τούμπας. Τις καντίνες, τα τσιμέντα, την ανοιχτωσιά έξω από την 4.

Οφείλεις να αντιμετωπίσεις το ματς της ερχόμενης Τετάρτης ως ευλαβική μυσταγωγία.

Να φύγεις άδειος και ξελαρυγγισμένος. Κι όμως, κατά τρόπο παράδοξο, γεμάτος και στεντόρειος.

Αν κάνεις όλα τα παραπάνω, το αποτέλεσμα θα έρθει από μόνο του. Ως φυσική κατάληξη της φυσικής πορείας των πραγμάτων...

...............................................

Aureliano Buendia, Paokmania Member