Δεν είναι απλά ένα παιχνίδι ...

Αιώνες τώρα αυτή η καραμέλα, αιώνες τώρα αυτή η πλύση εγκεφάλου, αιώνες τώρα η τεχνητή κατάταξη σε «ανώτερους και «κατώτερους» Και δεν μιλάμε βέβαια για ποδοσφαιρική ανωτερότητα που στο κάτω-κάτω είναι φυσιολογική και δεδομένη, αφού κάποιος σε μια συγκυρία πραγμάτων είναι καλύτερος από τον άλλο. Όχι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τα «ευρωπαϊκά μοντέλα πολιτισμού», «με ανώτερες φυλές», «με μορφωμένους και αμόρφωτους», «σε κυριλέδες και χωριάτες». Και αυτοί οι «ανώτεροι» πρέπει ΠΑΝΤΑ να κερδίζουν, απλά γιατί είναι ... ανώτεροι.

Αν είναι να κρατήσουμε κάτι απ' αυτό το Μουντιάλ, εκτός από την επιτυχία της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, αν ο βαρώνος της μπυρωίνης δεν ενοχλείτο από το ένα κιλό γαύρο, αυτό είναι η αυτοαποκάλυψη του ραγιαδισμού και της ασχετοσύνης των ΑΡΔ . Μακράν πρώτος ο Αλλλλλέξης ο οποίος είδε όλα τα «ευνοϊκά σφυρίγματα» της «έδρας» και των «ισχυρών». Εδώ στην Ελλάδα ΠΟΤΕ δεν έχει δεί τίποτα. Βλέπει μόνο την ...αξιοσύνη από τον «ανώτερο», βλέπει μόνο την ....επιβλητικότητα από τον «ισχυρό», όπως είδε την «ανωτερότητα» της Γερμανίας όταν την είδαν και οι τυφλοί. Αυτή είναι η ψυχολογία των αυτοαποκαλούμενων Ελλήνων ΑΡΔ. Προσκύνημα στον ισχυρό και ατελείωτο γλύψιμο του δυνατού.

Δεν ασχολούμαι με κάτι Κοντούς, Μαυρογιανίδηδες και Σαντοριναίους γιατί πραγματικά, είναι χειρότεροι και από τον φαλακροκόρακα. Δίνω ένα μόνο παράδειγμα: στο παιχνίδι ΕΛΛΑΣ-ΙΑΠΩΝΙΑ, ο ρυθμός ήταν γρήγορος , ειδικά οι Ιάπωνες είχαν ταχύτητα στις ενέργειές τους και ο τιτανοτεράστιος Κοντός είπε το εξής επικό: « το παιχνίδι κυλάει σε αργό τέμπο» . Αυτοί είναι οι ΑΣΧΕΤΟΙ που βγάζουν τον ΙΒΙΤΣ «αργό», τον ΤΣΙΑΡΤΑ «ότι δεν μαρκάρει», τον ΚΛΑΟΥΣ «ότι είναι παίκτης περιοχής» (σαν να πρόκειται για ελάττωμα), τον Ψόλε «παίκτη παγκόσμιας κλάσης»(από τους λίγους που δεν πήραν μεταγραφή στο εξωτερικό), τον ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ «λούζερ», τον Στολτίδη «αδικημένο» και τον Μανωλά έτοιμο για την ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Είναι αυτοί που δεκαετίες πρίν μας είχαν σπάσει τα αρχίδια «για τα παιδιά από τον ευρωπαϊκό Βορρά, τα γεμάτα υγεία» (έτσι έλεγε ο Διακογιάννης), που είχαν αναγάγει σε παικταρά τον δεκαθλητή Μπρίγκελ, σε πολύτιμο παίκτη τον ξυλοκόπο Ζάμερ και κατάφεραν και έπεισαν τον ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟ θεατή ότι το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο της φαντασίας, της τέχνης , της αλάνας, του ενθουσιασμού, του πάθους, της ΝΤΡΙΜΠΛΑΣ, της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, της ΕΠΙΝΟΗΣΕΩΣ είναι «για υπανάπτυκτους» και οι Ουρουγουανοί και Περουβιανοί και οι Αργεντίνοι , παλιάτσοι, βρωμιάρηδες και υπανάπτυκτοι.

Κι ας έσπασε ένας Ευρωπαίος το πόδι του ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ και ας πήρε παγκόσμιο Κύπελλο ο Τσεντίλε το 1982 έχοντας σκίσει την φανέλλα και του ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ και του ΖΙΚΟ. Και όταν είδαν οι καιροσκόποι Ευρωπαίοι «που πήγαινε το ποδόσφαιρο με Τσεντίλε και Γκοικοτσέα», τότε ευφηύραν τους «σκληρούς» κανονισμούς « για να προστατέψουν το ποδόσφαιρο». Τότε γεννήθηκε ένα ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ δείγμα ρατσισμού που αποθέωνε τους ψηλούς και ροδαλούς και γεροδεμένους, σε αντίθεση με τους «κοντούς» τους «καχεκτικούς», τους «πουθενάδες». Και αναπτύχθηκε η ποδοσφαιρική ακαδημαϊκή παιδεία που σε μαθαίνει να πασσάρεις σωστά αλλά σου απαγορεύει να ντριμπλάρεις, αν και αυτό τώρα τελευταία έχει αλλάξει. Δέκα χρόνια πρίν, όποιο παιδί επιχειρούσε να ντριμπλάρει, το τιμωρούσαν. Πάσσα, κοντρόλ, πάσσα. Σκέψη μηδέν, μυαλό μηδέν, πρωτοβουλία, μηδέν, ΕΠΙΝΟΗΣΗ μηδέν. Και έπεισαν τον ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟ ότι το παιχνίδι την δεκαετία του '70 ή του '80 ήταν «αργό», ενώ τώρα είναι «γρήγορο».

Ρε παπάρα, όταν ο Ριβελίνο ή ο Κρόφ ή ο Μπενκεπάοουερ ή ο ΚΟΥΔΑΣ έπαιζαν ΚΑΘΕΤΑ και με μπαλιές ακριβείας, «έτρεχε η μπάλλα αντί για τον παίχτη», όμως εμείς θέλουμε να «τρέχει ο παίκτης» γιατί πώς αλλιώς θα παίρνει «βοηθήματα» για να τρέχει περισσότερο; Γιατί όλα αυτά; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Είναι χώρος, μέσον και τρόπος ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ συνειδήσεως και ευρύτερης παιδείας, η δε μαζικότητά του ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΊ την διάδοση ΜΗΝΥΜΤΑΩΝ, άλλοτε ΑΜΕΣΩΝ και άλλοτε ΕΜΜΕΣΩΝ. Και αφού οι κονκισταδόρες Ευρωπαίοι απαξίωσαν τους νοτιαμερικάνους και αφού αυτοί εξευρωπαίστηκαν και έγιναν «ρεαλιστές» κυνηγώντας το αποτέλεσμα ήλθε η τιμωρία: ο τραγικός Σκολάρι συνθέτει μια μικτή ποδοσφαιριστών, ΧΩΡΙΣ ΧΑΦ, με ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ επιθετικούς, και παίζει «ρεαλιστική άμυνα». Έρχεται λοιπόν ο μονοκόμματος Γερμανός και παίζει με κατοχή, με φαντασία, με επινοήσεις, με κενούς χώρους, με ντρίπλες, Και τσιμπιέσαι και λές: τώρα τι βλέπω; τη Βραζιλία με τα κοκκινόμαυρα η την Γερμανία με τα κίτρινα;

Και πάνω σ' αυτή την ποδοσφαιρική αναμόρφωση πρωταγωνιστών κτίσθηκε η «ανωτερότητα της Γερμανίας» και σήμερα απέναντι στην «βρωμιάρα» Αργεντινή θα πείσει για το ποιος είναι το αφεντικό, όχι στο ποδόσφαιρο αλλά ΓΕΝΙΚΑ.

Γιατί μην αυταπατάσαι. Οι φτωχός νοτιαμερικάνος, χωρίς αίσθηση κρατικής ή εθνικής υπεροψίας έναντι των άλλων, προσπαθεί ΜΕΣΩ του ποδοσφαίρου να διακριθεί και να πείσει, ότι τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο ΑΞΙΖΩ. Ο φαταούλας ευρωπαίος, ο δήθεν εκπολιτισμένος (οι προσπάθειες των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων δεν έφεραν τελειωτικά αποτελέσματα) προσπαθεί να πείσει ότι είναι ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΝΤΟΥ άρα και στο ποδόσφαιρο δηλαδή να πάθει ηθική και ψυχολογική ΑΣΦΥΞΙΑ ο «χωριάτης», να μην έχει το παραμικρό αίσθημα αυτοεκτιμήσεως.

Και επειδή «δεν ανήκομεν εις την Δύσιν», ας δούμε που «ανήκομεν» περισσότερο:

«Το όνομα της ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ προέρχεται από το λατινικό argentum (ασήμι), το οποίο προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀργήεις που θα πει λευκός, λαμπερός (εξ ού και οι λέξεις «αργό πετρέλαιο» (οι ΑΡΔ το αργό θα το προσδώσουν στον ΙΒΙΤΣ και στον ΜΑΝΤΟΥΡΟ) και εναργής=καθαρός, διάφανος). Έτσι και Αργέντινος ήταν ένα Αρχαίο Ελληνικό επίθετο που σημαίνει ασημένιος. Η πρώτη χρήση του ονόματος γίνεται το 1602 στο ποίημα "La Argentina y conquista del Río de la Plata" του Μαρτίν ντελ Μπάρκο Σεντενέρα ή Θεντενέρα. Αν και το όνομα Argentina χρησιμοποιούταν αρκετά τον 18ο αιώνα η επίσημη ονομασία της περιοχής ήταν Αντιβασιλεία του Ρίο δε λα Πλάτα μέχρι την Επανάσταση του Μαΐου όπου το Αντιβασιλεία αντικαταστάθηκε με το Ενωμένες Επαρχίες Η πρώτη εμφανής χρήση του όρου ήταν στον Εθνικό ύμνο της Αργεντινής οποίος έκανε και πολλές αναφορές για τον συνεχιζόμενο, ακόμα, Πόλεμο Ανεξαρτησίας της Αργεντινής.Η πρώτη επίσημη χρήση του όρου ήταν στο σύνταγμα του 1826.Έπειτα με το σύνταγμα του 1853 ονομάστηκε Αργεντίνικη Συνομοσπονδία και με το σύνταγμα του 1860 Δημοκρατία της Αργεντινής, ονομασία που ισχύει ακόμα και σήμερα

Τα πρώιμα στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας στην Αργεντινή έχουν βρεθεί στην Παταγονία (Πιέδρα Μουσέο, Σάντα Κρους) και χρονολογούνται από το 11.000 π.Χ. (Σάντα Μαρία, Χουάρπες, Ντιαγκίτας, Σαναβιρόνες). Η αυτοκρατορία των Ίνκας κατά την ηγεμονία του Πατσακούτεκ ξεκίνησε μία επεκτατική εκστρατεία το 1480, κατακτώντας τη σημερινή βορειοδυτική Αργεντινή και ενσωματώνοντάς την στην ευρύτερη περιοχή γνωστή με την ονομασίαΚογιασούγιου. Αντίστοιχα, οι αυτόχθονες Γκουαρανί ανέπτυξαν ένα πολιτισμό βασισμένο στη γεωργία και στην καλλιέργεια τηςγιούκας, της γλυκοπατάτας και του καλαμποκιού. Στις κεντρικές και νότιες περιοχές (πάμπας και Παταγονία) υπήρχαν νομαδικές φυλές που ενώθηκαν κατά τον 17ο αιώνα κάτω από την αρχηγία των .

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές έφτασαν στην Αργεντινή το 1516 και η Ισπανία ίδρυσε μία αποικία στη θέση του σημερινού Μπουένος Άιρες το 1580. Το 1776 ιδρύθηκε η Αντιβασιλεία του Ρίο ντε λα Πλάτα και η ευρύτερη περιοχή αποικήθηκε από Ισπανούς και τους μετέπειτα απογόνους τους, που προσδιορίζονταν με την ονομασία κριόγιος. Παράλληλα, υπήρχαν σημαντικοί πληθυσμοί αυτόχθονων φυλών, καθώς και Αφρικανών σκλάβων. Τουλάχιστον το 1/3 των εποίκων της αποικιοκρατικής περιόδου ήταν συγκεντρωμένοι στο Μπουένος Άιρες και σε άλλες πόλεις, ενώ το υπόλοιπο κατοικούσε στις πάμπας. Οι αυτόχθονες κάτοικοι βρίσκονταν σε όλη την υπόλοιπη χώρα. Η Βρετανική Αυτοκρατορία προσπάθησε να κατακτήσει το Μπουένος Άιρες δύο φορές το διάστημα 1806-07, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των κριόγιος και απέτυχε

Στις 25 Μαΐου του 1810, μετά από επιβεβαίωση της φήμης για την ανατροπή του βασιλιά Φερδινάνδου του 7ου από το Ναπολέοντα, οι πολίτες του Μπουένος Άιρες ίδρυσαν την πρώτη τοπική κυβέρνηση, γνωστή ως Χούντα (Επανάσταση του Μάη). Από αυτή την επανάσταση δημιουργήθηκαν δύο κράτη: Οι Ηνωμένες Επαρχίες της Νότιας Αμερικής (1810) και η Λίγα Φεδεράλ (Ομοσπονδία) (1815). Άλλες επαρχίες, ως αποτέλεσμα διαφορών μεταξύ αυτονομιστικών και συγκεντρωτικών ρευμάτων, καθυστέρησαν την είσοδό τους στην Ένωση. Η Παραγουάη αποχώρησε το 1811, κηρύσσοντας την ανεξαρτησία της.Οι στρατιωτικές εκστρατείες με ηγέτη το στρατηγό Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν μεταξύ του 1814 και του 1817 ενίσχυσαν την ανεξαρτησία της Αργεντινής, και ο Σαν Μαρτίν θεωρείται σήμερα ο εθνικός ήρωας της ανεξαρτησίας. Η στρατιά του διέσχισε το 1817 τις Άνδεις και νίκησε βασιλικές δυνάμεις στη Χιλή και το Περού, εξασφαλίζοντας την αυτοδιάθεση της χώρας. Η βουλή του Τουκουμάν, που συνεδρίασε στις 9 Ιουλίου του 1816, διακήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία από την Ισπανία. Η Λίγα Φεδεράλ ηττήθηκε το 1820 από δυνάμεις των Ηνωμένων Επαρχιών της Νότιας Αμερικής και στρατιωτικές δυνάμεις της Πορτογαλίας, προερχόμενες από τη Βραζιλία, και ενσωματώθηκε τελικά στην Ένωση. Η Βολιβία κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1825, ενώ η Ουρουγουάη δημιουργήθηκε το 1828ως αποτέλεσμα της εκεχειρίας στον πόλεμο Αργεντινής-Βραζιλίας. Αυτή η αντιφατική εκεχειρία οδήγησε στην άνοδο του κυβερνήτη της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας, ο οποίος, ως υποστηρικτής της ομοσπονδίας, κυβέρνησε αυταρχικά, αλλά διατήρησε την ενότητα της εύθραυστης Ένωσης.

Οι κεντρώοι Ουνιτάριος (Ενωτικοί) και οι Φεδεράλες (Ομοσπονδιακοί) διατήρησαν μία αντιπαλότητα μέχρι την αποπομπή της κυβέρνησης του ντε Ρόσας το 1852, και για να αποφευχθούν μελλοντικές διαμάχες, το 1853 συντάχθηκε το πρώτο σύνταγμα της χώρας. Η εθνική ενότητα ενισχύθηκε το 1865 μετά από επίθεση της Παραγουάης σε τοπικά βρετανικά συμφέροντα, και οδήγησε στον Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας και την ήττα της Παραγουάης...».

Και από την άλλη οι «ηττημένοι» του Β Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανοί , που ανασυγκρότησαν την χώρα τους από του «νaικητές ήρωες» ΈΛΛΗΝΕΣ μετανάστες και τις «νικήτριες Σοβιετικές» καλλονές, που αντί να είναι περιζήτητες σύζυγοι, πουλάνε το κορμί τους για πενταροδεκάρες στους «πολιτισμένους Ευρωπαίους».

Οι (πρώην) σοβιετικές που στην μάχη τους Κουρσκ, στην μεγαλύτερη αρματομαχία που έγινε ποτέ, ΕΚΡΙΝΑΝ την έκβαση του πολέμου, όταν ο Χίτλερ είπε το περίφημο «οι Γερμανοί δεν υποχωρούν ποτέ» και έχασε την μάχη και τον πόλεμο, δίνοντας μια στρατιά αιχμαλώτους.

Αν και σήμερα πούν το ίδιο οι Γερμανοί, θα γελάσει και το «παρδαλό κατσίκι», αλλιώς ο ΜΕΣΙ θα το σηκώσει με σχετική δυσκολία, για να δώσει χαρά σε μια πατρίδα που όλως περιέργως γέμισε με «επιστήμονες» μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, που οι Άγγλοι έκαναν ολόκληρη εκστρατεία για δύο βραχονησίδες και ο ΠΟΥΤΙΝ συνήψε συμφωνίες συνεργασίας σχετικά πρόσφατα. Μάλλον κάτι γίνεται στην ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ και γίνεται χρόνια , για ν' ΑΛΛΑΞΟΥΝ τα πράγματα για τα επόμενα χρόνια.

Τι γίνεται; Όλα σήμερα θέλεις να τα μάθεις;