Πάντα γελαστοί ...

παλλινδρομικές κινήσεις δεξιάς ή αριστεράς χειρός, επί οριζοντίου άξονος, βαλλόμενες κατά φανταστικού στόχου», κατανοούμε την αγωνία των άρρωστων ερπετογαυροπαπάρων δήθεν προβληματισμένων δήθεν «ΠΑΟΚτσήδων» και τους διαβεβαιώνουμε ότι στις μεγάλες στιγμές που ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ και τα κομμάντο του θα προσφέρουν στους απανταχού ΕΛΛΗΝΕΣ, θα τους δεχθούμε, αν έχουν « τα έντερα» να γράψουν ένα θετικό σχόλιο (γιατί συνήθως κρύβονται) και θα τους «κεράσουμε ένα ποτηράκι», γιατί είμαστε γενναιόδωροι.

Θ' απορείς ουραγοτάγκο ταγαρόβλαχε γιατί ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ θα μας προσφέρει μεγάλες στιγμές;

Παράλληλα όμως είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ως ένα σοβαρό οπαδικό σύνολο που σέβεται τον εαυτό του, τις αρχές του και κυρίως με τις ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ του και τις ΑΞΙΕΣ του, να σταθούμε στις μεγάλες στιγμές του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, χωρίς να χρειαστεί ν' ανατρέξουμε στο απώτατο, αλλά στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Τέτοια ημέρα/ημέρες πρίν 17 χρόνια ο Τάσος ΙΣΑΑΚ και ο Σολωμός ΣΟΛΩΜΟΥ, δύο ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ της «γής της λεμονιάς, της ελιάς, του χρυσοπράσινου φύλλου ριγμένου στο πέλαγος», άφηναν την τελευταία τους πνοή, «στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι», αντιπαραθέτοντας σ' ένα πολιτειακώς ασύντακτο, αλλά καλά οργανωμένο και υποστηριζόμενο καθεστώς, ΜΟΝΟ την ψυχική τους ρώμη, την «τρέλλα τους» και κυρίως την ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ.

Βέβαια δεν ήταν λίγοι, που αυτήν τη ΘΥΣΙΑ , την υποβάθμισαν, την λοιδώρησαν, την απαξίωσαν. Ποιοι ήταν αυτοί; Μα φυσικά αυτοί που διδάσκουν τον «ρεαλισμό» της ζωής που ισοδυναμεί με την υποδούλωση και την υποταγή, αυτοί που έχουν ανάγει το κριτήριο της ποσότητος στο μοναδικό μέγεθος αξιολογήσεως των εννοιών και της ηθικής, αυτοί που σ' έχουν πείσει «ότι το αποτέλεσμα μετράει», αλλά ποτέ δεν σου εξήγησαν γιατί, η Ιστορία και ο αμερικανικός κινηματογράφος ασχολήθηκαν με τους ηττημένους Σπαρτιάτες και όχι με τους νικητές Πέρσες στην μάχη των Θερμοπυλών. Εκεί δεν μετρούσε το αποτέλεσμα;

Είναι αυτοί που σ' έχουν πείσει ότι υπάρχει «Κύπρος» και «Ελλάδα», υπάρχει «εθνική Κύπρου», υπάρχει «Κυπριακό και Ελληνικό έθνος». Αλλά ποτέ δεν σε είπαν, ούτε σε κάλεσαν ν' ακούσεις ποιος ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ παιανίζει όταν αγωνίζεται η «εθνική Κύπρου».

Είναι αυτοί που πριν τους βαλκανικούς πολέμους σε είχαν πείσει ότι υπάρχει «Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη» και «Ελλάδα». Ποια Ελλάδα; Η πουλημένη ολιγαρχία της πρωτεύουσάς της που ό,τι υπάρχει βόρεια της Εκάλης και νότια της Ελευσίνας είναι ... εξωτερικό.

Είναι αυτοί που πλάκωσαν στο ξύλο ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου, προερχόμενους από κατεχόμενη περιοχή, που κατέκλυσαν με ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ σημαίες «ελληνικό» γήπεδο στην ΜΟΥΝΙχία, είναι αυτοί που πλάκωσαν στο ξύλο ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου που παρουσίασαν στο ίδιο γήπεδο το μεγαλύτερο πανώ/σημαία που παρουσιάσθηκε ποτέ σε «ελληνικό» γήπεδο για αγώνα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ

Και έρχονται τα δύο ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ να διδάξουν τον ΕΛΛΗΝΑ όπου γης αλλά και τον ελεύθερο άνθρωπο γενικώτερα, ότι αυτό που τελικά μετράει είναι η καρδιά, η αντρειοσύνη, το συναίσθημα, η «τρέλλα», η διάθεση να κατακτήσεις τη ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ και την ΔΟΞΑ

Και έρχονται τα δύο λεβεντόπαιδα να δείξουν στην ανθρωπότητα ότι το δόγμα «το αποτέλεσμα μετράει» είναι το καταφύγιο των διανοητικά προβληματικών, των ψυχικά ολίγιστων, των σωματικά καχεκτικών, των νοητικά εξουθενωμένων.

Για ποιο λόγο; Γιατί μπορεί με την θυσία τους να μην πέτυχαν κάτι χειροπιαστό για εκείνη την περίσταση, ωστόσο ΕΓΙΝΑΝ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ λίγα χρόνια αργότερα, όταν ολόκληρος ο πλανήτης παρατηρούσε έκθαμβος πώς ένα κατεχόμενο και πιεζόμενο από όλη την «διεθνή κοινότητα» κράτος έλεγε ένα ΟΧΙ , κάνοντας «σκόνη και θρύψαλα» όλες τις «συνέπειες» που θα είχε αυτό ΟΧΙ και πετούσε στο καλάθι των αχρήστων αυτή την μεγάλη μαλακία που εξασφαλίζει την μοιρολατρική στάση των λαών ότι δηλαδή «όλα είναι κανονισμένα»

Προς τιμήν αυτών των ηρωικών μορφών του ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και προς ανάδειξη της προσφοράς τους παραθέτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από σχετικού περιεχομένου άρθρο του ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ Ηλία ΜΠΑΖΙΝΑ:

Εντολή γραμμένη στο κύτταρο

«Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!

Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρλομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».....

Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.

Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.

Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δε μας πρόδωσε...

Ηλίας Μπαζίνας «Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997»

Έτσι που λες κύριε ουραγκοτάγκο που θέλεις να μάθεις το πλάνο του ΠΑΟΚ για φέτος, διατυπώνοντας «ενστάσεις» σε βαρυσήμαντο «άρθρο» σου. Να σου το πώ εγώ το πλάνο: ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑ.

Δεν κυνηγάει κανένα αποτέλεσμα, δεν κυνηγάει κανένα «τίτλο», δεν έχει καμμία ψύχωση ότι «ο ΠΑΟΚ είναι καταδικασμένος να πάρει το πρωκτάθλημα»...

Ο ΠΑΟΚ είναι καταδικασμένος να ΜΑΧΕΤΑΙ, είναι καταδικασμένος να ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΨΥΧΗ στο γήπεδο, είναι καταδικασμένος να του ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ αυτά που με ιδρώτα ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.
Δεν ξέρω την άποψή σου, ουραγκοτάγκο, για τον ΙΣΑΑΚ και τον ΣΟΛΩΜΟ, μάλλον σε κόβω να είσαι και εσύ με τους «ρεαλιστές».

Ακόμη όμως ουραγκοτάγκο ακόμη και έτσι να είναι, θα συμφωνήσεις μαζί μου στο εξής:

Ότι ειδικά η ΘΥΣΙΑ του ΣΟΛΩΜΟΥ έγινε πηγή εμπνεύσεως για ένα πολύ όμορφο τραγούδι που αν το χορέψεις ποτέ, να ξέρεις ,ουραγκοτάγκο, ότι το οφείλεις σ' αυτήν την ΘΥΣΙΑ.

Και κοίτα σύμπτωση ουραγοτάγκο ταγαρόβλαχε: Ο τίτλος του δίσκου είναι: στου αιώνα την Π Α Ρ Α Γ Κ Α .. Κι αυτό που σε λέω είναι ... ρεαλιστικό