Αυξημένη η ευθύνη των διαιτητών, αλλά να βρούμε και τι θέλουμε…

Ο αγώνας που ο οργανισμός του Άρη περίμενε ουσιαστικά για να στηρίξει όλη τη χρονιά (όντας το μόνο παιχνίδι που είχε επικοινωνιακό συμφέρον σε όλα τα αθλήματα), τινάχτηκε στον αέρα. Η εύκολη λύση είναι να πούμε πως για αυτό οφείλονται οι κάφροι, αλήτες, χούλιγκαν κλπ. Αρκεί όμως αυτό;

Τα δεδομένα του χθεσινού παιχνιδιού, θα πρέπει να τονίσουμε πως σε καμία περίπτωση δεν πρόδιδαν αυτή την κατάληξη. Η ατμόσφαιρα σε σχέση με σχεδόν όλες τις άλλες χρονιές ήταν σαφώς πιο ήπια (θυμίζω ότι πριν λίγα χρόνια στο αντίστοιχο παιχνίδι είχαν σβήσει τα φώτα και έπεφταν βροχή οι αναπτήρες κλπ) ενώ και το παιχνίδι δεν είχε ιδιαίτερο εκνευρισμό παρά το γεγονός ότι το σκορ ήταν κοντά και τα σφυρίγματα αρκετά. Θα έλεγα μάλιστα πως ήταν μέτριο παιχνίδι με πολλά λάθη εκατέρωθεν.

Η στιγμή της διακοπής του αγώνα για δεύτερη φορά, δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί σε τι στηρίχθηκε. Η ευθύνη των διαιτητών όμως μεγαλώνει από την, αν μη τι άλλο, λάθος διαχείριση της κατάστασης αργότερα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, στον ευρύτερο νομικό κόσμο (όχι μόνο εντός δικαστηρίων, αλλά οπουδήποτε υπάρχουν δικαιοδοτικές αποφάσεις) υφίστανται έννοιες του «μέτρου», της «αναλογικότητας» και του «εθίμου» (δυστυχώς μπορούμε να μιλάμε για έθιμο σε περιπτώσεις επεισοδίων στην Ελλάδα καθώς είναι συχνότατες και δεδομένες). Έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι προφανές πως οι άρχοντες του αγώνα και το μέτρο ξεπέρασαν, και δυσανάλογα, σε σχέση με όσα συνέβησαν, λειτούργησαν αλλά και κόντρα στο… «έθιμο» της διάθεσης διεξαγωγής των αγώνων αποφάσισαν.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως το «ρολό» στην αρχή του αγώνα είχε στόχο το κεφάλι του ρέφερι, ακόμα κι αν επιβεβαιωθεί πως άλλο αντικείμενο τον ξαναπέτυχε, το γεγονός πως κατά τα άλλα δεν υπήρχαν παρατράγουδα εντός ή εκτός αγωνιστικού χώρου, θα έπρεπε να υπερισχύσει στη ζυγαριά. Διότι, τα όσα τραγελαφικά βλέπουμε στα γήπεδα της Ελλάδας δεκαετίες τώρα, με κυνηγητά, λυντσαρίσματα, προκλήσεις, φωτιές, σπασμένους σωλήνες, σακούλες με σκατά, καρέκλες που… «τις πήρε ο άνεμος μέχρι το κεφάλι του διαιτητή», μεγαλομετόχους  να απειλούν για βραδινές κατ οίκον επισκέψεις, πυροβολισμούς και τόσα άλλα που καταντάει γελοίο και να επαναλάβουμε, δεν μπορεί παρά να έχουν ένα βάρος, δε μπορεί παρά να δείχνουν μια ΣΥΝΗΘΕΙΑ και μια ΛΟΓΙΚΗ στις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν οι ρέφερι.

«Και τι σημαίνει αυτό, ότι δεν θα κάνουμε τίποτα όταν γίνονται επεισόδια ;» Ρωτάει κανείς. ΟΧΙ, δε σημαίνει ότι θα καθόμαστε άπραγοι και θα επικροτούμε. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να έχουμε αυτό το «μέτρο» που χρειάζεται και να κρίνουμε πότε κάποιες καταστάσεις ξεπερνούν τα όρια και επιβάλλονται οι έσχατες ποινές, και πότε όχι. Δεν είναι δυνατόν να ξυπνάμε ένα απόγευμα και να τινάζουμε αγώνες  στον αέρα χωρίς ουσιαστικό λόγο, και το επόμενο απόγευμα να λειτουργούμε με άλλα σταθμά! Χτες λοιπόν στο Αλεξάνδρειο, δε νομίζω ότι δικαιούται κανείς να πει ότι υπήρχαν επεισόδια  με τη κανονική έννοια.

«Καλά είσαι σοβαρός, θα υπερασπιστούμε το σκουλήκι; Καλά να πάθουν» θα πει ο άλλος.

ΠΡΩΤΟΝ, ναι θα υπερασπιστώ και το σκουλήκι και οποιονδήποτε άλλο όταν βλέπω τέτοιες καταστάσεις, γιατί είμαι ΠΑΟΚ. Και αυτό σημαίνει ότι τις νίκες τις παίρνω στα γήπεδα, δεν κρύβομαι πίσω από ξένες πλάτες και, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε ΤΙ θέλουμε. Αν δεν θέλουμε αθλητισμό, ας μη τον έχουμε. Δεν είναι υποχρεωτικός. Η χαρά όμως για την καταστροφή του διπλανού, πολύ γρήγορα μπορεί να μεταστραφεί σε οργή για αντίστοιχες αποφάσεις στο δικό σου γήπεδο. Το παράδειγμα είναι πολύ πρόσφατο, από την σφαγή που υπέστη ο ΠΑΟΚ επειδή οι… ανεξάρτητες φυλλάδες έγραψαν πως στην Τούμπα έγιναν επεισόδια με τον ΟΣΦΠ, την ώρα που οι παίκτες πλακωνόντουσαν μεταξύ τους!

Δεν είναι λοιπόν θέμα… συμπάθειας του Άρεως Θεσσαλονίκης. Είναι θέμα αντίληψης της ανίκητης βλακείας που τόσο από τη μεριά οπαδών, όσο και από τη μεριά διαιτητών, μπορεί να  καταστρέφει καταστάσεις κατά το δοκούν.

Αν λοιπόν αποφάσιζα, σίγουρα θα ζητούσα συνέχιση/επανάληψη του αγώνα. Γιατί εκτός των άλλων, κάτι τέτοιο θα βγάλει και μάγκα τον ΠΑΟΚ και θα έχει μεγάλο επικοινωνιακό όφελος για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, τεράστιο μέρος του οποίου είναι ο Δικέφαλος.

ΥΓ. Η φωτογραφία δεν είναι προϊόν μοντάζ. Είναι η στιγμή που οι… ταραξίες αρνούνται να αποχωρήσουν από το γήπεδο, παρά τις εκκλήσεις της ασφάλειας του γηπέδου. Credit στα παιδιά του Paokmania Forum!