Αν είμαι ότι έχω, κι αν ότι έχω χαθεί, τότε ποιος είμαι ;

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι τα παρακάτω λόγια αναφέρονται σε όλους όσους απαρτίζουν την «οικογένεια» του Π.Α.Ο.Κ. Από τον Πρόεδρο της ομάδας, τον προπονητή , τους παίκτες, και τον κόσμο μας, ξεκινώντας από εμένα προσωπικά. Ας καθίσουμε όλοι να σκεφτούμε καλά γιατί καταντήσαμε δυστυχώς γραφικοί τις τελευταίες ημέρες και το λέω με πλήρη συνείδηση. Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι να μαδήσουμε την μαργαρίτα για το ποιος φταίει μπας και καταλήξουμε κάπου.  Ο Ζαγοράκης ή ο Δερμιτζάκης, οι παίκτες ή ο Μπερέτα ή μήπως και εμείς οι ίδιοι; Για όλα αυτά αρκούν μόλις δύο  λεπτά αυτοκριτικής και μόνο. Δύο  λεπτά που θα μας «φωτίσουν» και θα μας οδηγήσουν πάλι στον σωστό δρόμο. Δύο λεπτά ξεκινώντας από «επάνω» προς τα «κάτω» και αντίστροφα. Από εσένα Θόδωρε Ζαγοράκη, από εσένα Παύλο Δερμιτζάκη έως τον τελευταίο κρίκο αυτής της ομάδας που είμαστε εμείς. Ναι, όλοι φταίμε, άλλος πιο πολύ άλλος λιγότερο, όπως και όλοι είχαμε μερίδιο στην επιτυχία της ομάδας μέχρι τώρα.  Αυτό είναι όμως το θέμα να διευκρινίσουμε ποιος φταίει λίγο ή πολύ γιατί πλέον έχουμε φτάσει σε σημεία ξεφτίλας και αίσχους ενώ θα έπρεπε να ενεργήσουμε όλοι μας διαφορετικά..  Τι έγινε χάθηκε το «κίνητρο» της επανάστασης; Μέχρι εδώ ήταν; Που είναι η ανιδιοτέλειαά μας, που είναι η «φλόγα» μας, που είναι το πάθος μας; Γιατί η «επανάσταση» και το αποτέλεσμά της έγινε αυτοσκοπός ενώ μέχρι πρότινος όλοι νιώθαμε τη  μοναδική γεύση του ασυμβίβαστου αγώνα μας για τον Π.Α.Ο.Κ; Αγαπητέ Πρόεδρε, κ. Δερμιτζάκη, παίκτες της ομάδας και συνοπαδοί μου, το «αγωνιστικό» φρόνημα που έχει ο καθένας από εμάς θα πρέπει άμεσα να ξαναβρεθεί γιατί αυτή είναι η διαφορά μας από τους ντεμέκ, από τις «κατίνες» από τους «προδότες». Πάντα ο Π.Α.Ο.Κ «έβλεπε» τα πράγματα πάντα μέσα από μια αποκρυσταλλωμένη πραγματικότητα . Γιατί ο Π.Α.Ο.Κ είναι μια Ιδέα που έχει γνώση της αποστολή της και του πεπρωμένου της. Είναι μια Ιδέα που την πολεμούν με λύσσα και μανία εδώ και χρόνια, που όσο την «χτυπούν» τόσο δυναμώνει και γι' αυτό αντέχει τόσα χρόνια. Αυτός ο σύλλογος έγραψε και γράφει ακόμα Ιστορία με ιδρώτα και με αίμα. Αίμα που χύθηκε άδικα γιατί αυτοί που έφυγαν από κοντά μας ποτέ δεν έπαψαν να πιστεύουν. Οι λιγόψυχοι ποτέ δεν είχαν θέση στην ομάδα , όπως και αυτοί που απλά δεν «έκαναν».. Για να μην μακρηγορώ, πίκρες και πίκρες έχουμε γευτεί άπειρες, και πίκρες αληθινές με απίστευτες προκλήσεις. Όχι άλλες φτηνές δικαιολογίες, όχι άλλες δηλώσεις για το θεαθήναι. Αυτά τα κάνουν αυτοί που θέλουν να καλύψουν την «ανυπαρξία» τους και την «γύμνια» τους , εκτός και είναι έτσι και δεν το ξέρουμε. Δυστυχώς μια από τις αιτίες της σημερινής κατάστασης είναι οι δηλώσεις. Οι δηλώσεις όλων μας που αντικατέστησαν τα «έργα» των προηγουμένων ετών. Πέρα λοιπόν από την δικαιολογημένη απογοήτευσή μας και την αντίδρασή μας στην κατρακύλα, θα πρέπει να βάλουμε τα «στήθια» μας μπροστά γιατί ο δρόμος για την "Επανάσταση" δεν στρώθηκε με ροδοπέταλα.  Ο δρόμος είναι τραχύς είναι δύσβατος και θέλει άντερα και ψύχη που πρέπει να επιδείξουμε μία ακόμα φορά. Θεωρώ πως τώρα ξεκινάει η πραγματική "Επανάσταση". Όποιος μπορεί συνεχίζει, όποιος δεν μπορεί θα πρέπει να έχει την ντομπροσύνη να αποχωρήσει για τον αγώνα της μεγάλης Ιδέας του Π.Α.Ο.Κ.. Αυτή την στιγμή που τα γράφω έχω και τις αμφιβολίες μου για κάποιες επιλογές και τις αντιρρήσεις μου για όλους μας, ακόμα και για εμένα και ίσως να βρίσκω αδύνατο το γεγονός να ορθώσω ξανά το ψυχικό μου «ανάστημα» . Αν όμως συμβούν όλα αυτά θα έχουμε χάσει την «ταυτότητα» μας, θα έχουμε πάψει να είμαστε Π.Α.Ο.Κ αλλά κάτι άλλο..

Moican4