Όχι άλλος υπερήφανος αποκλεισμός

Το «καλά» εν προκειμένω δεν αρκεί. Μετά από κάμποσα υπερήφανα και πονεμένα «ααααχ» στην ιστορία του, ήρθε η ώρα για μια κυνική και σπουδαία πρόκριση.

Με τον Άγιαξ το 2010 ήταν το χαμένο πέναλτι του Ίβιτς, ο διαολεμένος Λουίς Σουάρες και η ατυχία. Με την Σάλκε το 2013 ήταν το πλασέ του Στοχ που πέρασε ελάχιστα έξω, ο διαολομένος Ντράξλερ και η ατυχία.

Με την Μπάγερν, με τη Νάπολι, με τη Σεβίλλη, με την Μπενφίκα, με, με, με...

Όσο πίσω κι αν πάω θα βρω τον ΠΑΟΚ να παλεύει σαν θηρίο απέναντι στα θηρία και στο τέλος να μένει με τις εντυπώσεις ενός ακόμα ηρωικού αποκλεισμού. Εξαίρεση οι προκρίσεις επί της Άρσεναλ και της Φενερ και η νίκη - πρόκριση επί της Τότεναμ, η οποία πάντως είχε έρθει μέσα από τη διαδικασία των ομίλων.

Δεν φοβάμαι λοιπόν ότι ο ΠΑΟΚ θα διασυρθεί από τον Άγιαξ. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και με αντιπάλους τόσο βαριά ονόματα, πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα, ωστόσο νομίζω ότι και ετούτη τη φορά ο «Δικέφαλος» θα είναι ο συνηθισμένος, καλός εαυτός του εκτός συνόρων: Σοβαρός, μαχητικός, δυσκολοκατάβλητος.

Θυμίζω, σε όσους το έχουν ξεχάσει, ότι παρότι δεν έχει αγωνιστεί ποτέ σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ο ΠΑΟΚ έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια ομάδες όπως η Ντόρτμουντ, η Τότεναμ, η Μπενφίκα, η Βιγιαρεάλ, η Φιορεντίνα, ο Άγιαξ, η Φενέρ, η Σάλκε κ.α. και σχεδόν πάντα στάθηκε στο ύψος της περίστασης. Το ίδιο νομίζω θα συμβεί και την Τρίτη.

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να μείνουμε με ένα ακόμα μακρόσυρτο «αααχ». Το «αααχ» της απογοήτευσης η οποία περνάει για λίγο από τα κατατόπια της υπερηφάνειας για την απόδοση και το πάθος της ομάδας και καταλήγει στο ράφι των γλυκόπικρων αναμνήσεων που συνθέτουν το ίδιο το DNA του ΠΑΟΚ.

Λοιπόν, ώρα να αλλάξουμε DNA. Δεν πρόκειται να γιουχάρω κανέναν ασφαλώς, ούτε θα θεωρήσω τυχόν αποκλεισμό , αποτυχία. Ας είμαστε σοβαροί, ο Άγιαξ είναι το φαβορί και δεν χωράει συζήτηση επ' αυτού. Δημοσιογραφικά δεν μπορείς να προσεγγίσεις το ματς με άλλο τρόπο. Ο ΠΑΟΚ πάει για να κλέψει την πρόκριση. Ωραία. Αλλά εγώ, ως ΠΑΟΚτσής, δεν αντέχω άλλο «κρίμα, μπορούσαμε...». Αν μπορούμε όντως, ας το κάνουμε επιτέλους!

Κυνικά, αποτελεσματικά, άσχημα, σαν τον Φερνάντο Σάντος ίσως, αλλά ας το κάνουμε.

Όσο κι αν μεγαλώσει ο ΠΑΟΚ σε όλους τους υπόλοιπους τομείς (οικονομικό, οργανωτικό, επικοινωνιακό κ.λπ.) αν δεν έρθουν οι αγωνιστικές επιτυχίες που θα πιστοποιούν την αλλαγή μεγέθους, η γκρίνια θα εξακολουθήσει να βασιλεύει στις μισοάδειες εξέδρες της Τούμπας. Και καθώς το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν προσφέρεται για πολλά – πολλά, η καταξίωση μπορεί να έρθει μόνο στην Ευρώπη.

Όχι με «παραλίγο». Με μεγάλες προκρίσεις. Δεν παίζει απέναντι στην Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν ο ΠΑΟΚ. Απέναντι στον Άγιαξ παίζει. Προκρίνεται, κερδίζει λεφτά, δόξα, κέφι και μια ευκαιρία για την απόλυτη υπέρβαση της εισόδου στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αποκλείεται και μένει κολλημένος, κάπου ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και την υπόσχεση ενός ανεκπλήρωτου μεγαλείου για να αφηγείται με στόμφο, υπερβολή και ΠΑΟΚτσήδικο καημό την ίδια πάντα ιστορία: «Κρίμα, μπορούσαμε...».

Κάποτε μου άρεσαν αυτές οι ιστορίες. Τώρα μεγάλωσα. Θέλω καινούριες. Με τον ΠΑΟΚ πρωταγωνιστή και όχι φτωχό, πλην τίμιο μαχητή...