Kοίτα τι κάνατε…

Το αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να κάνει πρωταθλητισμό ως το τέλος, δεν το ξέρει κανείς, στην πορεία πολλές φορές ακόμη και τυχαία γεγονότα, μπορούν να σε βγάλουν από την τροχιά σου, αν δεν μπορέσεις να τα διαχειριστείς σωστά.

Το σημαντικό είναι ότι αυτή την εποχή, σχεδόν τρεις μήνες από τότε που ξεκίνησε προετοιμασία, ο ΠΑΟΚ παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, παίζει επιθετικά, οργανωμένα και με σχέδιο, και πλησιάζει τόσο, σ΄ αυτό που ο κόσμος χρόνια λέει “το DNA του ΠΑΟΚ”.

Καλύπτοντας χρόνια για το “Εθνοσπόρ” αγώνες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, και παλιότερα της ΑΕΚ, που έρχονταν σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και με συνοπτικές διαδικασίες και με τον αέρα του μεγάλου, έκαναν πλάκα και καθάριζαν τα παιχνίδια, είδα τον ΠΑΟΚ στην Τρίπολη να προσπαθεί να τους μοιάζει.

Τα τελευταία τρία χρόνια, έχω δει ΟΛΑ τα εκτός έδρας παιχνίδια του ΠΑΟΚ. Δεν τον έχω ξαναδεί πουθενά να παίζει έτσι, τόσο κυριαρχικά, μακριά από την Τούμπα και μάλιστα σε μια έδρα που συνήθως ήταν στη σφαλιάρα. Αυτό κράτησα από το βράδυ της Δευτέρας στην Τρίπολη…

Έστω και για ένα μισάωρο, ο ΠΑΟΚ στρίμωξε στα σχοινιά τον Αστέρα κι έβλεπες τον κόσμο στις κερκίδες, να αποδέχεται το ρόλο του κομπάρσου για την ομάδα του. Δεν γίνονταν αλλιώς, οι άλλοι ήταν καλύτεροι.

Στο 0-1 ο ΠΑΟΚ δεν άλλαξε προσανατολισμό, το 0-2 ήρθε γρήγορα. Και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν μετά το 1-2 το παιχνίδι φαινομενικά έγινε ροντέο και θα μπορούσε να στραβώσει, ο ΠΑΟΚ ήταν ο κυρίαρχος, μπορούσε να το κάνει εύκολα και 1-4.

Ο ΠΑΟΚ κάνει ευκαιρίες για 6-7 γκολ σε κάθε ματς, και σκοράρει τόσο σε οργανωμένη άμυνα, όσο και σε κόντρα επίθεση.

Στο πρώτο γκολ στην Τρίπολη, ο Μάτος με τον Τζάλμα, αδειάζουν με μια απλή συνεργασία (που δείχνει ότι βρίσκονται), όλη την αριστερή πλευρά του Αστέρα, κι ο Κουλούρης τελειώνει τη φάση.

Στο δεύτερο γκολ, ο Κρέσπο ελευθερώνεται με μια κίνηση στο αριστερό μπακ, βγάζει μια μαγική μπαλιά 40 μέτρων στον Ροντρίγκεζ, που φεύγει στην πλάτη της άμυνας, πηγαίνει στη γραμμή και την ανοίγει, και πετάει τη μπάλα στον Κουλούρη που βγαίνει στο δεύτερο δοκάρι και τελειώνει τη φάση. Στον ΠΑΟΚ, μετά από τρεις μήνες δουλειάς, δεν συμβαίνουν τυχαία πράγματα.

Κατά διαστήματα, βεβαίως, ο ΠΑΟΚ κολλάει, δεν καθαρίζει τα παιχνίδια και στο τέλος κινδυνεύει να μπλέξει από μια στραβοκλοτσιά, αλλά θα ήταν παράξενο, αν μέσα σε ένα τρίμηνο, ο ΠΑΟΚ ήταν οδοστρωτήρας για 90 λεπτά. Έχει τις προϋποθέσεις να γίνει.

Μ΄ αρέσει αυτός ο ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν θα διεκδικήσει ως το τέλος το πρωτάθλημα, βλέπω ότι βάζει τις βάσεις για να το κάνει αργά ή γρήγορα.

Η ομάδα έχει αλλάξει στυλ παιχνιδιού και προσανατολισμό. Παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο, επιθετικά, με μυαλό, παίζει ελκυστικά, παίζει γρήγορο ποδόσφαιρο (τελειώσαμε με το τσίκι τσίκι και τα αργοκίνητα καράβια κι αυτό το ξεκίνησε πέρσι ο Άρνεσεν), κι αυτό κάνει τη διαφορά σ΄ αυτό το επίπεδο.

Το ρόστερ δομήθηκε σωστά, έστω και με τις ατέλειές του, ο προπονητής αξιοποιεί τα χαρακτηριστικά των παικτών, ο ΠΑΟΚ πείθει ότι μεγαλώνει.

Και η σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων, έχει δυο υπογραφές. Λούμπος Μίχελ, Βλάνταν Ίβιτς. Μαζί σχεδίασαν την ομάδα, μαζί επέλεξαν τους παίκτες, στα χαρακτηριστικά, που τους έψαξαν, μαζί τη δόμησαν.

ΥΓ.1. Η επιλογή του Κουλούρη στην Τρίπολη ήταν μια “επιθετική” επιλογή από τον Ίβιτς, που εδώ έβγαλε αυτοπεποίθηση. Άφησε έξω την σίγουρη λύση του Κλάους, που του δίνει το άλλοθι “έπαιξα κανονικά και έχασα”, και ρίσκαρε με ένα παιδί, που δεν έπαιξε καθόλου φέτος. Το ότι ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν νιώθει ανασφάλεια, και παίρνει αποφάσεις με ψυχραιμία, είναι τεράστια υπόθεση.

ΥΓ.2. Πολλοί αναγνωρίζουν αυτή την εποχή τη δουλειά του Ίβιτς, κάποιοι τον αποθεώνουν με βαριά καρδιά, γιατί… έτσι πρέπει. Όλοι ξέρουν, βέβαια, ποιοι είναι αυτοί που βγάζουν σπυριά σε κάθε νίκη, ποιοι είναι αυτοί που θα βγάλουν τη μάσκα, στην πρώτη στραβή.