Ούτε οι ίδιοι ξέρουν

Εξαρτάται από τον τρόπο σκέψης του καθενός, ίσως όμως είναι αλήθεια ότι αυτή η πόλη (σ. σ. Θεσσαλονίκη) «γουστάρει» να ζει με τις αναμνήσεις. Αποδεικνύεται κάθε φορά που πλησιάζει το παραδοσιακό ντέρμπι της πόλης. Λες και ο σκληρός δίσκος του μυαλού δέχεται ισχυρό χτύπημα από έναν άγνωστο «ιό», διαγράφεται το παρόν και ξεκινάει ένα ταξίδι στο παρελθόν με τη βοήθεια και του «ευλογημένου» youtube. Η παρελθοντολαγνεία είναι ανίατη ασθένεια. Ενδεχομένως να αποτελεί το κύριο πρόβλημα μας, όπως είχε ισχυριστεί ένας φίλος στη διάρκεια χαλαρής συζήτησης πριν από κάμποσα χρόνια.

Το βέβαιο είναι ότι στο παρελθόν δε ζουν οι τωρινοί πρωταγωνιστές. Έχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα προς διαχείριση και επίλυση. Πέρα από τις στερεότυπες ατάκες που αποτελούν τα πειστήρια προς τον κόσμο για τη γνώση τους περί των ιδιαιτεροτήτων αυτών των αγώνων, ουδόλως ασχολούνται. Κυρίως τις τελευταίες ημέρες, όσο πλησιάζει το ντέρμπι και με το δεδομένο ότι θα αποτελέσει κριτήριο για όλους. Καλά διαβάσατε, δεν είμαστε υπερβολικοί. Δεν γνωρίζουμε πόσοι θα ήθελαν πραγματικά να βρίσκονται στη θέση των δύο προπονητών κι αυτό δεν είναι μομφή για το επίπεδο της δουλειά τους καθώς αμφότεροι είναι δουλευτάρηδες, σοβαροί και λάτρεις της λεπτομέρειας. Είναι εκτίμηση μετά από αξιολόγηση της αληθινής κατάστασης στις ομάδες τους.

Ο μεν Δημήτρης Πρίφτης χάνει πάνω από 4.000 θερμίδες σε κάθε αγώνα του Άρη γιατί δυσκολεύεται να εξηγήσει πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Αντιλαμβάνεται ότι, όσο οι ξένοι δεν είναι νοητικά (όχι μόνο αγωνιστικά) εντός της ομάδας, το πρόβλημα θα μεγεθύνεται. Τρελαίνεται με το γεγονός ότι ο Άρης είναι η δεύτερη χειρότερη ομάδα του Πρωταθλήματος σε λάθη έχοντας υποπέσει σε 33 σε δύο αγώνες. Κυρίως όμως, προσπαθεί να εξηγήσει στον εαυτό του, πώς είναι δυνατόν μια ομάδα με καλούς σουτέρ να σουτάρει με το απελπιστικό ποσοστό του 15,6% στο τρίποντο. Υπάρχουν στιγμές όπου πραγματικά δεν τον χωράει ο περιορισμένος χώρος μπροστά από τον πάγκο της ομάδας του.

Ο δε Σούλης Μαρκόπουλος νιώθει ότι δεν εφαρμόζεται το run n' gun παιχνίδι που διαφήμισε (ως μοντέλο παιχνιδιού) ο ΠΑΟΚ στις θεωρητικές συζητήσεις του καλοκαιριού. Και ο ίδιος είναι λάτρης της άμυνας, αλλά η ομάδα του αδυνατεί να σταματήσει ακόμη και μπάσιμο μια... χελώνας, για να προσθέσουμε και λίγο από υπερβολή. Λογικά προβληματίζεται με παίκτες που όχι μόνο δεν έχουν μπει στο πετσί του ρόλου τους, αλλά (όπως και στην περίπτωση του Άρη) δεν έχουν αντιληφθεί ότι «εδώ είναι Ελλάδα». Συνεχίζει να κόβει χιλιόμετρα μπροστά από τον δικό του πάγκο έχοντας τα χέρια του διαρκώς σε ανάταση.

Και για τους δύο προπονητές, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πουν (δημοσίως) την αλήθεια, αλλά θα ήθελαν πραγματικά αυτό το ντέρμπι να γίνει μετά από 5-6 εβδομάδες, να έχουν τον χρόνο να δουλέψουν τις ομάδες τους και κυρίως τους παίκτες που επέλεξαν. Γνωρίζουν ότι λειτουργούν για λογαριασμό ενός κοινού που λατρεύει την ισοπεδωτική κριτική και τουλάχιστον στα ντέρμπι... δε σηκώνει πολλά-πολλά. Κυρίως ο Σούλης Μαρκόπουλος καθώς είναι Θεσσαλονικιός, ξέρει πως ακόμη και τώρα ο κόσμος θα ασχοληθεί και γνωρίζει την ένταση των παρενεργειών που μπορεί να προκαλέσει μια κακή εμφάνιση. Ο Δημήτρης Πρίφτης δεν μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, αλλά αισθάνεται το dna του Θεσσαλονικιού, καταλαβαίνει ότι πρέπει να πάει στην αίθουσα Τύπου ως νικητής.

Λόγω φιλοσοφίας, μην περιμένετε εκτιμήσεις γιατί το παρελθόν (για να μην ξεχνάμε τις συνήθειές μας) είναι «πονηρό» και σκληρό με τον κάθε αφελή που έκανε αυτό το λάθος. Κι αν θέλετε ενδεικτικά παραδείγματα, την άνοιξη του 1991 ο ΠΑΟΚ έφερε «τούμπα» την τελική σειρά με τον Άρη, αλλά ο Παναγιώτης Γιαννάκης μίλησε στο τέλος με ένα τρίποντο (86-85) και μια ασίστ στον Μπραντ Σέλερς (80-81) στο τελευταίο του πρωτάθλημα του Άρη. Ή ακόμη τον Οκτώβριο του '92. Στη μετά Γκάλη εποχή, ο Άρης κολυμπούσε σε αχαρτογράφητα νερά και ο ΠΑΟΚ θεωρούταν ακλόνητο φαβορί έχοντας προχωρήσει στη μεγαλύτερη επένδυση της ιστορίας του. Κι όμως, οι «κίτρινοι» επιβλήθηκαν με 88-56 και ο Ρόι Τάρπλεϊ (αστειευόμενος) αναρωτιόταν μετά το παιχνίδι... «Ποιος Φασούλας;». Ή το πρώτο ντέρμπι (χωρίς κοινή παρουσία οπαδών των δύο ομάδων) τον χειμώνα του '98 στο Αλεξάνδρειο. Οι λεπτές ισορροπίες που χώριζαν τις δύο ομάδες αποδείχθηκαν υπερβολικά μεγάλες και το 78-54 υπέρ του ΠΑΟΚ κάθισε... βαρύ και ασήκωτο σε όλη την οικογένεια του Άρη. Τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για τον Σούλη Μαρκόπουλο στην τεχνική ηγεσία των «κίτρινων» και τελικώς δεν τον... έσωσε ούτε μια εκτός έδρας νίκη στον Παπάγου. Πιο πρόσφατα, το βράδυ της 31ης του Οκτώβρη όταν ο ΠΑΟΚ διέλυσε τον Άρη με 83-48 κάτι που δεν μπορούσε να υποψιαστεί ακόμη και ο πιο αισιόδοξος φίλος του Δικεφάλου.

Θέλετε κι άλλα; Την άνοιξη του 2007, ο Αντρέα Ματσόν είχε την ατυχή (όπως αποδείχθηκε) έμπνευση να δώσει δέκα ημέρες άδειας στους παίκτες του πριν το ντέρμπι του δεύτερου γύρου στο Αλεξάνδρειο. Ο Άρης ήταν κλάσεις ανώτερη ομάδα αλλά ο ΠΑΟΚ με κορυφαίο τον Στσεπάνοβιτς (σ. σ. είχε πρόβλημα στη μέση και κάθε 4-5 αγωνιστικά λεπτά γινόταν αλλαγή για να του γίνει μασάζ στο σημείο που πονούσε) κέρδισε με 79-88. Ένα ακόμη. Το show του Σάσα Βεζένκοφ πριν από δύο χρόνια στο PAOK SPORTS ARENA ο οποίος τα έβαζε από το... σπίτι του. Εδώ σταματάμε.

Η λογική λέει πάντως ότι το ντέρμπι θα κριθεί α) από το ποσοστό ευστοχίας των δύο ομάδων έξω από τα 6,75. Επί του παρόντος ο Άρης μετά βίας ξεπερνά το 15% και ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στο 39%, β) από το αν θα καταφέρει ο ΠΑΟΚ να ελέγξει το transition game του αντιπάλου του, γ) από το ποια ομάδα θα ελέγξει τα ριμπάουντ. Μέχρι στιγμής ο Άρης μαζεύει εννιά σκουπίδια περισσότερα σε σχέση με τον αντίπαλό του. Δηλαδή, σουτ, ρυθμός και ριμπάουντ. Τόσο απλά.