Μια εικόνα χίλιες λέξεις για τον ΠΑΟΚ

Οι εικόνες των παικτών του Δικεφάλου να γίνονται ένα... κουβάρι μετά το γκολ του Λέοβατς στα Γιάννινα αλλά και αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα της Δευτέρας, αντικατοπτρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της ομάδας.

Ένας από τους βασικούς στόχους του Βλάνταν Ιβιτς, φαίνεται πως έχει επιτευχθεί. Ένα από τα προβλήματα που διέγνωσε ο Σέρβος τεχνικός όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ τον Μάρτιο του 2016, ήταν η έλλειψη ομαδικού πνεύματος. Χωρίς οι σχέσεις των παικτών να είναι κακές, δεν υπήρχε καλλιεργημένο κλίμα περί συνόλου και ομάδας.

Πρόβλημα που μπορείς να το πεις και φυσιολογικό σε ένα σύνολο που κάθε καλοκαίρι (σε μικρότερο βαθμό κάθε χειμώνα) προστίθενται και αφαιρούνται πρόσωπο. Οι προσθήκες παικτών στο ρόστερ, όπως επίσης και οι αποχωρήσεις παικτών από το ρόστερ του Δικεφάλου τα τελευταία χρόνια, λειτούργησαν ανασταλτικά στην δημιουργία ομαδικού κλίματος.

Ο Σέρβος τεχνικός από την διάρκεια της προετοιμασίας επένδυσε στην προσπάθεια δημιουργίας ενός σύνολο που θα στηρίζει την προσπάθεια του στο ομαδικό πνεύμα και την συλλογική διάκριση. Δύσκολη απόπειρα αν αναλογιστούμε το αριθμό των παικτών πουν αποχώρησαν το καλοκαίρι και φυσικά τον αριθμό των παικτών που αποκτήθηκαν για να συμπληρώσουν το ασπρόμαυρο παζλ.

Ένας βασικός άξονας στις ομιλίες του Σέρβου τεχνικού προς τους ποδοσφαιριστές από την έναρξη της φετινής σεζόν, είναι η επιμονή για την σφυρηλάτηση των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της ομάδας. Η δημιουργία ομαδικού πνεύματος σε ένα ποδοσφαιρικό μωσαϊκό αποτελούμενο από Έλληνες, ευρωπαίους, λατίνους και αφρικανούς, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν γυρίζεις ένα κουμπί και δημιουργείς ομαδικό πνεύμα.

Χρειάζεται σκληρή προσπάθεια, επιμονή και τρόπο για να πείσεις παίκτες με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες μεταξύ τους, να αφήσουν το «εγώ» τους στην άκρη. Το θεωρώ πολύ φυσιολογικό να υπάρχουν αντιπαλότητες σε μια ομάδα, έριδες ακόμα και συγκρούσεις. Όταν 25 παίκτες διεκδικούν 11 θέσεις σε ένα επαγγελματικό άθλημα, δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα με παρόμοιες καταστάσεις.

Ο συναγωνισμός είναι μεγάλος και πολλές φορές δυσκολεύει το έργο της τεχνικής ηγεσίας στην προσπάθεια δημιουργίας ομαδικού κλίματος. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των παικτών του ΠΑΟΚ στα παιχνίδια με τον Λεβαδειακό στην Τούμπα και τον ΠΑΣ στα Γιάννινα, διαπιστώνω ότι το κλίμα έχει αλλάξει. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό, σίγουρα όμως μπορώ να πω ότι στο εσωτερικό του Δικεφάλου έχει αναπτυχθεί έντονα το αίσθημα της ομαδικότητας. Όποιος έστω και λίγο έχει ασχοληθεί με ομαδικά αθλήματα, μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς υποστηρίζω.

Η άποψη μου επιβεβαιώνεται με κάποιες λίγες κουβέντες που αντάλλαξα με παίκτες του ΠΑΟΚ μετά το τέλος του αγώνα στην Ήπειρο. Επιβεβαιώνουν πλήρως την θεωρία (που μόνο θεωρία δεν είναι), περί ανάπτυξης των μεταξύ τους σχέσεων με κοινό στόχο της διάκρισης της ομάδας, χωρίς να υπολογίζουν στις ατομικές επιδόσεις τους.

Θυμίζω μόνο ότι η δημιουργία ομαδικό πνεύματος, ήταν μεγάλο όπλο του ΠΑΟΚ την εποχή που στην τεχνική ηγεσία της ομάδας βρισκόταν ο Φερνάντο Σάντος. Δεν συγκρίνω πρόσωπα ούτε στον πάγκο ούτε στον αγωνιστικό χώρο. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στην φιλοσοφία που είχε η ομάδα. Εκείνος ο ΠΑΟΚ ήταν μια γροθιά. Σκόραρε ο Μουσλίμοβιτς και το γκολ το πανηγύριζαν όλοι σαν να είχαν σκοράρει οι ίδιοι.

Σε κάθε φάση ο ΠΑΟΚ είχε 11 παίκτες. Έντεκα πανηγύριζαν, έντεκα διαμαρτύρονταν, έντεκα αναλάμβαναν την ευθύνη κάθε αποτυχίας, έντεκα απολογούνταν για το λάθος του ενός. Μαζί τους όλος ο πάγκος και οι εκτός αποστολής. Πάντα υπήρχαν γκρίνιες (ακόμα και κόντρες σε προσωπικό επίπεδο), ποτέ όμως και από κανέναν το «εγώ» δεν τοποθετήθηκε πάνω από το συμφέρον της ομάδας.

Διαπιστώνω λοιπόν ότι οι βάσεις για να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο στην Τούμπα, έχουν μπει. Οι αντιδράσεις των παικτών του Δικεφάλου στους τελευταίους αγώνες μου δίνουν την εντύπωση ότι μετά από χρόνια, ο ΠΑΟΚ αποκτά αυτό το όπλο που τόσο του έλειψε!