Αν ο ΠΑΟΚ είχε Γιορντάνοφ, Νικολάκη...

Το φάιναλ-4 του κυπέλλου βόλεϊ θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον του ανδρικού βόλεϊ. Ήταν από τις τελευταίες φορές που μέσα σε ένα διήμερο είδαμε στο τάραφλεξ παίκτες θρύλους που μας θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές του ελληνικού και παγκοσμίου βόλεϊ, όπως ο Αγκάμεζ, ο Ντάντε, ο Σαφράνοβιτς, ο Γιορντάνοφ και ο Χριστοφιδέλης.

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε δίκαια όχι γιατί είχε το υπερόπλο του Αγκάμεζ όπως νόμιζαν όλοι στην αρχή της σεζόν. Κυριάρχησε γιατί αποθεώνει την έννοια της ομάδας και της τακτικής και γιατί στο πρόσωπο του Κονσταντίν Τσούπκοβιτς βρήκε τον ηγέτη. Ο Σέρβος αποδείχτηκε ο ηγέτης των μαχών που κρίνουν τους τίτλους.

Στον τελικό ο Σέρβος βγήκε μπροστά όταν είδε την ομάδα του να σύρεται προς τη ρουλέτα του τάι μπρέικ. Πήρε τις μπάλες που έκαιγαν και κυρίως δεν λάθεψε στα δύο σερβίς που έκαναν το 29-27 στο 4ο σετ και τελείωσαν τον αγώνα.

Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε κυρίαρχος σε μία περίοδο που ο ΠΑΟΚ έχει εγκλωβιστεί από τη μέρα που τραυματίστηκε ο Ερνάντο Γκόμεζ, ενώ στον τελικό φωτίστηκε και πάλι το φαινόμενο της Κηφισιάς.

Με τρεις παρουσίες σε τελικούς κυπέλλου, μία σε Λιγκ Καπ «Νίκος Σαμαράς» και σταθερές εισόδους στα ημιτελικά του πρωταθλήματος η Κηφισιά είναι μία σταθερή αξία που όμως λόγω της κρίσης αλλά και του έντονου ανταγωνισμού θα δώσει πολύ σύντομα τη μάχη της επιβίωσης. Ο πρωταθλητισμός για ομάδας όπως η Κηφισιά δεν είναι απλά πολυτέλεια αλλά και ένα αθλητικό θαύμα και για αυτό αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της.

Η δουλειά που γίνεται εδώ και χρόνια από την βολεϊκή παρέα παραγόντων των βορείων προαστίων απέδειξε και πάλι πως το στήσιμο και η τακτική μιας ομάδας βόλεϊ είναι μακριά από την χάβρα των οπαδών, την πίεση των αποτελεσμάτων και τις τακτικές του στιλ «μπείτε να τους φάτε» και του «πάμε γερά».

Η Κηφισιά ήταν το αλατοπίπερο του φάιναλ-4 και με την εμφάνιση της στον τελικό απέδειξε πως μόνο τυχαία δεν απέκλεισε τον Παναθηναϊκό από τα προημιτελικά.

Βλέποντας μάλιστα τον τελικό αναρωτήθηκα πολλές φορές για το πόσο διαφορετικός θα ήταν ο ΠΑΟΚ εάν είχε διαγώνιο τον Μπόγιαν Γιορντάνοφ και πασαδόρο τον Δημήτρη Νικολάκη.

Ως σενάριο ήταν υπαρκτό κατά το ήμισυ καθώς η επαφή του ΠΑΟΚ με τον Γιορντάνοφ έγινε όταν τραυματίστηκε ο Γκομεζ, αλλά οι πρωταθλητές δεν ήταν αποφασιστικοί για να κλείσει γρήγορα η μεταγραφή και ο Βούλγαρος διαγώνιος «κρύωσε» όταν διαπίστωσε πως δεν ήταν η πρώτη επιλογή του δικεφάλου.

Κάπου εκεί ο Γιορντάνοφ προτίμησε την Κηφισιά και κράτησε και ανοικτή την πόρτα επιστροφής του στο λιμάνι εάν και εφόσον αλλάξουν οι ισορροπίες το καλοκαίρι. Οσο για το Νικολάκη δεν θα μπορούσε να υπάρξει συζήτηση με τον ΠΑΟΚ καθώς λόγω των εκπαιδευτικών του υποχρεώσεων του σε ιδιωτικό σχολείο δε μπορεί να μετακινηθεί εκτός Αθήνας.

Ένας από τους κορυφαίους πασαδόρους που πέρασαν ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα είναι ο Νικολάκης αλλά οι επαγγελματικές και προσωπικές προτεραιότητες του έθεσε νωρίτερα στη ζωή του δεν του επέτρεψαν να αξιοποιήσει νωρίτερα το έμφυτο ταλέντο και τις μεγάλες ικανότητες του σε αυτή την θέση.

Η Κηφισιά δεν είναι μόνο ο Γιορντάνοφ και ο Νικολάκης. Είναι το τεράστιο μέγεθος του Κώστα Χριστοφιδέλη, η αξιοπιστία του Νίκου Παπαγγελόπουλου, η ποιότητα του Κώστα Ταμπουρατζή και η τέχνη του Κώστα Αρσενιάδη να συνθέτει επιτυχημένα βολεϊκά παζλ με μικρό μπάτζετ και σε μικρό χρονικό διάστημα.

Τηρουμένων των αναλογιών το φάιναλ-4 του κυπέλλου ανδρών έκλεισε με θετικό ταμείο για την ΕΟΠΕ και το ελληνικό βόλεϊ που όμως την «επόμενη ημέρα» θα πρέπει να κάνει τις δικές του μεταρρυθμίσεις για να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα του και την βιωσιμότητα του.

Ο αποκλεισμός του «γηπεδούχου» ΠΑΟΚ ήταν αποτρεπτικός παράγοντας για να γεμίσει το Nick Galis Hall στον τελικό κι έτσι δόθηκε η ευκαιρία σε εκατοντάδες νέα παιδιά να απολαύσουν έναν αγώνα διαφήμιση και να γνωρίσουν από κοντά τους αστέρες του ελληνικού βόλεϊ. Ήταν το καλύτερο φινάλε για το κύπελλο και μία νέα αρχή για την ανάδειξη του εφετινού πρωταθλητή.