Το βράδυ που η αλητεία ξεπέρασε τη Ριζούπολη

Υπάρχουν γεγονότα και γεγονότα που έχουν σημαδέψει την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η πλειοψηφία τους, όπως αρμόζει στη superduperleague δεν αφορά αγωνιστικά ζητήματα, γκολ στο 90, χρυσές στιγμές. Η σύγχρονη ιστορία γράφτηκε σαν μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος θα κλέψει καλύτερα, πιο έξυπνα, πιο αποτελεσματικά. Ποιος θα δείρει για εκφοβισμό χωρίς να τον καταλάβουν, ποιος θα απολύσει για να στείλει μηνύματα, ποιος θα προαχθεί επειδή ήταν πιο συνεπής στις Herb.

Η κάθε ομάδα έχει να θυμάται δικές της «χρυσές» στιγμές. Σε Λεωφόρο, Τούμπα, Φιλαδέλφεια, ΟΑΚΑ, χωρίς να εξετάζουμε το πώς και το γιατί, έχουν συμβεί κατά καιρούς όργια. Κανείς όμως, δεν κατάφερε ποτέ να πιάσει το ρεκόρ της Ριζούπολης. Σε ματς τίτλου, τόσο οργανωμένο ξύλο, εκφοβισμό και απειλές δεν έφαγε… κανείς. Για αυτό άλλωστε, και έμεινε στην ιστορία. Γιατί έπαιζε ρόλο η σημασία του αγώνα, το διακύβευμα, τα ονόματα των αντιπάλων.

Το βράδυ της Πρωταπριλιάς του 2017, ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έκανε ένα νοητό άλμα για να πιάσει τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη. Χρειάστηκαν 14 χρόνια για να σπάσει αυτό το … στοιχειωμένο ρεκόρ. Να στήσει δηλαδή μια ομορφότερη ζούγκλα, με περισσότερο ξύλο, με καλύτερες λαβές και εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Πολλοί εστιάζουν σήμερα στις ποινές. Κι έτσι αγνοούν ή δε θέλουν να αντιληφθούν ή φοβούνται να μεταδώσουν τι συνέβη στο Καραϊσκάκη. Τώρα πια, που οι καταθέσεις ολοκληρώνονται και οι πληροφορίες δεν είναι συγχεχυμένες αλλά αποδεδειγμένες και με ένορκες καταθέσεις, έχουμε ολόκληρο το παζλ. Ένα παζλ που αρνήθηκαν να συνθέσουν με μαρτυρίες το 2003 οι παίκτες του Παναθηναϊκού, καθώς προτιμήθηκε από την ΠΑΕ να δοθούν βορά στον κόσμο για να ενισχυθεί η ιδέα των «losers» παρά να τους δοθεί συγχωροχάρτι για την αγωνιστική κατηφόρα. Άλλο θέμα όμως, αυτό που αφορά τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Για την καταγραφή του παρόντος, τα πολλά λόγια είναι περιττά. Με βάση τις ένορκες καταθέσεις, ό,τι συνέβη στο Καραϊσκάκη το βράδυ της 1ης Απριλίου 2017 συνιστά τη μεγαλύτερη αλητεία που συνέβη ποτέ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Κανείς και ποτέ άλλοτε δεν έχει καταγραφεί στα χρονικά να έφαγε τόσο ξύλο όσο έφαγαν εκείνο το βράδυ οι παίκτες αλλά και το staff του Πλατανιά. Κι αν έχετε οποιαδήποτε αμφιβολία, περιμένετε να διαβάσετε τι καταθέτουν από χθες. Και πόσοι τα λένε! Δεν διαννοείται μάλλον κανείς… Θα φρίξει όλη η Ελλάδα όταν δημοσιευτούν οι καταθέσεις. Θα αναγκαστούν να καταπιούν τα πληκτρολόγια τους «συνάδελφοι», troll, οι Γκεμπελίσκοι της κακιάς ώρας. Αλήτες που ό,τι κι αν έχουν κάνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο ευχόμαστε ειλικρινά να μην τους συμβεί ποτέ οτιδήποτε παρόμοιο και να υπάρχουν άνθρωποι που θα προσπαθούν να τους βγάλουν τρελούς…

Εδώ δεν εξετάζουμε τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, ούτε το brand της ομάδας. Το ότι ο Πλατανιάς δεν είναι λαοφιλής ομάδα, ότι αποτέλεσε στο παρελθόν εξαπτέρυγο του συστήματος, ότι τα μικρά ονόματα των ποδοσφαιριστών του δεν είναι ευρέως γνωστά, δεν αναιρεί το γεγονός: Ποτέ στο παρελθόν δεν ξυλοκοπήθηκαν τόσοι αθλητές και μέλη του staff ομάδας σε ελληνικό γήπεδο, με τέτοια βιαιότητα.

Λαβές, άνθρωποι στο έδαφος, ποδοσφαιριστής που περνάει κάτω από τα πόδια συναδέλφου του για να μπορέσει να μπει στα αποδυτήρια, αναποδογυρισμένα χέρια τερματοφυλάκων, μπουνιές στα πλευρά, κλωτσιές, φτυσιές συνθέτουν την εικόνα της ντροπής. Οι ύβρεις δεν αναφέρονται γιατί μπροστά στα υπόλοιπα μοιάζουν με πταίσματα.
Μια νύχτα ντροπής που σημαδεύει ξανά τον Ολυμπιακό και θα μνημονεύεται για δεκαετίες από τους ανθρώπους που την έζησαν από πρώτο χέρι.

Αν το τμήμα αθλητικής βίας δεν είχε αποφασίσει να στείλει τις κλήσεις στον Πλατανιά 18 μέρες μετά την εισαγγελική παραγγελία, όλα αυτά θα ήταν γνωστά προ εβδομάδων. Ο κρατικός μηχανισμός όμως, έτσι έμαθε να λειτουργεί.

Το ζητούμενο για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ ή του Ολυμπιακού είναι ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Και ασφαλώς μοιάζει κωμικό να τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός για κάτι που συνέβη φέτος, με αφαίρεση βαθμών μελλοντικά. Αν η ποινή είναι αφαίρεση… Ο αθλητικός εισαγγελέας έχει υποχρέωση να εξετάσει τι είναι νόμιμο, αλλά και τι είναι ηθικό και δίκαιο. Και να πράξει σε ποιο κεφάλαιο του βιβλίου θέλει να τον καταγράψει η ιστορία. Γνωρίζω ότι γνωρίζει κι αυτό μου αρκεί.

Δεν είναι όμως, το παν το πρωτάθλημα! Ο τίτλος ενδιαφέρει μόνο εκείνους που τον διεκδικούν. Σημασία στη ζωή έχει και με ποιον τρόπο θες να σε θυμούνται. Κι ίσως μερικοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι καταθέσεις των ποδοσφαιριστών μπορεί να δώσουν απροσδόκητο φινάλε στο έργο…