Λεβέκ, ένας μπακ που δεν είναι… ντεμέκ!

Ο αστράγαλος του έχει πρηστεί. Έχει γίνει εντελώς παραμορφωμένος, σαν μπαλόνι. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Οι γιατροί πέφτουν πάνω του για να βρουν τι στο καλό προκαλεί αυτή την έκρηξη στον αστράγαλο του. Ο Ντόριαν Λεβέκ αρχίζει να αναρωτιέται: «άραγε θα ξαναπαίξω μπάλα»;

Δεν ήταν κάποιος τραυματισμός ή ένα χτύπημα. Τα πάντα προήλθαν από ένα χειρουργικό λάθος σε μία απλή επέμβαση καθαρισμού, που προκάλεσε σταφυλόκοκκο, μία μόλυνση που σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να αποβεί μοιραία.

Με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή το βακτήριο φεύγει από τον οργανισμό του, αλλά ο πόνος δεν υποχωρεί. Κάθε φορά που προσπαθεί να πατήσει το πόδι του, οι πόνοι είναι αφόρητοι. Κάτι άλλο συμβαίνει. Κάτι άλλο πιο σοβαρό.

Αρχίζει να παίρνει σβάρνα τα κέντρα αποκατάστασης, μέχρι που βρίσκει τις απαντήσεις που ψάχνει στο European Athletic Rehabilitation Center. Έχει προσβληθεί από αλγοδυστροφία, μία σπάνια πάθηση, που δημιουργεί συνεχώς φλεγμονές και επηρεάζει την λειτουργία της άρθρωσης. Εκεί κλωνίζεται: «Αν έχεις σπάσει το πόδι σου ή αν έχεις πάθει χιαστούς, τουλάχιστον ξέρεις πότε θα επιστρέψεις. Με την αλγοδυστροφία, το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν υπομονή. Πρώτα έπρεπε να εξασφαλίσω ότι θα περπατάω δίχως προβλήματα και μετά να σκεφτώ αν θα ξαναπαίξω ποδόσφαιρο».

Μένει στην κλινική για 12 εβδομάδες, στο μεγαλύτερο καλοκαίρι της ζωής του. Επιστρέφει στην Βρετάνη για το δικό του Γολγοθά, όμως για κάθε ένα βήμα που κάνει, έρχονται άλλα δύο προς τα πίσω. Στην προσπάθεια του να επιταχύνει έρχεται ένα ακόμα διάστρεμμα στον εγχειρισμένο αστράγαλο για να φράξει τον δρόμο προς την επιστροφή. Μένει εκτός μάχης σχεδόν ένα χρόνο, όμως στο τέλος της σεζόν 2012-13 καταφέρνει να επιστρέψει με την φανέλα της ομάδας που σημάδεψε την ζωή του, την Γκινγκάμπ.

Όλες κι όλες στη ζωή του έχει φορέσει δύο φανέλες. Στην Μπουλόν δεν αισθανόταν καλά. Την άφησε το καλοκαίρι του 2010 μετά από τις πρώτες του 6 συμμετοχές στη Ligue 1, για να ακολουθήσει το ένστικτο του και να πάει δύο κατηγορίες πιο κάτω, στο θαυματουργό χωριό της Γκινγκάμπ στην Βρετάνη, όπου γίνεται άλλος παίκτης: «Στην Μπουλόν ήμουν ένα σκυλί στο κέντρο. Εν αντιθέσει με όλους τους νεαρούς συμπαίκτες μου που ήθελαν μόνο να επιτίθενται, εγώ ήθελα να αμύνομαι. Στην Γκινγκάμπ με γύρισαν στη θέση του αριστερού μπακ που μου επιτρέπει να έχω ένα ολόκληρο γήπεδο μπροστά μου για να βγάλω όλη την ενέργεια που έχω στο γήπεδο».

Αν κάποιος χρειαζόταν μόλις πέντε λέξεις για να περιγράψει τον Ντόριαν Λεβέκ αυτές θα ήταν: «σοβαρός, δυναμικός, αποδοτικός, σίγουρος, μετρημένος». Ένα παιδί του καθήκοντος, ένας παίκτης ομάδας που πάντα βοηθούσε τα αποδυτήρια και τον εκάστοτε προπονητή.

Με την Γκινγκάμπ έζησε τα πάντα. Από τα χωράφια της Ligue National, από τότε που όλη η ομάδα διατηρούσε το παρεΐστικο κλίμα παίζοντας με τις ώρες counter strike, μέχρι τα σαλόνια της Ligue 1, την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2014 και την πορεία στους ομίλους του Europa League την επόμενη σεζόν, όπου οι Γάλλοι απέκλεισαν τον ΠΑΟΚ: «Στην Γκινγκάμπ ένιωσα τι θα πει περηφάνια, βλέποντας ένα γήπεδο 18.000 θέσεων να γεμίζει ασφυκτικά, αν και η πόλη αριθμεί μόλις 8.000 κατοίκους. Οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μένει πίσω είναι η φήμη της ομάδας», έλεγε πρόσφατα, στην ανακοίνωση αποχώρησης από την ομάδα της καρδιάς του μετά από 7 χρόνια.

Καλά όλα αυτά. Καλός παίκτης είναι; Κι αν είναι γιατί αγωνίστηκε μόλις τέσσερις φορές φέτος σε όλη τη σεζόν; Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Είχε την ατυχία να έρθει το περσινό καλοκαίρι στη Βρετάνη ως δανεικός από τη Μπενφίκα, ένας πυραυλοκίνητος αριστερός μπακ, ο Βραζιλιάνος Φερνάντο Μαρσάλ, ένας τύπος που έμοιαζε με τον Λίνο, πιθανώς ο καλύτερος μπακ της Ligue 1.

Κατ' επέκταση ήρθαν οι τραυματισμοί. Ένα πρόβλημα στο γόνατο τον έκανε να χάσει τρεις μήνες και σαν να μην έφτανε αυτό, μία θλάση στον τετρακέφαλο τον άφησε για ακόμα ένα μήνα εκτός μάχης. Μία χάλια σεζόν, σε όλα τα επίπεδα.

Το scouting report μιλάει για ένα blue colar guy, ένα παίκτη καθήκοντος. Ο Γαλλο-Αλγερινός μπακ είναι σκληρός, σταθερός, άνθρωπος εμπιστοσύνης. Είναι πρώτα μπακ (που σημαίνει πίσω) και μετά όλα τα άλλα. Όσοι τον θυμούνται από την παρουσία του στην Τούμπα σε εκείνο το κυριαρχικό βράδυ της Γκινγκάμπ, θυμούνται ένα πολύ καλά γυμνασμένο αθλητή που υπερείχε σε σπριντ, ανεβάσματα, ταχύτητα, έκρηξη κι έπαιζε μία ταχύτητα πιο πάνω από τους παίκτες του ΠΑΟΚ.

Δεν έχει κάνει ποτέ του σκληρό πρωταθλητισμό, έζησε όλη του τη ζωή σε μικρά χωριά ή κωμοπόλεις μακριά από το άγχος και δεν είχε ποτέ του πάνω από 18 συμμετοχές στη Ligue 1 σε μία σεζόν. Υπό συνθήκες μπορεί να παίξει ακόμα και δεξιά, ένας συμπληρωματικός μπακ που δεν θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα του, αλλά θα την βοηθήσει να γίνει πιο συμπαγής, ειδικά όταν στην πλευρά χρειάζεται αναχαίτιση. Το γεγονός ότι μετά από 135 συμμετοχές με τη φανέλα της Γκινγκάμπ σε όλες τις κατηγορίες φεύγει με 4 γκολ και 2 ασίστ, μαρτυρά πως το επιθετικό κομμάτι δεν είναι το φόρτε του.

Φέρνει λίγο εμφανισιακά στον Έντινσον Καβάνι, έχει έντονη φιλανθρωπική δράση και ενεργή συμμετοχή σε οργανώσεις όπως η Trisomie 21 για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δηλώνει θρησκευτικά ενεργός, ειδικά από την περίοδο που η σοβαρή περιπέτεια υγείας του τον έφερε πιο κοντά στον Θεό.

Ο Ντόριαν Λεβέκ στα 27 του βλέπει για πρώτη φορά φως στο τούνελ και θα δοκιμάσει για πρώτη φορά τις δυνάμεις του μακριά από ένα χωριό. Ο ΠΑΟΚ είναι η μεγαλύτερη προοπτική στην καριέρα του, η πρόκληση που έψαχνε σε όλη του την ζωή.