«Η «κηδεία» στο ΣΕΦ, ο «παράδεισος» που μας έστειλε ο Στογιάκοβιτς»

Εκείνη την χρονιά είχε έρθει με φόρα της προηγούμενης που είχε κατακτήσει τα πάντα. Πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρωπαϊκό. Έτσι και φέτος κατέκτησε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα.

Ο Πρέντρακ,, Πέτρος ,Σέρβοboy,Πέντζα Στογιάκοβιτς εκείνη την χρονιά έκανε όργια. Έκανε τα πάντα. Έπαιζε πραγματικά σαν σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Δεν τον κράταγε η Ευρώπη. Ήταν ο ηγέτης μας. Αυτός μας πήγε τόσο ψηλά. Ήμασταν η ομάδα του. Όλα γυρίζανε γύρο του και καλά κάναμε.

Ο τύπος ζούσε για την στιγμή που θα πήγαινε στην Αμερική να ζήσει το όνειρο του, να γίνει παίχτης του ΝΒΑ, πραγματικός MVP της χρονιάς με απίστευτα νούμερα σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες.

Ενώ εγώ και ο Ρεντζιάς τον κοροϊδεύαμε, που δεν έκανε ντους στα αποδυτήρια και γελάγαμε, αυτός πήγαινε κατευθείαν μετά την προπόνηση στην Τούμπα στο γήπεδο ποδοσφαίρου , κάτω από την θύρα 3 που είχαμε η ομάδα ένα βοηθητικό γήπεδο, για να σουτάρει και να βάλει άλλα ''700 μέσα' ενώ ήταν ακόμα «ζεστός» και μετά έκανε το ντους του!!!. Ενώ εγώ με τον άλλον τρέχαμε στο Άρωμα και στο Αχίλλειον για να το παίξουμε γαμπροί. (όπως μας έλεγε με τα σπαστά του ελληνικά).

Στα play off του πρώτου γύρου, περνάγανε οι μεγάλοι εύκολα. Επόμενος αντίπαλος ο Ολυμπιακός.

Η ομάδα ετοιμάζεται καλά. Για αυτούς τους αγώνες ξέραμε ότι για να κερδίσουμε πρέπει ο Πέντζα να βρει χώρο για να σουτάρει ελεύθερα. Αυτό το ήξερε και ο Ίβκοβιτς από τον Ολυμπιακό όμως. Ο Ολυμπιακός ήταν μεγάλη ομάδα με φοβερό υλικό και έναν πολύ μεγάλο προπονητή. .. Στο πρώτο μας παιχνίδι είχαμε ευκαιρία να κερδίσουμε, αλλά βιάστηκε ο Πέντζα και έκανε 2-3 λάθη και δεν τα καταφέραμε στις λεπτομέρειες.

Στο Palais στην Θεσσαλονίκη γινόταν χαμός, 6.000 ΠΑΟΚΤΖΗΔΕΣ μέσα και 1.000 απ'έξω ήταν. Και αυτό το παιχνίδι ήτανε κλειστό. Μικρό σκορ αλλά κερδίσαμε. Ξέραμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε την ΝΙΚΗ μέσα στο ΣΕΦ. Το πιστεύαμε. Είχαμε καλή ψυχολογία. Ήμασταν έτοιμοι.

Τo βράδυ πριν τον τρίτο αγώνα στο δωμάτιο μας ο δικός μου είναι πολύ ήσυχος ούτε μιλάει, ούτε λαλάει.

–Τι έπαθες και δεν λες τίποτα ;;;

-Πως και δεν κάνεις τους 1000 κοιλιακούς σου;;; (Ναι έκανε 1000 κοιλιακούς την μέρα !!!)

– Λέγε τι έπαθες;;;

-Τίποτα, απλά σκέφτομαι πως πρέπει να τους κερδίσω αύριο !!!

Πρέπει το ματς να πάει χαμηλά στο σκορ ,να είμαστε κοντά, ώστε να βάλω το τελευταίο σουτ εγώ και να κερδίσουμε !!! Τον άφησα να ονειρεύεται και σταμάτησα να τον ενοχλώ!

PS1: Ναι φίλοι μου εκείνη την εποχή όλοι μιλάγαμε για μπάσκετ δεν ασχολιόμασταν με τα κινητά μας όλη μέρα .

Στο δρόμο για το ΣΕΦ με το που μπήκαμε στην λεωφόρο Συγγρού μας πετάγανε πέτρες. Είχαμε κλείσει τις κουρτίνες και ήμασταν όρθιοι στο διάδρομο του λεωφορείου γιατί έσπαγαν τα τζάμια. Θέλανε να μας φοβίσουνε. Στο πάρκινγκ του γηπέδου άρχισε ο πετροπόλεμος από ψηλά και το λεωφορείο έγινε καλοκαιρινό, με 6 σπασμένα τζάμια.

Το πιο φοβερό από όλα όμως ήταν ότι, με το που μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο καμία 30άρια μποξέρ μας περιμένουν!!! Να μας βρίζουν και να μας φτύνουν και έτοιμοι να μας ορμίζουν. Σφαίρα εμείς μέσα στα αποδυτήρια και με 20 αστυνομικούς έξω από την πόρτα μας.

Πρώτη φορά τρομάξαμε τόσο πολύ. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο στην ζωή μου. Πού να βγούμε για ζέσταμα. Θα μας τρώγανε ζωντανούς.

Το ΣΕΦ μέσα είχε 15.000 κόσμο ,γεμάτο Ολυμπιακούς να τραγουδάνε: ''Πώς θα φύγετε από εδώ''.

Τελικά βγαίνουμε για ζέσταμα και τέτοιο γιουχάισμα δεν έχει ξαναγίνει. Ήτανε τόσο αρμονικοί λες και ένας μίλαγε και ακούγονταν τα ντεσιμπέλ για χιλιάδες χιλιάδες. Απίστευτο συναίσθημα!!! Ένιωθα σπουδαίος, γιατί τόσος κόσμος με φοβότανε και θα κάνανε τα πάντα για να προσπαθήσουν να με σταματήσουν. Έτσι ένιωθα εγώ. Δεν ξέρω τι νιώσανε οι υπόλοιποι συμπαίχτες μου, αλλά εγώ ήμουν ωραίος μέσα μου.

Το παιχνίδι από την αρχή ήταν κλειστό και οι 2 ομάδες κρατούσαν πολύ ώρα την μπάλα στα χέρια τους για να μην ξεφύγει το σκορ.

Και ενώ το παιχνίδι στα τελευταία λεπτά πήγαινε πόντο-πόντο και η αγωνία να έχει φτάσει στο κόκκινο, τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα, παίρνει την μπάλα ο Πέντζα.

Το γήπεδο μέσα έβραζε. Τέτοιο σφύριγμα δεν έχει ξαναγίνει. Πάει σιγά-σιγά προς την δεξιά μεριά, εκεί που του αρέσει περισσότερο, ντριπλάρει, και για μερικά δεύτερα μένει ήρεμος. Όλοι αυτόν κοιτάνε. Συμπαίχτες, αντίπαλοι, προπονητές, φίλαθλοι, τηλεθεατές, όλη η Ελλάδα γνώριζε ότι αυτός θα έπαιρνε το σουτ .

Κάνει μια μικρή προσποίηση, τσιμπάει ο Βούκτσεβιτσ, βρίσκει 10 πόντους, (δεν ήθελε και περισσότερο) και σηκώνεται. Επειδή ήταν μακριά η μπάλα αργεί να φτάσει...

Νικος Παπαδογιανης: ...»Στογιάκοβιτς για τρις .... κααααααιιιιιιιι μέσα 55-58...ο ΠΑΟΚ.... 3,2,1 ΑΝΤ1 γεια σας και καληνύχτα σας !!!!!», ήταν το σχόλιο του σπίκερ.

Και ένα γήπεδο ΤΕΖΑ.!!! Σαν να είσαι σε κηδεία!!! Τέτοια βουβαμάρα ,ΘΕΕ μου!!!.

Στην κερκίδα ήταν η αδελφή μου με έναν φίλο μας ΠΑΟΚΤΖΗ. Από την πίεση του αγώνα ξεσπάει σε κλάματα. Έζησε αυτό το πράγμα και δεν μπορούσε να εκφραστεί, να χοροπηδήσει, να χαμογελάσει. Και καθώς άδειαζε το γήπεδο, περνάγανε οι Ολυμπιακοί και του λέγανε «Μην κλαίς φίλε. Του χρόνου θα το πάρουμε» και τον χτυπάγανε στην πλάτη φιλικά.

Μέσα στα αποδυτήρια έγινε το πάρτι του αιώνα. Φωνές, γέλια, τα κλάματα του Μπουντούρη, αγκαλιές, φιλιά. Μια παρέα είχε πάει βόλτα στον «Παράδεισο». Φωτογραφίες, μπουγέλα, χαμός και ο Πέντζα σε μια γωνιά να κάθεται μόνος του λες και είχε δει κάποιο φάντασμα.

Τον πλησιάζω και τον ρωτάω τι έγινε: «Αυτό που έκανα το έχω σκεφτεί εκατομμύρια φορές, το έχω ονειρευτεί χιλιάδες φορές , Να βάλω το νικητήριο καλάθι σε μεγάλο παιχνίδι και το πέτυχα». ''KOLEGA(κουμπάρε)'' Πέντζα όλοι το έχουμε ονειρευτεί αυτό που λες, αλλά λίγοι το έχουνε καταφέρει!!!

Καλή τύχη στην Αμερική που θα πάς του λέω και τον αφήνω μόνο του να απολαύσει ''Την στιγμή του''.

Περιττό να σας πω τι γινόταν στο αεροδρόμιο στη Σαλονίκη. 3.500 ΠΑΟΚΤΖΗΔΕΣ ήρθανε γύρω στα μεσάνυχτα να μας υποδεχτούνε. Μας σήκωναν στα χέρια, μας φιλούσαν, κάνανε ένα αεροδρόμιο από νύχτα-μέρα με τα καπνογόνα. Μπορεί ο ΆΡΗΣ να είναι ο μισητός αιώνιος αντίπαλος των ΠΑΟΚΤΖΗΔΩΝ αλλά όταν νικάς τον Ολυμπιακό έχει άλλη χάρη για τον ΠΑΟΚΤΖΗ. Λόγω της γνωστής ιστορίας του ΚΟΥΔΑ.

Το γλέντι κανονίστηκε επί τόπου. Όλοι στον Νότη Σφακιανάκη. Μέσα σε μια ώρα ήμασταν όλοι εκεί, ένα μαγαζί ασπρόμαυρο με σημαίες του ΠΑΟΚ, με φανέλες τα πάντα . Ένα φοβερό γλέντι και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι πρέπει να σηκώθηκα και να πήγαινα από τραπέζι σε τραπέζι γύρω στις 50 φορές με τον Πέντζα, μέχρι που μας έκανε μια πλάκα-παρατήρηση ο Νότης λέγοντας: «Εντάξει ρε Γιαννούλη. Μόνο τον τύπο στα φώτα που είναι στον πάνω όροφο του μαγαζιού, δεν έκανες χαιρετούρα με τον Πέντζα»... Πάρτο κάτω από τα γέλια όλο το μαγαζί.

Κάνει το λάθος ο Νότης, αφού πρώτα βέβαια έδωσε συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ, να πει ότι είναι Ολυμπιακός! Και φυσικά και έφαγε το γνωστό ξεφωνητό του. Χαχαχα.

PS2: Όταν όλοι σε πρωτοείδαμε ΞΕΡΑΜΕ ότι ήσουν γεννημένος να πας στο ΝΒΑ!

PS3: Όταν σε γνώρισα για τα καλά, ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι δεν ήσουν γεννημένος για το ΝΒΑ, αλλά ΕΓΙΝΕΣ έτοιμος για το ΝΒΑ KOLEGA!!!