«Αυτός ο απίθανος πιτσιρικάς με το 11 στη φανέλα»

Στα μάτια των Βραζιλιάνων υπάρχει μόνο ένας Ρονάλντο. Το φαινόμενο. Στο όνομα της λατρείας του οποίου χτίστηκαν αλλά και γκρεμίστηκαν εκατοντάδες παιδικά όνειρα. Όσα πάντως έγιναν πραγματικότητα, είχαν κατά κύριο λόγο σημείο αναφοράς εκείνον. Και ο Λέο Ζαμπά δεν αποτελεί εξαίρεση...

Μπορεί να μην έχει κλείσει ακόμη τα 20 του χρόνια, αλλά μοιάζει απόλυτα συνειδητοποιημένος πως το τίμημα της επιτυχίας θα του κοστίσει. Ακόμη κι αν μιλάμε για... σπιτικό φαγητό. Αν κάτι του έλειψε πολύ στην Ρωσία ήταν το φαγητό της μητέρας του και συγκεκριμένα το ρύζι αλλά για μισό λεπτό... «Έτσι δεν πάει; Αυτή η μεταγραφή ήταν η ευκαιρία μου για να αλλάξω τη δική μου ζωή αλλά και της οικογένειάς μου. Είμαι ευτυχισμένος που μπορώ και παίζω ποδόσφαιρο», απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Το ίδιο ειλικρινής ήταν απέναντί του και ο πατέρας του. Όσα δεν κατάφερε εκείνος, ήθελε να τα δει στα μάτια του Λέο. Κατά κάποιον τρόπο ο μικρός του το χρωστούσε καθώς ο πατέρας του, πρώην ποδοσφαιριστής της ακαδημίας της Κορίνθιας, δεν κατάφερε να κάνει ποτέ ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα του συλλόγου.

Και ο Λέο το εμπέδωσε από νωρίς: «Ο πατέρας μου ήθελε να παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Έτσι θέλει να ακολουθήσω εγώ επαγγελματική πορεία στο ποδόσφαιρο». Η επιτυχία στα μάτια του ήταν μονόδρομος. Αλλά ο μικρός είχε και ταλέντο και ξεχώριζε από τους συμπαίκτες του.

Από πολύ νωρίς, ο πιτσιρικάς έμοιαζε ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες των ακαδημιών της «Τιμάο». Σε ηλικία 15 ετών, συμμετείχε στο περίφημο τουρνουά Canon Lion City στη Σιγκαπούρη, ένα διεθνές τουρνουά που αφορούσε τις Εθνικές Ομάδες U15. Σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Σιγκαπούρη, ο Λέο έκανε τα πάντα. Στο τουρνουά όλοι είχαν να λένε για τον πιτσιρικά με τον αρθμό 11 στην φανέλα. Ένας πιτσιρικάς που έδειχνε στο γήπεδο πως είναι τουλάχιστον μια κατηγορία μπροστά από τους συνομήλικους του.

Ο προπονητής της Σιγκαπούρης, Nazri Nasir, αφού τον αποθέωσε, υποκλίθηκε δημόσια στον μικρό που είχε μπροστά του με το όνομα Λέο Ζαμπά: «Έχει καλή φυσική κατάσταση, ταχύτητα, δεξιότητα, ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. Έχει ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να είναι ένας πλήρης ποδοσφαιριστής».

Όλοι έβλεπαν κάτι σε εκείνον. Αλλά και ο μικρός τους έδινε πολλά και ικανοποιητικά δείγματα. Όπως εκείνα στο Copinha του Σάο Πάολο (σ.σ. η Κορίνθιανς ηττήθηκε στον τελικό από την Φλαμένγκο), δείγματα που του άνοιξαν την πόρτα της πρώτης ομάδας, όντας στην καλύτερη 11αδα της διοργάνωσης ενώ κουβαλούσε πάντα και τις καλύτερες συστάσεις μαζί του.

Όπως αυτές του προπονητή του στην Κ17 της Κορίνθιανς, Μάτσιο Ζανάρντι, ο οποίος από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον του νεαρού επιθετικού: «Είναι στο σωστό δρόμο για να γίνει αστέρι. Είναι σαν επαγγελματίας», ανέφερε για τον Λέο Ζαμπά, ο άνθρωπος που έπεισε τον τεχνικό της «Σελεσάο», Τιτέ, να τον προωθήσει στην πρώτη ομάδα της Κορίνθιανς...

Το όνειρο έπαιρνε σταδιακά σάρκα και οστά αλλά ακόμη είχε πολύ δρόμο μπροστά του. Η Ευρώπη τον γοήτευε και οι προκλήσεις ήταν πάντα του γούστου του. Ακόμη κι αν ένιωθε εντελώς μόνος του.

Κάπως έτσι βρέθηκε στη Ρωσία και συγκεκριμένα στο Γκρόζνι. Μην κάνετε ποτέ το λάθος να ρωτήσετε έναν Βραζιλιάνο αν συνήθισε το κρύο. Ο Λέο χαμογελά: «Τι κρύο ήταν αυτό! Έπρεπε να παίζω και στους -10. Υπάρχουν όμως και πόλεις με χειρότερες συνθήκες θερμοκρασίας και -30 βαθμούς Κελσίου».

Όχι, δεν παραπονιόταν. Είχε εξάλλου σημαντικότερα θέματα να αντιμετωπίσει στην Ρωσία, όπως ήταν η... σφιχτή άμυνα των περισσότερων ομάδων του ρωσικού πρωταθλήματος και η γλώσσα.

«Είναι δύσκολο να καταφέρεις να παίζεις, κι εγώ το κατάφερα. Η δύναμη και η ταχύτητα είναι τα ατού μου και χάρη σε αυτά έχω κερδίσει τη θέση μου στην εντεκάδα. Ο προπονητής και το staff του με αποκαλούν εφτάψυχη γάτα, δεν μπορούν αν πιστέψουν πως είμαι 19 ετών. Είναι αστείο» σημείωσε σε μία από τις πρώτες του συνεντεύξεις ο Λέο, έχοντας συστηθεί στον κόσμο της Γκρόζνι ως ένας δυναμικός και με... ποδοσφαιρικό θράσος τύπος.

Και αυτό γιατί ο ρόλος του στη Ρωσία, συγκριτικά με την εποχή που έπαιζε στην Κορίνθιανς, ήταν διαφοροποιημένος. Απελευθερωμένος από τις αμυντικές υποχρεώσεις στο παιχνίδι του, ο νεαρός Βραζιλιάνος μπορούσε να παίζει πιο ελεύθερα στις θέσεις της επίθεσης:

«Εδώ, οι ομάδες παίζουν με τρία στόπερ, συν τα μπακ και συν τα αμυντικά χαφ. Αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ στην Βραζιλία. Στην Κορίνθιανς, σε ανοιχτό γήπεδο, σκόραρα πολύ. Εδώ παίζω σε έναν πιο περιφερειακό ρόλο. Πολλές φορές αλλάζω πλευρά κατά τη διάρκεια και από δεξιά πηγαίνω αριστερά. Και το απολαμβάνω...».

Όσο για την γλώσσα; «Οι περισσότερες δυσκολίες στην προσαρμογή μου ήταν όσον αφορά τη γλώσσα. Η ομάδα είναι σε μια ανεξάρτητη περιοχή, εντός της Ρωσίας, οπότε είναι πολλές οι γλώσσες που μιλούν. Άλλοι μιλούν ρωσικά, άλλοι τσετσένικα. Αυτό κάνει πολύ δύσκολη την επικοινωνία. Αν μιλούσαν μόνο ρωσικά θα μπορούσα να τα μάθω ευκολότερα. Φυσικά είναι ωραία εμπειρία όλο αυτό. Τώρα εντός του αγωνιστικού χώρου; Θα βρούμε τον τρόπο! Ακόμα κι αν αυτός ο τρόπος είναι η...παντομίμα!».

Και ξέρεις... λένε πως δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο χωρίς μεγάλη δύναμη θέλησης. Και για τον Λέο, ο Ρονάλντο τα είχε και τα δύο....