Η γαϊδουρινή υπομονή με τον Βαρέλα είναι μαγκιά, όχι αυτοταπείνωση

Τη διαδρομή Εστορίλ – Τροφένσε – Φεϊρένσε – Βασλούι δεν την λες ακριβώς ραγδαία ανέλιξη για έναν ποδοσφαιριστή που έχει κλείσει 25 χρόνια ζωής. Ίσως η εθνικότητα «Κάπο Βέρντε» -μια χώρα – κουκίδα με μισή έκταση και μικρότερο πληθυσμό από την Κρήτη – που αναγράφεται κάτω απ' το όνομα στην ταυτότητα του να ήταν και ένα πιστοποιητικό... δυσπιστίας, έστω και αν ο κάτοχός της γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πορτογαλία.

Στην περίπτωση του Φερνάντο Βαρέλα ωστόσο η αξιοκρατία έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο, έστω κι αν δυσκολεύτηκε στην αρχή να μειδιάσει. Η Βασλούι ήταν το διαβατήριο για το next level. Υστερα από ένα μόλις χρόνο, η Στεάουα πλήρωσε 1,25 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό της και του είχε δώσει ήδη το περιβραχιόνιο όταν το καλοκαίρι του 2015 απέρριψε πρόταση της Μάλαγα, ύψους 6 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του!

Ήταν ένα «λάθος» που κόστισε στο ταμείο της Στεάουα και προσέφερε... ευεργετικές υπηρεσίες στον ΠΑΟΚ. Το επόμενο καλοκαίρι η έκπτωτη πρωταθλητρία Ρουμανίας (είχε χάσει τον τίτλο από την Άστρα) αναγκάστηκε υπό την πίεση και της επιθυμίας του παίκτη να εισπράξει τα 1,2 εκατ. ευρώ από τον Δικέφαλο και να τον αποχαιρετήσει, ένα χρόνο πριν από το τέλος του συμβολαίου του.

Δεν ήταν ασφαλώς μια είδηση που θα έστελνε στο αεροδρόμιο τους οπαδούς του ΠΑΟΚ – επρόκειτο ακόμα για έναν αμυντικό από το... Κάπο Βέρντε με προέλευση από το ρουμανικό πρωτάθλημα. Αν όμως ήξερε τότε όσα ξέρει τώρα για αυτόν ο κόσμος του συλλόγου, είναι δεδομένο ότι θα τον υποδεχόταν με... μπούγιο, κασκόλ και συνθήματα με το που θα πάταγε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη.

Οι κρίκοι στην αμυντική αλυσίδα του ΠΑΟΚ έχουν «δέσει» τόσο αρμονικά που ο κίνδυνος να διαταραχθεί η χημεία ελλοχεύει αν σπάσει έστω ένα από αυτούς. Σε περίπτωση φυγής του ηγετικού κεντρικού αμυντικού, ο Λουτσέσκου θα αναγκαζόταν να πάει με ένα μη δοκιμασμένο -σε επίσημα ματς- κεντρικό αμυντικό δίδυμο στον πρώτο αγώνα για τον Γ' προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στις 6 ή 7 Αυγούστου.

Η συνεργασία του όποιου διαδόχου (είτε αυτός θα ήταν ο Ίνγκασον, είτε κάποιος νεοφερμένος) με τον Κρέσπο θα επιχειρούνταν με πειραματικούς όρους και ο ΠΑΟΚ έπραξε για άλλη μια φορά το δέον, όπως έχει κάνει σε πλείστες περιπτώσεις σχεδιασμού του ρόστερ την τελευταία τριετία.

Προφανώς χρειάστηκε να «ματώσει» οικονομικά – ο αναδεικνυόμενος από τους συμπαίκτες του MVP της σεζόν 2017-18 διεκδίκησε όσα (δικαίως) πιστεύει ότι αναλογούν στην προσφορά του και πέτυχε με τη «σκληρή» στάση του υπερδιπλασιασμό των απολαβών του.

Απ' το να βγεις όμως στο παζάρι για την αγορά παίκτη και να σε «τρώει» και η αμφιβολία για το βαθμό προσαρμογής του, το δίλημμα είχε το χαρακτήρα... ρητορικού ερωτήματος.

Ο Αντελίνιο Βιεϊρίνια είχε ξεκινήσει καιρό τώρα το «ψηστήρι» στον Φερνάντο Βαρέλα και το μήνυμα του Αλέξανδρου Πασχαλάκη στο instagram ίσως και να εξυπηρετούσε τελικά μία τελείως διαφορετική σκοπιμότητα από το χαρακτήρα του αποχαιρετιστήριου που φαινομενικά είχε. Όταν ο ανταγωνιστής σου για το βραβείο του (φετινού) MVP σε αποκαλεί δημόσια ένα «από τα καλύτερα στόπερ στην Ευρώπη», με «τεράστια προσωπικότητα» και συνοψίζει ως «τιμή μου» το ότι υπήρξε συμπαίκτης σου, τότε τα πετροδόλαρα των Σαουδαράβων είναι λογικό να χάνουν έδαφος στις αξιακές προτεραιότητές σου.

Ένας επιχειρηματίας του βεληνεκούς του Ιβάν Σαββίδη θα ήταν φυσιολογικό να προτάξει τον εγωισμό και να αποσύρει την προσφορά του από το τραπέζι, μετά τα διαδοχικά «όχι» του 31χρονου αμυντικού. Το έχουμε δει άλλωστε να συμβαίνει πολλάκις στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Χολωμένος ιδιοκτήτης μεγάλης οικονομικής επιφάνειας και «είδους» κυρίαρχου αρσενικού, σαν κι αυτούς που διαχρονικά κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των μεγάλων ΠΑΕ, σημαίνει μία – άντε το πολύ δύο – ευκαιρίες σε ένα συμβόλαιο που λήγει.

Η διοίκηση του ΠΑΟΚ όμως – και αυτή είναι η μαγκιά της – έχει υπερβεί καιρό τώρα τέτοιου είδους αγκυλώσεις, αποδεικνύοντας ότι το μόνο... μανιάτικο που ξέρει να κρατά είναι αυτό απέναντι στη νοοτροπία και το κατεστημένο που κρατούσε τόσα χρόνια ένα τόσο μεγάλο σύλλογο μακριά από τους τίτλους.