Τέλος εποχής, αρχή μιας νέας

Ο Γερμανός αφήνει τον ΠΑΟΚ για να γίνει βοηθός του Χέκινγκ στην Νυρεμβέργη. Όπως ήταν βοηθός του Κλάους Άλοφς στη Βόλφσπουργκ.

Ο Ρέμπε πέτυχε ή απέτυχε; Προσωπικά δεν μου άρεσε ο τρόπος που δούλευε και αυτό γιατί υστερούσε σε ποδοσφαιρική γνώση. Και ο Γερμανός είχε μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων από τους προκατόχους του, με τον Ιβάν Σαββίδη να έχει αποστασιοποιηθεί λόγω της πανδημίας για αρκετούς μήνες. Θα επανέλθω στον Ιβάν στη συνέχεια, στο κομμάτι της φετινής του εμπλοκής.

Είχα καταγράψει από το καλοκαίρι, πως η δουλειά του Ρέμπε ήταν εξαιρετικά σύνθετη και πως ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν λεπτούς χειρισμούς. Διακρίθηκε στις πωλήσεις, με τα νούμερα βέβαια που ήρθαν να μην συγκλονίζουν. Αποδείχτηκε κακός στις αγορές και στις συμφωνίες δανεισμών που έκανε, αφού σε κανέναν δεν μπήκε ρήτρα με αποτέλεσμα και οι δύο να είναι στον αέρα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι ο Ρέμπε. Είναι το πως η δομή του κλαμπ άφησε ένα στέλεχος να λειτουργεί αυθαίρετα. Μία δομή που δεν προβλέπει κανέναν έλεγχο πάνω στον τεχνικό – αθλητικό διευθυντή.

Η πρώτη φορά που βγήκα από τα ρούχα μου στην εποχή του, ήταν στη πώληση Άκπομ. Η Μίλντεσπρο πίεζε για την μεταγραφή και κατάφερε να περάσει συγκεκριμένο dead line για την ολοκλήρωση της δουλειάς. Ο Ρέμπε δεν πίστεψε προφανώς στη πρόκριση επί της Μπενφίκα και η ομάδα κατέβηκε στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της σύγχρονης ιστορίας της χωρίς σέντερ φορ. Θα μπορούσε κάλλιστα να συμφωνήσει με τους Άγγλους, σε πώληση εφόσον αποκλειστεί η ομάδα από το Τσάμπιονς Λιγκ ή αν καταφέρει να φτάσει μέχρι τους ομίλους. Η δουλειά θα γινόταν και έτσι. Η απόφαση που πάρθηκε, η διαχείριση αυτού του κρίσιμου θέματος και στοίχισε έναν αποκλεισμό, αλλά ήταν και ένα ηχηρό καμπανάκι.

Για την ακρίβεια, ήταν ένα δείγμα πως το επίπεδό του Ρέμπε, δεν είναι αυτό που ονειρευόμουν για τον ΠΑΟΚ. Και αμέσως μετά, γίναμε καλοί Χριστιανοί, κάνοντας συνεχώς τον Σταυρό μας.

Ο Τσόλακ αντικατέστησε τον Άκπομ, ο Μουργκ τον Πέλκα και αν εξαιρέσουμε την έλευση Ζίφκοβιτς που έδινε μία καλύτερη προοπτική από τον Λημνιό που αποχώρησε, η ομάδα έχασε σε δυναμική. Όμως το βασικότερο, δεν στόχευσε σε σύγχρονα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά. Ο τίμιος Σβαμπ, ο Μουργκ, ο Τσόλακ, πλην της ποιότητας που δεν έχουν σε μεγάλο βαθμό, δεν είχαν και ένταση. Παράλληλα, με τον Γιαννούλη προς πώληση, η επιλογή του μπακ απ του Νίλσεν Περέιρα, δημιούργησε πολλά προβλήματα στη διάρκεια της σεζόν. Όπως και η καθυστερημένη έλευση του Βιεϊρίνια και οι παλινδρομήσεις με τον Μάτος. Τέλος, ακόμα και η έλευση του Ουαγκέ, δεν ήταν σε καμία των περιπτώσεων τεχνικά άρτια για παίκτη που έχει όλη την πλευρά. Ξέχωρα αν η έλευση Γκαρσία τον έκανε πιο λειτουργικό μέχρι να θυσιαστεί το παιδί στο Βικελίδης.

Το κερασάκι στη τούρτα της ποδοσφαιρικής ασυναρτησίας, ήταν η αλλαγή προπονητή. Εκεί που το ρόστερ άρχισε να στήνεται για το 3-4-2-1, άρχισε να παίζει το 4-2-3-1. Χωρίς φορ αρχικά, χωρίς 6άρι με τρεξίματα και εντάσεις, χωρίς εξτρέμ που να δίνουν πλάτος μιας και στον προηγούμενο σχηματισμό αυτά δεν χρειαζόντουσαν. Και άντε Πάμπλο βγάλε το φίδι από την τρύπα.

Η αλήθεια είναι πως η ποδοσφαιρική διαχείριση του Ρέμπε, δεν θα διδάσκεται σε σχολές. Πολλοί είναι αυτοί που θα σταθούν στα λεφτά που έφερε, όμως σήμερα που μιλάμε, δεν είναι δυνατόν να προβλέψουν τα πόσα θα ξοδευτούν για να επιστρέψει ο ΠΑΟΚ στο επίπεδο που ήταν.

Είναι όλη η ευθύνη του Ρέμπε; Όχι βέβαια. Είναι κυρίως του κλαμπ.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ιβάν Σαββίδης επιλέγει ένα βελούδινο διαζύγιο μαζί του. Και αυτό δεν είναι για τα μάτια του κόσμου αλλά μία πραγματικότητα. Ο πρώτος που γνωρίζει τι έγινε φέτος στον ΠΑΟΚ είναι το ίδιο του το αφεντικό, το οποίο αυτή τη στιγμή έχει ενεργοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε.

Επιχειρηματικά ο Ιβάν έπρεπε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της πανδημίας. Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες του κόσμου και όχι για κάποιον που έχει τον ΠΑΟΚ και μία ακόμη εταιρία. Η αλλαγή δεδομένων στην αγορά, τον ανάγκασε να ξοδέψει ενέργεια για να ισορροπήσει την κατάσταση στις επιχειρήσεις του. Και στο επίπεδό του, τα λάθη μετράνε δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες εκατ. ευρώ.

Αυτή η προσαρμογή τον οδήγησε να λειτουργήσει με έναν τρόπο διαφορετικό απ ότι συνήθιζε και η βασική του στόχευση στον ΠΑΟΚ ήταν να αποφύγει την πίεση του FFP. Πλέον αυτός ο βραχνάς δεν υφίσταται. Εν τέλει, για τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε κανένας άλλος στόχος πλην αυτού. Προφανώς όσοι είμαστε… μυημένοι, αποφύγαμε όπως ο διάολος το λιβάνι τη λέξη πρωταθλητισμός.

Επιστρέφοντας στον Ιβάν, ήδη είναι ξεκάθαρο πως όσο κάποιοι έσκουζαν για το που είναι και το γιατί δεν έρχεται, αυτός ενίσχυε την δυναμική του στη χώρα. Πλήρης έλεγχος του λιμανιού, εξαγορά και ενεργοποίηση του Πόρτο Καράς στη διάρκεια της πανδημίας, ενίσχυση του OPEN με μεταγραφές τύπου Ράδιο Αρβύλα που άλλαξαν τα νούμερα και γενικά, παρότι φάνηκε έτσι, σε καμία των περιπτώσεων δεν κράτησε παθητική στάση. Απλά όταν έχεις να αντιμετωπίζεις μία κυβέρνηση που δεν σου έχει δείξει καλά δείγματα γραφής, γίνεσαι και πιο προσεκτικός.

Από εδώ και πέρα, όλα όσα μαθαίνουμε πίσω από τις κουρτίνες, μας δείχνουν έναν Ιβάν έτοιμο να επιστρέψει. Χωρίς τον βραχνά του FFP και με διάθεση να προχωρήσει σε τομές που θα διώξουν όλες τις παθογένειες του οργανισμού. Με δυνατότητα να ξοδέψει χρήμα, έχοντας και το μαξιλαράκι των 8,5 εκατ. ευρώ που θα έρθουν από τον Γιαννούλη και ίσως ένα ακόμη μεγαλύτερο στο ενδεχόμενο να πουληθεί ο Τζόλης.

Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι η βιτρίνα, το πρώτο που αναμένεται να συμβεί είναι η δημιουργίας μίας δομής που δεν θα επιτρέπει κανέναν να εργάζεται στην ομάδα για την επόμενη δουλειά του, αδιαφορώντας για την τωρινή.

Κάτι που έκανε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ο Όλαφ Ρέμπε, δουλεύοντας μόνο με συμπατριώτες του στο διάστημα που έμεινε εδώ, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα.