Ο Πορτογάλος που έγινε… Θεσσαλονικιός!

«Το 2008 με έστειλαν να πάρω έναν πιτσιρικά από το αεροδρόμιο, φρέσκο από την Πόρτο. Όταν βγήκες δεν κατάλαβα ότι ήσουν ποδοσφαιριστής. Χοντρούλη, με ένα baggy παντελόνι και... παντόφλες και χαίτη.» σημείωσε ο Υπεύθυνος Επικοινωνιακής Στρατηγικής σε ανάρτηση του για τον Πορτογάλο.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, τότε, πως εκείνο το 22χρονο αγόρι προοριζόταν να γίνει ένας από τους πιο εμβληματικούς ποδοσφαιριστές που γνώρισε η Τούμπα.

Μέχρι τότε ο Αντελίνο αγωνιζόταν στη Λεϊσόες, δανεικός από την Πόρτο. Ο τότε τεχνικός του Δικεφάλου, Φερνάντο Σάντος, ζήτησε από τη διοίκηση των «Δράκων» ένα τηλεφωνικό ραντεβού μαζί του. Δεν δυσκολεύτηκε να τον πείσει, να αφήσει την Πορτογαλία και να συνεχίσει την καριέρα του -έστω και ως δανεικός- σε μία πολύ μεγάλη ομάδα της Ελλάδας.

Μόνο που, ο παίκτης νόμιζε ότι ο Σάντος ήταν, ακόμη, προπονητής της ΑΕΚ. Μέχρι να λυθεί η παρεξήγηση, συγκέντρωνε πληροφορίες (από τον Μπρούνο Αλβες, που το 2004-2005 είχε αγωνιστεί στην ΑΕΚ) για... λάθος «Δικέφαλο».

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη προπόνηση στην Τούμπα που το γήπεδο είχε 15.000 κόσμο.Έτρεμε το πάτωμα»

Τον ΠΑΟΚ τον ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Όταν μετά από χρόνια ρωτήθηκε για τους λόγους που αγάπησε τόσο πολύ αυτή την ομάδα, απάντησε: «Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη προπόνηση στην Τούμπα που το γήπεδο είχε 15.000 κόσμο. Ήμουν στ' αποδυτήρια κι ένιωθα τον παλμό της κερκίδας. Έτρεμε το πάτωμα. Αυτό το πράγμα δεν είναι απλή αγάπη για την ομάδα. Είναι τρέλα. Και στο καλό και στο άσχημο. Επίσης, ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω και ν' αποδείξω τι μπορώ να κάνω. Είχα ακούσει για τον ΠΑΟΚ, αλλά τότε δεν ήξερα τίποτα πέρα απ' ότι προπονητής ήταν ο Σάντος. Ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ». Και να σκεφτεί κανείς ότι την προηγούμενη σεζόν η ομάδα είχε τερματίσει στην ένατη θέση, 35 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.

Μία προετοιμασία... σκέτη κόλαση!

Ο Σάντος... του έβγαλε το λάδι στην πρώτη του προετοιμασία με τα ασπρόμαυρα. Διπλές προπονήσεις, έξτρα τρέξιμο στο δάσος, ειδικό διαιτολόγιο, έτσι ώστε η σωματοδομή του να φτάσει στο «πικ». Η προετοιμασία, που διήρκεσε ενάμισι μήνα, ήταν γι' αυτόν... σκέτη κόλαση. Δεν παραπονιόταν όμως. Κάθε άλλο, ήταν αποφασισμένος να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Η αποτυχία του να βρει χώρο στην Πόρτο τον είχε γεμίσει με πείσμα.

Στον ΠΑΟΚ του δόθηκε ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ακατέργαστο ταλέντο του από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το γνώριζαν καλά στην Μικράς Ασίας ότι ένας παίκτης αυτού του βεληνεκούς δεν θα καθόταν για πολύ στην Τούμπα. Για την ακρίβεια θα είχε φύγει πολύ νωρίτερα, εάν δεν τραυματιζόταν σοβαρά στον αστράγαλο, έπειτα από ένα βάναυσο τάκλιν του μετέπειτα συμπαίκτη του, Βίκτορ Βιτόλο. Κι αν δεν γνώριζε βέβαια τον έρωτα της ζωής του, τη Βάσω Βεργίδου. Τη γνώρισε το 2009 με το μεταξύ τους ειδύλλιο να καταλήγει σε γάμο.

Στην Ελλάδα ο Πορτογάλος βρήκε τη ζωή που ονειρευόταν, την αποθέωση που ίσως να μην είχε φανταστεί ποτέ ότι θα λάβει. Ήρθε όμως σε μία εποχή που ο ΠΑΟΚ δοκιμαζόταν με δεκάδες οικονομικά προβλήματα. Αυτά άλλωστε ήταν ο κύριος λόγος που ανάγκασε τον Ιανουάριο του 2012 τις δύο πλευρές να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, με τον Πορτογάλο να συνεχίζει την καριέρα του στην Γερμανία για λογαριασμό της Βόλφσμπουργκ.

Ο ΠΑΟΚ, που τον είχε αποκτήσει με μόλις 300.000 ευρώ, εισέπραξε από τους Γερμανούς πάνω από τέσσερα εκατομμύρια. Τα είχε απόλυτη ανάγκη, για να μπορεί να πληρώνει τους υπόλοιπους παίκτες του αλλά και τα καθημερινά του έξοδα. Επτά μήνες προτού αλλάξει το ρου της ιστορία, με την εμφάνιση του Ιβάν Σαββίδης στο προσκήνιο, ο Αντελίνο αποχαιρέτησε την δεύτερη πατρίδα του με δάκρυα στα μάτια, αλλά και με μια υπόσχεση: πως κάποτε θα επέστρεφε, για να πετύχει όσα δεν κατάφερε στην πρώτη του θητεία στην ομάδα. Ή μάλλον δεν τον άφησαν...

Η επιστροφή στο σπίτι

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε τον Αύγουστο του 2017. Ο Ιβάν τις τελευταίες ημέρες της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου αποφάσισε να κάνει μια σημαντική οικονομική υπέρβαση (τριετές συμβόλαιο με συνολικές αποδοχές 4,5 εκατ. ευρώ) για να φέρει την σημαία στον ιστό της.

Στη δεύτερη θητεία του στην Τούμπα ο Βιεϊρίνια ήταν αρκετά διαφορετικός σε σχέση με την πρώτη. Αρκετά πιο ώριμος και γεμάτος με παραστάσεις και εικόνες από το υψηλότερο διασυλλογικό επίπεδο. Αποδείχτηκε πως ήταν ο ιδανικός ηγέτης που η ομάδα είχε ανάγκη για να πετύχει το «ακατόρθωτο», αυτό που δεν είχαν καταφέρει τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν.

«Έπρεπε να με πουλήσει ο ΠΑΟΚ. Δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να βοηθήσω την ομάδα να πετύχει τους στόχους της και να φύγω στο τέλος της σεζόν. Επέστρεψα για την αγάπη που έχω στο σύλλογο. Είχα πιο συμφέρουσες οικονομικά προτάσεις, αλλά το συζήτησα με τη γυναίκα μου και αποφασίσαμε να γυρίσω» εξομολογήθηκε λίγα χρόνια μετά.

Ο «Αντρέ» είναι το πρόσωπο που χαίρει της καθολικής αποδοχής. Όχι μόνο του λαού της δικής του ομάδας, αλλά και των αντιπάλων. Μέσα σε ένα περιβάλλον απύθμενης τοξικότητας, αυτός κατάφερε να κερδίσει με την συμπεριφορά του τον σεβασμό και το χειροκρότημα όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων της χώρας. Δέχτηκε, αδιαμαρτύρητα τον ρόλο του αριστερού μπακ, παίζοντας την θέση τόσο καλά όσο λίγοι στην ιστορία του κλαμπ. Μάλιστα ως αριστερός οπισθοφύλακας, πέτυχε έξι γκολ, όλα καθοριστικά και εξαιρετικής ομορφιάς. Μοίρασε τέσσερις ασίστ και συνέβαλλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος.

«Αν μπορούσα θα τον έπαιρνα σπίτι μου για γιο»

Σε μία ιπποτική αναγνώριση του χαρακτήρα του, ο Ραζβάν Λουτσέσκου δήλωσε μετά το ματς της μεγάλης ανατροπής στο Αγρίνιο «Αν μπορούσα, θα τον έπαιρνα σπίτι μου για γιο», δήλωσε ο προπονητής του, Ραζβάν Λουτσέσκου. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το τέρμα που πέτυχε, με ένα σουτ από 35 μέτρα απόσταση.

Όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα

Αν τον ρωτήσει κανείς για την κορυφαία του στιγμή στην ομάδα, αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσει την στιγμή όπου μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή στην φιέστα και 30.000 κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομα του. Οταν έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου που μπήκε στο τερέν με διαλυμένο χιαστό. Εστω συμβολικά, για ελάχιστα λεπτά. Η Τούμπα σείστηκε και τ' όνομά του ακούστηκε απ΄άκρη σ΄άκρη σε όλη τη πόλη.

Ηταν η στιγμή που κάθε παιδί ονειρεύεται να ζήσει, όμως ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πράξη. Φόρεσε το περιβραχιόνιο και σήκωσε την Κούπα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα έστω και με μία χρονιά καθυστέρηση, μετά από όλα εκείνα που συνέβησαν το 2017-18.

Στο τέλος, ξέσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να βοηθήσω. Είχα ήδη κάνει την επέμβαση, δεν αισθανόμουν πόνο. Σε κάποια στιγμή ο Σέρτζιο Ολιβέιρα μου δίνει τη μπάλα και εγώ τον έβρισα! Δώσε μου πάσα, αλλά δώσ' την μου στο αριστερό, τον είπα (γέλια). Δεν γίνεται να σε αποθεώνει τόσος κόσμος και να μην ακουμπήσεις μπάλα, μου απάντησε! Αυτό που πετύχαμε δεν ήταν μόνο ένα όνειρο δικό μου, αλλά ένα όνειρο μίας ολόκληρης πόλης, εκατομμυρίων φίλων του ΠΑΟΚ!».

Σίγουρα δεν περίμενε ποτέ πως θα ταυτιζόταν για πάντα, με τη δεύτερη πατρίδα του, τη Θεσσαλονίκη. Είναι το πρόσωπο που συμβολίζει τον ΠΑΟΚ της Αναγέννησης, τον ΠΑΟΚ που πρωταγωνιστεί, διεκδικεί και ονειρεύεται. Ο αρχηγός που όλοι οι φίλαθλοι θα ήθελαν να είχαν στην δική τους ομάδα...