Μόνος του ο ΠΑΟΚ μπαίνει σε καθεστώς πίεσης

Για να μην επαναλαμβανόμαστε, το καλοκαίρι, οι προκριματικοί της Ευρώπης, το περσινό μάθημα της Λέφσκι και όλα όσα μεσολάβησαν για να επουλωθεί αυτή η «πληγή», δημιούργησαν μία τρομερή πίεση προκειμένου να επιτευχθεί ο πρώτος στόχος της σεζόν, αυτός της εισόδου στους ομίλους του Conference League. Η πίεση αυτή αποτυπώθηκε στο πρόσωπο ενός πολύ συγκροτημένου και σοβαρού ΠΑΟΚ που έβγαζε παράλληλα αυτοπεποίθηση, σιγουριά και δείγματα καλής δουλειάς στο γήπεδο παρά το γεγονός πως βρέθηκε να βγάζει ματς χωρίς αύριο με μετρημένα κουκιά.

Λίγο πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος και με τον ΠΑΟΚ να έχει πετύχει -σε πρώτη φάση- αυτό που έψαχνε ένα ολόκληρο καλοκαίρι, καταθέτοντας πνευμόνι και ψυχή στο γήπεδο, οι Θεσσαλονικείς έπεσαν στην «παγίδα» του ΟΦΗ. Για την ακρίβεια, προσγειώθηκαν ανώμαλα μετά την πρόκριση στους ομίλους, αντιμετωπίζοντας πνευματικά την αναμέτρηση στο Γεντί Κουλέ ως μία «αγγαρεία», ως ένα ματς «για να φύγει από πάνω μας», σε ένα μομέντουμ που έβγαζαν δικαιολογημένη κόπωση. Ένα ματς άνευ πίεσης.

Και από τη μία φαντάζει λογικό... Γι΄αυτό και η ήττα από τον ΟΦΗ αντιμετωπίστηκε ως μία κακή παρένθεση ενός εξαιρετικού ΠΑΟΚ στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Προφανώς υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και η ισοπαλία με τον Άρη. Και αυτό γιατί έχουν χαθεί κιόλας πέντε βαθμοί στην 4η μόλις αγωνιστική του πρωταθλήματος.

Για τη συντομία της κουβέντας, στην εξίσωση μπαίνει η παράμετρος της μεταγραφικής ενίσχυσης και πότε αυτή επετεύχθη, η αναγκαιότητα του Ραζβάν Λουτσέσκου να επιστρατεύσει άμεσα τους νέους παίκτες προκειμένου να πάρουν ρυθμό με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνοχή και τους αυτοματισμούς της ομάδας, η διαχείριση του ρόστερ αλλά και των έξι αγώνων σε 18 μέρες που έχει ο ΠΑΟΚ...

Σε όλα τα παραπάνω μπορεί κανείς να βρει λόγους ικανούς να σταθούν και να «δικαιολογήσουν» την απώλεια σημαντικών βαθμών στο ξεκίνημα της φετινής κούρσας. Όποια κι αν είναι η αιτία όμως, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Και στο σήμερα, τα δύο σερί αρνητικά αποτελέσματα δημιουργούν πίεση. Μία πίεση που δημιουργεί μόνος του στον εαυτό του ο ΠΑΟΚ, ιδίως μετά το χθεσινό παιχνίδι, δεδομένης της αγωνιστικής ανωτερότητας που είχε και έχει σε σύγκριση με τον Άρη αλλά έδειξε... υπέροχα «εγκλωβισμένος» στο παιχνίδι των κιτρινόμαυρων που πήραν αποτέλεσμα στην Τούμπα.

Όπου στα highlights της αναμέτρησης συγκαταλέγεται η απόφαση του Τάσου Παπαπέτρου να μην δείξει την δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Ντουκουρέ, στη φάση που ο Ιβοριανός μέσος του Άρη πιάνει με τα χέρια την μπάλα, με τον Έλληνα ρέφερι -μάλιστα- να σφυρίζει και να δίνει την παράβαση. Προσέξτε, δεν είναι ότι έχασε την φάση ή ότι σφύριξε ανάποδα. Σφυρίζει την παράβαση και έτσι απλά επιλέγει να μην βγάλει την δεύτερη κίτρινη - ορισμός!

Προφανώς εκ των υστερών μπορούν να ειπωθούν με χαρακτηριστική ευκολία τα πάντα, αν και δεν έχει καμία απολύτως σημασία... Ο ΠΑΟΚ επέλεξε να κρατήσει χαμηλούς τόνους στον ορισμό του Παπαπέτρου, κάνοντας -βέβαια- μετά το τέλος του αγώνα λόγο για «διαιτησίες πολιτικής». Μαγικός συνδυασμός λέξεων που όμως δεν εξηγείται εύκολα στα αυτιά του κόσμου που βλέπει από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν μία κάθε άλλο παρά φιλική αντιμετώπιση της ομάδας του από τη διαιτησία.

Και είναι κατανοητό πως «αλλού ειναι ο πόλεμος, αλλού οι μάχες», αλλά ο ΠΑΟΚ οφείλει να προστατέψει και τον εαυτό του. Και όπως θα έλεγε και ο Ραζβάν Λουτσέσκου «δεν είμαι χαζός, καταλαβαίνω τι γίνεται» και για να κλείσουμε αμιγώς ποδοσφαιρικά, ναι ... «η ομάδα μπορεί να κάνει κάτι καλό». Ακόμη και υπό καθεστώς πίεσης. Προέχει η πρώτη «μάχη» της Ευρώπης κόντρα στην Ελσίνκι.