Τα δάκρυα της μητέρας του Κουλιεράκη ένα μήνυμα για τους αγροίκους των γηπέδων…

Το γήπεδο, η εξέδρα, το πάθος, η «τρέλα» για τα χρώματα που υποστηρίζει ο καθένας, κάνουν τον άνθρωπο-φίλαθλο-οπαδό να ξεφεύγει. Γνωστό, όχι απαραίτητα και αποδεκτό. Ειδικά απ' τη στιγμή που το πράγμα ξεφεύγει. Ακόμη κι αν δε μιλάμε για ακραίες καταστάσεις όπως επεισόδια και βία, προφανώς και δεν είναι αποδεκτές αντιδράσεις με ύβρεις και προσβολές απέναντι σε αθλητές.

Το να βρίζει η εξέδρα τα ιερά και τα όσια ενός ποδοσφαιριστή/αθλητή, είναι... φυσιολογικό πλέον. Μάλιστα το έχουμε περάσει ως τόσο νορμάλ, που θεωρούμε υποχρέωση κάθε επαγγελματία να μην τολμήσει να «απαντήσει» σε μια εξέδρα ή σε κάποια μερίδα ανθρώπων που τον βρίζουν προσωπικά και με τον πλέον χυδαίο τρόπο.

Την... τιμητική τους έχουν φυσικά οι μανάδες. Ως πρόσωπο, το ιερότερο που θα μπορούσε να υπάρξει για κάθε άνθρωπο δηλαδή. Ψωμοτύρι το να υβρίζονται οι μητέρες ποδοσφαιριστών. Χωρίς λόγο. Επειδή έκανε ένα φάουλ που εμείς θεωρούμε σκληρό. Επειδή διαμαρτυρήθηκε στον διαιτητή. Επειδή παίζει καλά. Επειδή... δε μας αρέσει η φάτσα του και κοίταξε προς την εξέδρα κάποια στιγμή. Αυτόματη «καταδίκη» για να ακούει τα χίλια μύρια για τη μητέρα του.

Ένας απ' αυτούς τους ποδοσφαιριστές και ο Κουλιεράκης. Αγωνίζεται σε μεγάλη ομάδα. Είναι ακόμη νέος, αλλά σίγουρα τα έχει ακούσει κι αυτό. Θα τα ακούσει ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Το «έγκλημά» του είναι πως παίζει ποδόσφαιρο και το «έγκλημα» της μητέρας του, είναι πως έχει γεννήσει ένα παιδί που έφτασε σε υψηλό επίπεδο αθλητικό.

Τη μητέρα του Κουλιεράκη την αναφέρουμε επειδή ζήσαμε μια δυνατή στιγμή βλέποντάς την δακρυσμένη κατά τη βράβευση του παιδιού της. Λόγω της συμμετοχής του στην κορυφαία ενδεκάδα που ανακοινώθηκε απ' τον ΠΣΑΠΠ. Τιμή για τον νεαρό, απίστευτη χαρά για τους δικούς του ανθρώπους και ειδικά τη μητέρα του.

Στο πρόσωπο της συγκεκριμένης κυρίας, είδαμε τη μητέρα όλων μας. Εκείνη τη στιγμή καμάρωνε για το παιδί της. Γιατί οι θυσίες που προφανώς έκανε ως μάνα και συνολικά ως οικογένεια του Κουλιεράκη, έπιασαν τόπο. Δεν έκλαψε για το ενδεχόμενο ο γιος της να έχει μια άνετη ζωή λόγω του ποδοσφαίρου. Επειδή αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο εντός των συνόρων, με όσα αυτό σημαίνει οικονομικά και σε αναγνώριση.

Οι θυσίες των μανάδων των ποδοσφαιριστών, έχουν να κάνουν με οικονομικά ζητήματα, με χρόνο που αφιερώνουν, αγωνία, ενδεχόμενο να αναγκαστούν να μην έχουν το παιδί τους στο σπίτι από πολύ μικρή ηλικία. Χωρίς φυσικά κανείς να ξέρει ή να μπορεί να προβλέψει στα 12 ή 13 χρόνια ενός αγοριού, αν θα φτάσει η μέρα που θα αγωνίζεται στο επίπεδο που θα έχει την αναγνώριση και τα οικονομικά οφέλη για να κάνει τη ζωή του εύκολη.

Αυτές ακριβώς οι θυσίες, η αγάπη, η αγωνία, καθρεφτίστηκαν στο πρόσωπο της μητέρας Κουλιεράκη. Που είχε τη χαρά να καμαρώσει το παιδί της εκείνη τη στιγμή. Στο δικό της δάκρυ «είδαμε» τις μητέρες όλων των ποδοσφαιριστών. Αυτών που χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να μας ενδιαφέρει σχεδόν, βρίζουμε με την πρώτη ευκαιρία. Απλά επειδή είμαστε σε μια εξέδρα κι αυτό μας «δικαιολογεί» ή μας δίνει το δικαίωμα.

Σκεφτείτε τη δική σας μητέρα. Σκεφτείτε αν ποτέ συγκινήθηκε για εσάς, επειδή απλά μπορεί να είπατε σωστά δύο προτάσεις ενός ποιήματος στο σχολείο. Φανταστείτε τα ζόρια, τις θυσίες, τις αγωνίες, τις ανησυχίες, κάθε γονιού. Κάθε μάνας. Της αξίζει να τη βρίζουν επειδή ο γιος της φορά χρώματα τα οποία εσείς δεν αγαπάτε;

Στη... μηχανή του κιμά που έχει γίνει το ποδόσφαιρο και ειδικά τώρα στην επαγγελματική του μορφή, μάθαμε πως δεν πειράζει μωρέ, επιτρέπονται αυτές οι καταστάσεις. Δεν έγινε και τίποτα αν βρίσεις τη μάνα του αθλητή. Ποια μάνα βρίζεις; Ξέρεις τι έχει περάσει η κάθε οικογένεια για να φτάσει το παιδί της να παίζει ποδόσφαιρο; Ξέρεις τι περνάει ακόμη και τώρα; Τί ακριβώς σου δίνει το δικαίωμα και την επιθυμία να θίξεις κάποιον βρίζοντας τη μητέρα του;

Το ακόμη πιο συγκλονιστικό στο στιγμιότυπο με τη συγκίνησης της μητέρας Κουλιεράκη, είναι η αντίδρασή της στα λόγια του παιδιού της. Δακρυσμένη τον άκουσε να λέει πως ευχαριστεί την οικογένειά του και την ομάδα του. Έγνεψε συγκαταβατικά, σα να επιβραβεύει το παιδί της, όταν ευχαρίστησε τον Θεό που τον έχει καλά και υγιή προφανώς. Αυτό ακριβώς είναι που περικλείει την ιερότητα και τη σημασία του τι είναι η μάνα. Είτε κάποιος πιστεύει, είναι θρήσκος, είτε όχι.

Την επόμενη φορά που θα ανοίξετε το στόμα σας εξοργισμένοι και με ευκολία θα βγει από εκεί κάποια βρισιά για τη μητέρα του όποιου αθλητή, βουτήξτε λίγο τη γλώσσα στο μυαλό. Αντιληφθείτε τι βρίζετε, γιατί το κάνετε και πώς θα αισθανόσασταν αν ήσασταν στην απέναντι πλευρά.