Η υπέρβαση “Γου – Χου” και παικτών

Ξαναλέω, είμαι καθέτως/οριζοντίως/διαγωνίως αντίθετος με το "τουρνουά", σε πρωτάθλημα 34 αγωνιστικών. Πρόκειται περί παγκόσμιας πρωτοτυπίας σε σεζόν με 18 ομάδες! Αν θέλουν ας κάνουν πρωτάθλημα με 14 ομάδες και πλέι οφ. Δεν θα χάσουν τηλεοπτικά έσοδα. Παρά μόνο κάποιες ομάδες. Αλλά δεν θέλουν!

- Ο Παναθηναϊκός έχασε σπουδαία ευκαιρία για "διπλό" στο Περιστέρι, στην πρώτη αγωνιστική. Συνήλθε από το μεθύσι της κούπας και πήρε την καθοριστική νίκη στην Τρίπολη που του έδωσε εικόνα φαβορί, μετά από ένα ντέρμπι ειδικών συνθηκών και ένα κακό δεύτερο ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. "Σκάνε" οι απώλειες η μια μετά την άλλη. Αναγκαστικές αλλαγές έχει σε κάθε αγώνα του, "λύγισε" μέχρι και ο Νάνο.

Τώρα χάνει Σίλντενφελντ και Τριανταφυλλόπουλο, μα όσο αντέχουν οι μέσοι του (Ζέκα, Μέντες, Λαγός, Αμπέντ, ο Πράνιτς πηγαίνει σταθερά με... δευτέρα στα πλέι οφ) και ο Μπεργκ διανύει τον ποδοσφαιρικό μήνα μέλιτος της καριέρας του, έχει την πρωτιά στα πόδια του. Έμαθε να παίζει εφέτος μόνο ένα ματς την εβδομάδα, μα ο Αναστασίου έχει ετοιμοπόλεμους 20 και όχι 14 παίκτες...

- Ο Αστέρας Τρίπολης έχει λίγες επιλογές (ειδικά στην πάμφτωχη για πρώτη πεντάδα μεσαία γραμμή του), μα τον τελευταίο μήνα του πρωταθλήματος πετούσε χαρταετό και είχε 15 ημέρες ξεκούρασης/αναδιοργάνωσης. Αφού "έκλεψε" έναν βαθμό στην Τούμπα (βάσει απόδοσης) και νίκησε σε "50%-50%" ματς τον Ατρόμητο, ήταν καθοριστικός ο αγώνας στην Τρίπολη με τον ΠΑΟ.

Ξόδεψε τις ευκαιρίες του στην τελική προσπάθεια, "διάβασε" λανθασμένα τον Μπεργκ και τον Κλωναρίδη, ηττήθηκε. Αν την Τετάρτη, όμως, νικήσουν οι δυο γηπεδούχοι σε Τρίπολη και Λεωφόρο, πάει για τρίποντο – πλέι οφ Γιουρόπα Λιγκ με τους "αδιάφορους" σ΄ αυτή την περίπτωση Περιστεριώτες, την τελευταία αγωνιστική εκτός έδρας!

- Ο Ατρόμητος είναι η μοναδική από τις τέσσερις φιναλίστ που αποδυναμώθηκε τον Ιανουάριο, όταν πούλησε Ιγκλέσιας – Καραγκούνη. Ο Παράσχος δεν πήρε όσα μπορούσε από Μπάλλα, Φωτάκη στη μεσαία γραμμή και αν περιοριστεί ο Ούμπιδες σε "ροή" αγώνα, οι Περιστεριώτες δεν έχουν εύκολη τελική πάσα. Σε τέσσερα παιχνίδια έχουν πετύχει δύο γκολ, αμφότερα από στατικές φάσεις, με κεφαλιές του Στάθη Ταυλαρίδη.

Ταυτόχρονα, είναι μια ομάδα που δεν έμαθε να παίζει με "Νάπο" - "Παπ" και στα πλέι οφ είναι η πιο άτυχη όταν έφτασε στην πηγή, με κύριο "εκφραστή" τον Παπαδόπουλο (απόκρουση επί της γραμμής ο Κουτρουμπής, απογείωση F-16 Γλύκου στο "γάμμα" στην Τούμπα, οριζόντιο δοκάρι και χαμένο πέναλτι όταν είχε... χαθεί το τρίποντο, την Κυριακή).

- Τα "μπράβο" αξίζουν στον ΠΑΟΚ που τρέχει την αξιοθαύμαστη υπέρβασή του. "Μπράβο" μόνο στους παίκτες και στον Γεωργιάδη. Ούτε στους οπαδούς, ούτε στους διοικούντες. Άξιζε τη νίκη (στο 1-1) με τον Αστέρα, πήρε δίκαιη ισοπαλία (με ποδόσφαιρο, όχι με "πούλμαν") στη Λεωφόρο, εκμεταλλεύτηκε το ανοιχτό γήπεδο και τις συγκυρίες στο 3-0 επί του Ατρόμητου στην άδεια Τούμπα, το "γύρισε" την Κυριακή με σωστό coaching. Έχει, βεβαίως "βάθος": αναπληρωματικοί ο Κατσουράνης, ο "Σάλπι", ο Λούκας.

Είχε, όμως, και αμέτρητα βάσανα. Χίλια μύρια "εσωτερικά" μετά τον τελικό του Κυπέλλου που διογκώθηκαν μετά το 1-1 με τον Αστέρα, ζήτημα "Σάλπι", τραυματισμούς, τιμωρίες, επεισόδια, ποινή αφαίρεσης βαθμών... Αυτό το τελευταίο, σε συνδυασμό με την ισοπαλία - "φορτιστή αυτοπεποίθησης" στη Λεωφόρο, έχω την εντύπωση ότι αφαίρεσαν την αφόρητη πίεση από τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό τιμ.

Μπήκαν στο mode "παίζουμε αυτό που μπορούμε – τι είχαμε τι χάσαμε με "-3", δεν θα μας κατηγορήσει κανένας αν δεν βγούμε πρώτοι". Και αυτό τους βγαίνει σε καλό, παρά τα αμέτρητα προβλήματα, τα οποία θα είχαν λυγίσει πολλές ομάδες.

Την Κυριακή ο ΠΑΟΚ πήρε μια εκ πρώτης όψεως στα δικά μου μάτια "καρμική" για την εξέλιξη των πλέι οφ νίκη. Το ποδόσφαιρο δικαίωσε την επιμονή της ομάδας και "ακύρωσε" την αδικία του πέναλτι. Αυτό το "αρσενικό" τρίποντο καλείται ο Δικέφαλος να μην το πετάξει στα σκουπίδια εναντίον του Αστέρα που – εξηγήσαμε γιατί – έχει ισχυρότατα κίνητρα. Κι αν τα καταφέρει την Τετάρτη, θα είναι φαβορί στον "τελικό" της Τούμπας.

Όχι επειδή είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Ούτε ευρύτερο ρόστερ διαθέτει, ούτε σε καλύτερο επίπεδο φυσικής κατάστασης είναι (50 ματς ο Σαλπιγγίδης – 46 ο Αθανασιάδης και ο Στοχ από την εκκίνηση της σεζόν στις 30 Ιουλίου 2013 εναντίον της Μέταλιστ!). Αλλά επειδή – έστω και σε κενή Τούμπα που μπορεί να τον... ωφελεί στο συγκεκριμένο timing – θα έχει μεγαλύτερη δίψα και ανάγκη για "απόδειξη".

Μα, ακόμη κι αν τελικά δεν τερματίσει πρώτος, θα έχει μοιράσει στην ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία και στις πέντε ομάδες πιτσιρικάδων του ένα ωραιότατο παράδειγμα – δίδαγμα για την "δεν τα παρατάμε στις στραβές" νοοτροπία.

Υ.Γ.1: "Εύφημος μνεία" σε δύο ζευγάρια παικτών. Το πρώτο: Κάρλος Ζέκα – Εργκούς Κάτσε. Με πέντε 90λεπτα από τον τελικό του Κυπέλλου μέχρι και χθες, σε 16 ημέρες! Όχι μόνο ακαταπόνητοι και πολύτιμοι. Αλλά και καλύτεροι από πολλούς συμπαίκτες τους που έχουν μικρότερο χρόνο συμμετοχής και με υψηλό επίπεδο απόδοσης (ειδικά ο Πορτογάλος) σε αρκετά ματς. Το δεύτερο: Γκόρντον Σίλντενφελντ – Μίκαελ Στοχ. Αμφότεροι δανεικοί. Με ιδιαιτερότητες στον χαρακτήρα. Θα μπορούσαν να φυλάξουν τα πόδια τους. Μουντιάλ πάει ο Κροάτης, παίκτης με ποιότητα και σε ηλικία πολύ καλής μεταγραφής ο Σλοβάκος. Με μεγάλο διάστημα "μετριότητας" και οι δύο κατά τη διάρκεια της σεζόν. Τα δίνουν όλα στην τελική ευθεία. Είτε κερδίζουν, είτε χάνουν. Αυτό λέγεται "επαγγελματισμός" και "winning spirit". Ο συνδυασμός, να ξέρετε, σπανίζει...

Υ.Γ. 2: Το κείμενο θα γραφόταν ακόμη κι αν ο Γλύκος δεν "ψώνιζε" την Κυριακή τον "Παπ". Η προσπάθεια δεν δικαιώνεται πάντα στο ποδόσφαιρο δια του αποτελέσματος.