Άγγελε, μην τάξεις σε Άγιο κερί…

Τον εκτιμώ απεριόριστα. Είναι ένας από τους ντόμπρους... ξεροκέφαλους ανθρώπους που κυκλοφορούν σε ένα κόσμο «δήθεν», από εκείνους που απεχθάνονται τις «μοντερνιές» και λειτουργούν αυθεντικά, με τον ψυχισμό τους.

Δεν δίνει δεκάρα αν με τα λεγόμενά του «χαλιέται» η πιάτσα (χαρακτηριστικά όσα ακολουθούν κάθε φορά που ο θρήσκος –όχι θρησκόληπτος- Αγγελος επικαλείται την Παναγιά), έχει τα δικά του «πιστεύω» και με βάση αυτά πορεύεται. Πάνω απ΄ όλα η ηθική και η οικογένειά του. Στον όρο «οικογένεια» φυσικά συμπεριλαμβάνεται και ο ΠΑΟΚ. Πρώτα τον λατρεύει, μετά τον προπονεί...

Δεν είναι των βαρύγδουπων λόγων ο Άγγελος. Ούτε των υποσχέσεων. Είναι της δουλειάς. Της ταπεινότητας. Των στόχων αλλά βήμα βήμα. Και κάθε φορά που ξεστομίζει μια λέξη την έχει μετρήσει. Γνωρίζει τη βαρύτητά της. Δεν πετάει λόγια του αέρα για να εντυπωσιάσει. Ο,τι τον ακούσετε να λέει, αυτό πιστεύει. Άσχετα αν για εμάς, τους πολλούς, είναι «καλό ή κακό», εφαρμόσιμο ή όχι.

Για όλα τούτα ομολογώ, λοιπόν, πως με εξέπληξε η ατάκα του «Εγώ περιμένω να είμαστε πρωταθλητές τον Μάιο». Δεν την περίμενα. Μόλις 5η αγωνιστική, επειδή ο ΠΑΟΚ είναι τρεις βαθμούς μπροστά να μιλήσει ο Αναστασιάδης για τίτλο; Σχεδόν απίθανο μου φάνηκε. Δεν ενθουσιάζεται ο κόουτς.

Εδώ τον είδαν να χαμογελάει στη φάση του τέταρτου γκολ κόντρα στον ΟΦΗ –εκεί που χάθηκε η μπάλα απ΄ τα δοκάρια μέχρι να την στείλουν στα δίχτυα- και... απόρησαν αν είναι ο ίδιος βλοσυρός και φωνακλάς Άγγελος του πάγκου. Ναι, ο Αναστασιάδης ήταν. Έχει κι εκείνος, ενίοτε, δικαίωμα στο χαμόγελο.

Πριν από μερικούς μήνες όταν συναντήθηκε με τον Ιβάν Σαββίδη ο κόουτς του ανέπτυξε το πλάνο του, το οποίο στηρίζεται στη δημιουργία ενός «νέου ΠΑΟΚ». Μιας ομάδας που η καρδιά, τα πνευμόνια, όλα τα ζωτικά όργανά της θα λειτουργούν μέσα από την αξιοποίηση της νέας γενιάς ποδοσφαιριστών που υπάρχουν στον Δικέφαλο.

Θα ανδρωθούν στα χέρια του, θα σμιλευθούν ποδοσφαιρικά, θα «παντρευτούν» με τους υπάρχοντες και λίγες ουσιαστικές προσθήκες και θα δώσουν στον σύλλογο τη φλόγα για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Μακριά από τον νεοπλουτισμό της περσινής σεζόν με τις «αεροδρομίσιες» μεταγραφές που δεν έφεραν αποτέλεσμα.

Ο Σαββίδης συμφώνησε και ο Αναστασιάδης ξεκίνησε δουλειά. Μέσα από αμφισβήτηση, γκρίνια, φωνές για «μη μεταγραφές» (εδώ δεν είχαν άδικο, το έχουμε αναλύσει και στο παρελθόν και φάνηκε το πρόβλημα βάθους του ρόστερ στο ματς κυπέλλου με την Καλαμαριά). Όλα τούτα γιγαντώθηκαν στην ήττα από την Ζίμπρου. Όμως ο ΠΑΟΚ κατάφερε στη συνέχεια να τα γυρίσει τούμπα, άρχισε να μοιράζει συντριβές σαν... φιστίκια και έφθασε στο σημείο να πηγαίνει την Κυριακή στο Φάληρο μόνος πρώτος με τρεις βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό.

Επαναλαμβάνω, όμως, παρά την εξαιρετική ποδοσφαιρική παράσταση του ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, με ξάφνιασε η δημόσια τοποθέτηση του Αγγελου Αναστασιάδη για «τίτλο».

«Εγώ περιμένω να είμαστε πρωταθλητές τον Μάιο. Τώρα δεν μου λέει τίποτα. Ελπίζω να βοηθήσει η Παναγιά με την δουλειά που κάνουμε να τα καταφέρουμε. Δεν πετάμε στα σύννεφα, δεν λέμε μεγάλες κουβέντες, γιατί είδατε τι έγινε στο παιχνίδι με την Καλαμαριά. Πετούσαμε στα σύννεφα με πρώτο εμένα. Κι ό,τι κάναμε πριν το παιχνίδι με την Καλαμαριά ήταν λανθασμένα» είπε.

Δεν είναι νωρίς για κάτι τέτοιο; Δεν είναι τουλάχιστον «επικίνδυνο» να βάζεις εκεί ψηλά τον πήχη όταν ξέρεις πως η καινούργια ομάδα την οποία εσύ πλάθεις –με εξαιρετικό, αναμφισβήτητα, τρόπο- βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα;

Όπως λένε «μην τάξεις σε Αγιο κερί», έτσι συμπληρώνουν «...Και σε οπαδό πρωτάθλημα». Πόσο μάλλον στον οπαδό του ΠΑΟΚ που έχει 30 χρόνια να χαρεί την κατάκτηση του κορυφαίου εγχώριου τίτλου.

Βιάστηκε ο Αγγελος; Ενθουσιάστηκε από το 4-0 και την εκρηκτική εμφάνιση του ΠΑΟΚ κόντρα στον ΟΦΗ; Μπα, δε νομίζω... Ούτε βιάστηκε, ούτε ενθουσιάστηκε. Απλά, θαρρώ, όσο τον ξέρω, πως για μία ακόμη φορά είπε αυτό που πιστεύει, δίχως να περάσει από δεύτερη και Τρίτη σκέψη αν κάποιοι ξαφνιαστούν.

Ο ίδιος άνθρωπος ήταν που πρώτος έσπασε τα στεγανά της γκρίνιας και είπε δημόσια ότι γι αυτά που τραβάει ο ΠΑΟΚ δεν του φταίει καμιά Αθήνα, αλλά ο ίδιος ο ΠΑΟΚ και οι νοοτροπίες δεκαετιών. Ξέρετε αυτές οι «νοοτροπίες» που ορισμένοι τις έκαναν επάγγελμα.

Πήραν την δεδομένη ποδοσφαιρική αδικία εις βάρος των ομάδων της Θεσσαλονίκης και την έκαναν σημαία ακόμη για όλα. «Βρέχει σήμερα και πλημμυρίσαμε; Φταίει η κουφάλα, η Αθήνα». Νοοτροπίες που «απαγόρευαν» την σκέψη για τη διόρθωση λαθών αφού είχαν μονίμως έτοιμο το άλλοθι.

Ο Αναστασιάδης όμως τους τα είπε... φόρα παρτίδα, γιατί δεν μασάει τα λόγια του. Γιατί ξέρει ότι για να γίνεις καλύτερος πρέπει να δουλέψεις. Και ενίοτε να δουλέψεις τόσο πολύ όσο χρειάζεται για να ξεπερνάς και την εις βάρος σου αδικία. Άλλωστε ο ΠΑΟΚ ποτέ δεν είχε το πάνω χέρι στα κέντρα αποφάσεων. Σε αυτό τον τομέα δεν ήταν ποτέ ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε ΑΕΚ...

Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Αναστασιάδης πιστεύει όντως πως η ομάδα του μπορεί να πάρει τον τίτλο. Λάθος, σωστό, αυτό πιστεύει. Ότι στην εξέλιξη του πρωταθλήματος θα αντέξει και θα ξεπεράσει τον μεγάλο αντίπαλό της, τον Ολυμπιακό.

Ταπεινή άποψή μου; Είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα πρώιμο και θαρρώ «επικίνδυνο» απόφθεγμα. Η ατάκα του Αγγελου θα γίνει από πολλούς «σημαία». Για καλό και για κακό. Γύρω από αυτήν πλέον θα ειπωθούν πολλά. Στους ΠΑΟΚτσήδες γεννάει προσδοκίες, στους αντιπάλους του ξυπνά την ύπαρξη ενός ιδιαίτερα φιλόδοξου αντιπάλου.

Εκτιμώ πως με την αυθεντικότητα που τον διακρίνει ο Αγγελος είπε φωναχτά αυτό που σκεφτόταν. Έβαλε περισσότερο άγχος στο οβάλ τραπέζι της ομάδας του, ίσως γιατί ο ίδιος έχει μάθει να ζει με αυτό και να το διαχειρίζεται.

Μεγάλη ομάδα ο Δικέφαλος, λογικό είναι να έχει στόχο τον τίτλο. Μόνο που όταν ξεκινάει το χτίσιμο μπορείς και να κρατάς κάποια πράγματα για τον εαυτό σου. Αλλά είπαμε: έτσι είναι ο Αναστασιάδης. Αυθεντικός. Κι έτσι θα παραμείνει. Είτε πάρει πρωτάθλημα είτε όχι...