Ο Αετός, το ποντίκι και το ανθρώπινο ελάττωμα

Ο αντάρτης Αετός ξαναβγήκε παγανιά στην περιοχή του, Κυριακή γαρ, αυτή τη φορά έψαχνε να χτυπήσει λαγό. Ξάφνου, το -με πλάνη συμπαθές- ζώο εμφανίστηκε, αλλά κάπως διαφορετικό... κάτι άλλο είχε στην απόχρωση του μικρού κορμιού του. Μωβ ήτανε και αρχικά μπέρδεψε λίγο τον Αετό, που από ψηλά έτσι κι αλλιώς δυσκολεύεται να διακρίνει με ακρίβεια τα μικρά όντα, που είναι ανάξια να σταθούν δίπλα του. Άλλωστε, αυτά πάντοτε επιβιώνουν με κλέφτικο και πονηρό τρόπο, ποτέ με υπερηφάνεια. Και πολλές φορές, όντας αδύναμα, παίρνουν και βοήθεια από κοράκια, από θαλασσινά, αλλά και από ασπόνδυλα. Αυτή η τελευταία ράτσα όντων ίσως να επηρέασε τον λαγό, ο οποίος μόλις αισθάνθηκε την απειλή του αγέρωχου Αετού, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν ποντίκι. Ο Βασιλιάς των πουλιών πίεζε συνέχεια τον λαγό, τον στρίμωξε αρκετά. Έλα όμως που κάθε φορά που πλησίαζε στον στόχο του, ο... τρεχαλατζής την γλίτωνε. Είτε λόγω κωλοφαρδίας, είτε με εύνοια κορακιού που εμπόδιζε τον Αετό, είτε λόγω μη απαιτούμενης συγκέντρωσης του τελευταίου. Κάποτε, όταν ο Αετός φάνηκε λίγο απρόσεκτος σε μια κατεβασιά του, ο ταχύτατος "δρομέας" κατάφερε να τον πλήξει με ύπουλο τρόπο, με καίριο χτύπημα. Όμως, ο Αετός δεν πτοήθηκε, συνέχισε να πετάει. Και σε μια στιγμή που άπλωσε αρχοντικά τη φτερούγα του, διεμβόλισε τον λαγό-ποντικό, που άρχισε να τα χάνει, να παραπατάει... Ο Κυρίαρχος των αιθέρων ξεκίνησε νέο κύμα πίεσης, έχοντας σχεδόν ρίξει στο καναβάτσο το μικρό ζωάκι. Ήταν θέμα χρόνου να το αποτελειώσει. Όμως, φευ! Το φτερούγισμά του νωθρό, οι μυτιές του άστοχες, οι ελιγμοί του μειωμένοι... έδωσε την ευκαιρία στο βιολετί έρπων ζωάκι να συρθεί, να ξεφύγει και -πάνω σε μια στιγμή αδράνειας- να τον πλήξει για δεύτερη φορά...Και τότε ο Αετός σκέφτηκε μήπως ήταν μάταιο να επιχειρήσει νέα επίθεση. Σκέφτηκε ότι νιώθοντας κουρασμένος από τα συνεχή πετυχημένα κυνήγια, στη δική του και σε άλλες μακρινές περιοχές, ίσως δεν είχε την απαιτούμενη φρεσκάδα για να ολοκληρώσει αυτό το κυνήγι. Και άφησε τη μικρή μάχη, πετώντας πάλι ψηλά, έχοντας από κάτω του όλα τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου, να τον φθονούν από ζήλια. Επέστρεψε στη φωλιά του, εκεί όπου περίμενε ένα σμήνος διαφόρων πτηνών της οικογένειάς του: Άλλοι αετοί, γύπες και γυπαετοί, γεράκια και κόνδορες, ψαραετοί και σταυραετοί. Κάποιοι τον επαίνεσαν, κάποιοι όμως τον αποδοκίμασαν, τον χλεύασαν. Αυτός δεν εμίλησε, τους άφησε να τρώγονται μεταξύ τους, κοιτώντας με θλίψη αυτό το απωθητικό ελάττωμα που μόνο οι άνθρωποι έχουν: την εσωστρέφεια. Έσκυψε για λίγο τα κεφάλια -δύο είχε και αυτό τον έκανε ξεχωριστό- ανακάθισε στο θρόνο του, έκλεισε τα ασπρόμαυρα φτερά του. Θυμήθηκε τους προγόνους του, νοστάλγησε την προέλευσή του, τι εκπροσωπεί και ποια βαριά κληρονομιά κουβαλάει. Και ούτε τότε άρθρωσε κουβέντα. "Δεν βαριέσαι" συλλογίστηκε. "Μια ζωή τα ίδια. Θα ξεκουραστώ κανά δυο βδομάδες. Και μετά θα ριχτώ με νέες δυνάμεις στις επόμενες μάχες... Και θα έχω δίπλα μου όσους με αγαπούν αληθινά, όχι αυτούς που με θυμούνται δύο ή τρεις φορές το χρόνο, για να με βγάζουν φωτογραφίες επειδή είμαι σπάνιος και μοναδικός στον κόσμο". Αν και βαθιά απογοητευμένος, δεν έδειχνε να ανησυχεί. Ένιωθε την προστασία ενός φύλακα Άγγελου κοντά του... Πλησίαζαν μεσάνυχτα, αλλά δεν είχε κρύο. Εκεί ψηλά οι 22 βαθμοί παρέμεναν σταθεροί...