Η ιστορική ευθύνη της «τρόικας»

Παρακολουθώ τις εξελίξεις από την ώρα που το sdna.gr αποκάλυψε την συνάντηση του Ιβάν Σαββίδη με τους Δημήτρη Μελισσανίδη και Γιάννη Αλαφούζο. Και υπάρχουν πράγματα που δέχομαι και άλλα που δεν δέχομαι.

Οι τρεις τους είναι ηγέτες τριών μεγάλων κλαμπ. Τέσσερα έχει η χώρα, αυτό που μας περισσεύει είναι ο οχτρός. Μέχρι στιγμής, είναι οχτρός για τον καθένα ξεχωριστά. Πλέον, καλούνται οι τρεις να κάνουν μέτωπο. Μπορούν;

Και για αυτούς είναι η ώρα της κρίσης. Έχει αποδειχτεί πως από μόνοι τους δεν μπορούν να κοντράρουν τους συστημικούς. Η ΕΠΟ χωρίς Σαρρή, εμφανίζει άλλο ένα λείψανό της που με το κατάλληλο πότισμα θα λειτουργήσει προς όφελος των ίδιων ανθρώπων, ιδεών, πρακτικών.

Ο Σαββίδης από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όπως βέβαια και ο Αλαφούζος και ο Μελισσανίδης. Πιο μεγάλη επιβεβαίωση της προηγούμενης πρότασης από την μοναδική υποψηφιότητα Γκιρτζίκη, δεν μπορώ να βρω.

Αυτό που δεν μου κολλάει είναι το αν έχουν κοινό συμφέρον οι τρεις τους στην κόντρα με τον Ολυμπιακό. Και αυτός που μου ξεφεύγει είναι ο Αλαφούζος.

Αλήθεια, μήπως βολεύει τον Παναθηναϊκό να υπάρχει αυτός ο Ολυμπιακός; Γιατί κακά τα ψέματα, αν οι τρεις τους ρίξουν το σύστημα, θα υπάρχουν στην Ελλάδα τέσσερα μεγάλα κλαμπ με τα τρία από αυτά να έχουν μεγάλη δυνατότητα οικονομικής επένδυσης. Ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει, εκτός κι αν συμβεί κάτι που δεν μπορώ να το προβλέψω.

Όταν πέρυσι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει ένα κύπελλο απέναντι στον αποδεκατισμένο και χωρίς ενέργεια ΠΑΟΚ και μετά βγήκε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με την αβάντα της σκανδαλώδους αφαίρεσης βαθμών από τα πλέι οφ για τους Θεσσαλονικείς, η επόμενη κίνηση που είδα από την Αθηναϊκή ΠΑΕ ήταν η στήριξη στον Αγραφιώτη.

Αν συνδυάσω όλα τα παραπάνω, με το πώς αντιμετωπίζει σήμερα ο Τύπος του Παναθηναϊκού την συνάντησης της αθλητικής τρόικας, νομιμοποιούμε να πιστέψω πως ο αδύναμος κρίκος σε αυτή είναι ο Παναθηναϊκός.

Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ για να είμαι δίκαιος, πως επικοινωνιακά ο ΣΚΑΙ του Αλαφούζου είναι αυτός που έχει επιφέρει τα σημαντικότερα επικοινωνιακά πλήγματα στον οργανισμό της ΕΠΟ και του Ολυμπιακού. Απλά, αμφισβητώ τον λόγο. Αφορά το γενικότερο καλό ή το ειδικότερο;

Ας με διαψεύσει με τη στάση του. Εγώ εκφράζω απλά τις ενστάσεις μου.
Και οι τρεις οφείλουν να χαράξουν μία κοινή γραμμή. Έχουν ιστορική ευθύνη απέναντι στο υγιές κομμάτι της κοινής γνώμης το οποίο συμπεριλαμβάνει μεγάλα ποσοστά των οπαδών των ομάδων τους. Τα μικροσυμφέροντα πρέπει να νικηθούν απέναντι στο γενικό καλό.

Θα πρέπει να καταλάβουν πως σε λίγο δεν θα υπάρχει προϊόν, δεν θα ασχολείται κανένας με αυτό το αστείο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κατάσταση είναι οριακή και δεν χωρά τρικάκια κυρίως επικοινωνιακής φύσεως που θα αποδώσουν έναν ρόλο ηγέτη σε κάποιον από τους τρεις, χωρίς να υπάρχει κάτι να ηγηθεί.

Πάμε και λίγο στο πως αντιμετωπίζεται εσωτερικά στον ΠΑΟΚ αυτή η πρωτοβουλία του Σαββίδη.

Πραγματικά ακούω κάποιες φωνές που είναι κόντρα στην επιλογή Σαββίδη να συναντήσει τους άλλους δύο. Εγώ να δεχτώ πως είναι ανάξιοι εμπιστοσύνης μέχρι να φανεί που βαδίζει το πράγμα. Το καταγράφω άλλωστε παραπάνω.

Πραγματικά τι επιλογές έχει ο Σαββίδης τη στιγμή που ούτε το γήπεδό του δεν γεμίζει; Που ο βαθμός συσπείρωσης εξαρτάται από το δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω. Που τα ΜΜΕ – κυρίως τα ραδιόφωνα – τρέφονται με το μίσος απέναντι στον οργανισμό που λέγεται ΠΑΟΚ;

Αν κάποιος διαφωνεί με την στάση Σαββίδη στο συγκεκριμένο θέμα, μπορεί κάλλιστα να αντιπροτείνει κάτι ουσιαστικό. Και αναφέρομαι στα ΜΜΕ, όχι στο κοινό που με περίσσια άνεση έχει μάθει να κατευθύνεται από αυτά.

Όποιος έχει να προτείνει λοιπόν κάποιον τρόπο αντιμετώπισης αυτών των οργίων που βιώνουμε, ας μας το πει.

Γιατί όταν βάζω εγώ τον εαυτό μου στη θέση του Σαββίδη, ενός ανθρώπου που έχει βάλει πάνω από 30εκατ. ευρώ για να τον κάνουν τσαμπουκά κομπάρσο, μπορεί να συμμαχούσα και με τον διάβολο. Που λέει ο λόγος...