Κανένα δικαίωμα

Η χρονιά δεν έχει τελειώσει και αυτό είναι το πρώτο λάθος μήνυμα που πέρασε κυρίως από αυτούς που πίστευαν πως θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Η ανώμαλή τους προσγείωση που οφείλεται σε απλά μαθηματικές πράξεις γύρω από τα όσα συμβαίνουν εντός και εκτός ΠΑΟΚ. Μέσα από ένα πρότζεκτ πρόχειρα στημένο και μέσα από ένα πρωτάθλημα στημένο.

Ο ΠΑΟΚ έχει πολλά παιχνίδια ακόμη να δώσει. Πλέον όλοι γνωρίζουμε πως προστίθενται και έξι των πλέι οφ. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να τερματίσει δεύτερος και να παίξει προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ. Μία φορά θα του κάτσει και μόνο έτσι θα αλλάξει στάτους.

Η κάτω βόλτα που έχει πάρει την ομάδα μπορεί να αλλάξει εν μέρει μόνο αν έρθει μία μεγάλη νίκη σαν κι αυτή απέναντι στον Ολυμπιακό. Σίγουρα δεν θα αλλάξουν τα δεδομένα όσον αφορά στο αγωνιστικό πλάνο και τους αυτοματισμούς, αλλά και η καλή ψυχολογία μπορεί να δώσει ένα 20% πάνω στην απόδοση της ομάδας. Πλέον τα πάντα είναι οριακά.

Από εκεί και πέρα, όσοι θα πάνε στο γήπεδο θα πρέπει να σεβαστούν την ομάδα. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως υπάρχει ένταση γύρω από την διαχείριση της σεζόν, άλλοι τα έχουν με τον προπονητή, άλλοι με τη διοίκηση, άλλοι και με τους δύο,

όμως δεν μπορεί ο ΠΑΟΚ να δεχτεί άλλη μαχαιριά από τιμωρίες, εντάσεις, από επικοινωνιακές ήττες, από την παρουσίασή του από τον Τύπο ως προβληματικό στοιχείο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την μοναδική ελληνική ομάδα που ο μεγαλομέτοχός του επενδύει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ έστω κι αν αυτά έχουν πάει στράφι μέχρι σήμερα.

Δεν χρειάζεται στη θέα τους να τρελαθούμε. Έχουν στημένα τα πάντα. Πειθαρχικές επιτροπές, ομοσπονδίες, Τύπο, διαιτητές, βοηθούς, παρατηρητές.

Ένα θα κάνεις, πενήντα θα σε χρεώσουν. Είναι η σύγχρονη μαγκιά, με κύριο εκφραστή της, τον αρχηγό τους Γιάννη Μανιάτη. Που τσαμπουκαλεύεται κάθε τρεις και λίγο σε αντιπάλους και δεν αποβάλλεται ποτέ.

Δεν αξίζουν καν σχολιασμό.

Αυτοί που πρέπει να ασχοληθούν σίγουρα και μάλιστα πολύ σοβαρά, είναι οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ. Αυτοί που βιώνουν πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλο από εμάς το απόλυτο νταβατζιλίκι.

Που δεν μπορούν να αγωνιστούν πουθενά με ισονομία, που δεν μπορούν να παίξουν απελευθερωμένα. Που είναι μονίμως το μυαλό τους στα κόκκινα.

Toυ Σταύρου Κόλκα