ΠΑΟΚ, κοίτα να μαθαίνεις…

Μία πόλη, μία ομάδα, μία αληθινή αγάπη. Η πορεία της Ντόρτμουντ από το χείλος του γκρεμού ως την παγκόσμια καταξίωση, η συνταγή της επιτυχίας, μα και οι ασθένειες που πέρασε, είναι μεγαλύτερο μάθημα από αυτό που μπορεί να πάρει ο ΠΑΟΚ από τα 90 λεπτά που θα μοιραστεί το ίδιο χορτάρι με τους Βεστφαλούς...

Μία πόλη, μία ομάδα, μία αγάπη. Μία αληθινή αγάπη. Το έχεις ξανακούσει. Είναι πολυφορεμένο. Μόνο που στην περίπτωση της Μπορούσια Ντόρτμουντ, ο κόσμος της είναι η ίδια η ομάδα. Τα ζωτικά της όργανα, η αναπνοή της, η ψυχή της, το «είναι» της. Όσο κι αν ψάξει κανείς δύσκολα θα βρει τέτοια ταύτιση ανάμεσα στην ομάδα και τον κόσμο της. Από όποια πλευρά κι αν το εξετάσεις, κοινωνιολογικά, οικονομικά ο ποδοσφαιρικός οργανισμός της Μπορούσια είναι η προέκταση της πόλης και των κατοίκων της. Η έκφραση τους στο γήπεδο.

Η Ντόρτμουντ μοιάζει με ένα παλλαϊκό κίνημα με καθολική απήχηση, γιατί κατάφερε αυτό που δεν μπόρεσε καμία τοπική / κεντρική κυβέρνηση. Να «ψηλώσει» λιγάκι τους κατοίκους της μητρόπολης του Ρουρ. Μόνο που όπως κάθε κίνημα, έτσι κι αυτό κάνει τον κύκλο του. Η σημερινή Ντόρτμουντ μοιάζει να βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, όπου ακροβατεί ανάμεσα στον άκρατο ρομαντισμό και τον σκληρό επαγγελματισμό. Ανάμεσα στον ρομαντισμό και την ψυχρή λογική. Μία κρίση αξιών που ήταν αναπόφευκτη από την στιγμή που η λίμνη (ξανά)μεγάλωσε.

Ακούγεται οξύμωρο, μα μία πόλη μικρότερη σε πληθυσμό από την Θεσσαλονίκη (575,944 τους έβγαλε η τελευταία καταμέτρηση) είναι η μήτρα ενός τέτοιου ποδοσφαιρικού μεγέθους που σταδιακά ξεπέρασε τα στενά όρια του Ρουρ κι έγινε κοινωνικό φαινόμενο με παγκόσμια απήχηση. Το καλοκαίρι που μας πέρασε «μόνο» 54.907 από τους 55.000 περσινούς κατόχους, ανανέωσαν τις κάρτες διαρκείας τους. Το... inside joke που κυκλοφορεί είναι ότι η διοίκηση του συλλόγου απέστειλε συλλυπητήριες κάρτες στις οικογένειες των 93 που (λογικά θα) έφυγαν από την ζωή! Ακόμα και ο αέρας της πόλης μυρίζει... Ντόρτμουντ.

Η μεταμόρφωση της πόλης, που από πάροχος πρώτων υλών (εξόρυξη άνθρακα, χάλυβα ή παραγωγή μπύρας) έγινε πρωτοπόρος στις τηλεπικοινωνίες, την πληροφορική και τις νέες τεχνολογίες συνέπεσε με την μεταμόρφωση του συλλόγου. Το «Βεστφάλεν» έγινε ο ναός όπου συγχρωτίζοταν το παλιό με το νέο. Ο παλιός εργάτης με την νέα εξελιγμένη γενιά. Στην αρχή των 90's η Ντόρτμουντ άρχισε να γίνεται η ομάδα που... έρχεται. Ο σκληρός της ιδεολογικός της πυρήνας, η απόλυτη αφοσίωση των οπαδών της, η μαζικότητα της, το ιδιαίτερο χρώμα στην φανέλα της, η ιδιαίτερη φιλοσοφία της περί επιθετικού / ελκυστικού ποδοσφαίρου την έκανε την «δεύτερη ομάδα όλης της Γερμανίας». Στις αρχές της δεκαετίας του '90 μία δημοσκόπηση κατέγραψε πως πάνω από 20 εκατομμύρια Γερμανοί είχαν θετική άποψη για την Ντόρτμουντ και το 63% εξ' αυτών ήταν μακριά από το Ρουρ. Ο ιδεολογικός της καρπός είχε ριζώσει για τα καλά σε ολόκληρη την χώρα.

Η πρώτη έκρηξη της Ντόρτμουντ μεταφράστηκε σε δύο σερί πρωταθλήματα, δύο Σούπερ-Καπ ένα χαμένο τελικό ΟΥΕΦΑ και είχε ως επιστέγασμα την κατάκτηση του Champions League το 1997. Κάπου εκεί, ο οργανισμός έχασε για πρώτη φορά τον προσανατολισμό του. Η είσοδος της ομάδας στο χρηματιστήριο αποδείχθηκε μία φούσκα τεραστίων διαστάσεων. Τα περίπου 140 εκατομμύρια ευρώ που μπήκαν στα ταμεία της γέννησαν απληστία, αλόγιστες σπατάλες, τρέλες. Η Ντόρτμουντ έχασε τον ιδεολογικό της προσανατολισμό. Απαρνήθηκε και πρόδωσε τα ιδανικά της. Έπαψε να προωθεί τα δικά της παιδιά. Έγινε buyer και big spender, πληρώνοντας παράλογα ποσά σε μισθούς και τζογαδόρικες μεταγραφές. Υπέπεσε σε ύβρη προς την ιστορία της και το πλήρωσε με την νέμεση.

Την άνοιξη του 2005 ο κίτρινος «ασθενής» ήταν κλινικά νεκρός. Τον συντηρούσαν μόνο τα μηχανήματα, μα κι αυτά ήταν δύσκολο να συντηρηθούν. Η Ντόρτμουντ είχε γίνει συνώνυμη της κακοδιαχείρισης, της απληστίας, της αλόγιστης σπατάλης, του ποδοσφαιρικού παραλογισμού. Μέσα σε μερικά χρόνια έχασε το 30% της οπαδικής της βάσης στην χώρα, αφού οι Γερμανοί σπάνια υποστηρίζουν όσους χρωστάνε. Και η Ντόρτμουντ έφτασε να χρωστά πολλά. Περισσότερα από 130 εκατομμύρια ευρώ και η χρεοκοπία ήταν απλά θέμα ημερών. Η Ντόρτμουντ σώθηκε παρά φύσει. Από μία τρέλα.

Ο πρόεδρος Δρ. Ράινχαρντ Ράουμπαλ και ο μάνατζερ της εταιρίας Χανς-Γιόακιμ Βάτσκε κατάφεραν να πείσουν την εταιρία Molsiris να αγοράσει το «Βεστφάλεν» και να δώσει μία οικονομική ανάσα στο σύλλογο. Το σκληρό μνημόνιο που ακολούθησε επέβαλλε επιστροφή στις ρίζες, στα βασικά του ποδοσφαίρου. Έλεγχος του κάθε ευρώ, παραγωγή ποδοσφαιριστών, ακόμα πιο στενή επαφή (πόρτα-πόρτα αν γίνεται) με τον κάθε οπαδό της. Ο ασθενής όχι μόνο έζησε, αλλά έγινε πιο υγιής από ποτέ.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν στην πραγματικότητα... μονόδρομος. Η Ντόρτμουντ επέστρεψε στον ιδεολογικό της πυρήνα που είχε να κάνει με το τοπικό στοιχείο που είχε πάντα την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μέσα από τον σύλλογο. Η εμπορική της έκρηξη βασίστηκε σε ένα moto που γέννησαν τα κεφάλια της εταιρίας ΧΕΟ που εδρεύει στο γειτονικό Ντίσελντορφ. Το μυστικό κρυβόταν μόνο σε δύο λέξεις. Echte Liebe. Αληθινή αγάπη. Το μόνο αυτό ακολουθεί πια παντού και πάντα την Ντόρτμουντ. Κρύβει πίσω της εκατομμύρια νοήματα. Πίστη, αφοσίωση, αυθεντικότητα, φιλοδοξία, καθαρότητα, εντοπιότητα, εργατικότητα, φαντασία, ορμή, επιθετικότητα. Εκφραστής όλων αυτών ο Γιούργκεν Κλοπ. Ένας χαρισματικά επικοινωνιακός άνθρωπος, με αυθορμητισμό, πηγαίο χιούμορ, μεταδοτικότητα, ηγετικό χάρισμα, στοιχεία ξένα με την τευτονική αυστηρότητα. Αίφνης, η Ντόρτμουντ έγινε ξανά η δεύτερη ομάδα κάθε Γερμανού...

Το «Κίτρινο Τείχος» το νότιο πέταλο στο οποίο συσσωρεύονται 24.454 ψυχές έγινε ξαφνικά μία ποδοσφαιρική Μέκκα, που μαγνήτιζε βλέμματα από όλο τον πλανήτη. Η Ντόρτμουντ έγινε μόδα, μανία, εθισμός. Το γεμάτο ορμή και επιθετικότξυα ποδόσφαιρο της έγινε σημείο αναφοράς. Οι εκδρομές της έγραψαν ιστορία. Πάνω από 40.000 στην Μαδρίτη, 15.000 στο Μάντσεστερ, άλλοι τόσοι στο Άμστερνταμ, στην Μάλαγα, στο Ντόνετσκ, παντού! Οι αιτήσεις για ένα εισιτήριο στον τελικό του Champions League απέναντι στην Μπάγερν ξεπέρασαν τον πληθυσμό της πόλης. Η Ντόρτμουντ, η ομάδα με τον μεγαλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων στην Ευρώπη θα γέμιζε ακόμα και γήπεδο ενός εκατομμυρίου!

Αυτή την φορά ο εχθρός έδρασε εκ των έσω. Η πλούσια Μπάγερν άρχισε να την αποδομεί σιγά-σιγά με κάθε τρόπο. Επικοινωνιακά, εμπορικά, αγωνιστικά. Κουνώντας επιδεικτικά τον πακτωλό χρημάτων της, άρχισε να ξελογιάζει όλα της τα στελέχη. Να της αφαιρεί τα ζωτικά της όργανα. Η αρπαγή του συμβόλου της πόλης Μάριο Γκέτσε ήταν το πρώτο χτύπημα. Ακολούθησε αυτό του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Κινήσεις που έμοιαζαν με ενέσεις κατωτερότητας στους... επαρχιώτες από το Ντόρτμουντ που σήκωσαν κεφάλι. Σαν να τους έλεγε πως: «ότι κι αν παράξεις, μπορώ να στο αγοράσω». Αίφνης, η Ντόρτμουντ δηλητηριάστηκε. Τα δημοσιεύματα που ήθελαν ως επόμενο θύμα απαγωγής πότε τον Μάρκο Ρόις, πότε τον Ματς Χούμελς, πότε τον Γιούργκεν Κλοπ ακόμα κι αν δεν είχαν βάση έκαναν ακόμα πιο άρρωστη την κατάσταση στο εσωτερικό της Μπορούσια.

Η Ντόρτμουντ πήρε δύο πρωταθλήματα, άλλα δύο κύπελλα, αλλά ο χαμένος τελικός Champions League από την Μπάγερν τον Μάιο του 2012 ήταν ουσιαστικά το ταβάνι της. Η αρχή του τέλους για ένα κύκλο, για μία παρέα που σημάδεψε την εποχή της. Ξαφνικά, η Ντόρτμουντ άρχισε να κυνηγά την σκιά της. Να αγοράζει με λογική Μπάγερν, χωρίς να είναι... Μπάγερν. Ο Γιόγιτς, ο Ομπαμεγιάνγκ, ο Ιμόμπιλε, ο Μχιταριάν,ο Ράμος ήταν αγορές πίεσης, για μία ομάδα που άρχισε να σκέφτεται πάλι με τον λάθος τρόπο.

Η καλοκαιρινή φυγή του Γιούργκεν Κλοπ μετά από 7 χρόνια σχέσης έγινε πολύ πιο ομαλά από ότι θα περίμενε κάποιος. Είχε δάκρυα, συγκινησιακή φόρτιση, μα έτοιμο πλάνο και διάδοχη κατάσταση. Ο Τόμας Τούχελ ήρθε για να εγκαθιδρύσει ένα πιο μυαλωμένο ποδόσφαιρο, με λιγότερο «τσίτα τα γκάζια», περισσότερο ορθολογισμό, κυνισμό, ουσία. Μόνο που για να προχωρήσει έπρεπε να ξεσκαρτάρει κάθε τι παλιό. Το σοκ για τους οπαδούς της Ντόρμτουντ ήταν μεγάλο.

Ο Κέβιν Γκρόσκροϊτς ήταν το απόλυτο παιδί της εξέδρας. Εξάλλου ήταν πάντα ένας από αυτούς. Από μέλος του «Κίτρινου τείχους» έγινε εκφραστής του μέσα στο γήπεδο. Ο Γερμανός μπακ εκδιώχθηκε με άσχημο τρόπο, όταν δόθηκε δανεικός (εκπρόθεσμα μάλιστα) στην Γαλατασαράι όπου δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής μέχρι το καλοκαίρι. Ο Γιάκουμπ Μπλαστσικόφσκι εξοστρακίστηκε στην Φιορεντίνα. Ο επί σειρά ετών βασικός τερματοφύλακας Ρόμαν Βάιντενφελερ έγινε ρεζέρβα εν μία νυκτί. Ο Σούμπιτιτς και ο Πίστσεκ παίζουν πια βασικοί μόνο στην Ευρώπη. Η παλιά Ντόρτμουντ, τελείωσε...

Η κίνηση της Ντόρτμουντ να αυξήσει αίφνης τις τιμές των εισιτηρίων, μολονότι η Ντόρτμουντ θα έπαιζε φέτος στο Europa και όχι στο Champions League την έφερε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την πλατιά μάζα των οπαδών της. Υποτίθεται ότι ο σύλλογος εξέφραζε την διαφορετικότητα του από την πάγια άρνηση του να αυξήσει τις τιμές. Το γήπεδο πάλι sold-out θα ήταν. Ωστόσο, η κίνηση προκάλεσε αλγεινή εντύπωση και μέσα σε μερικές ημέρες πάρθηκε πίσω.

Η ομάδα του Τούχελ ξεκίνησε αργοκίνητα, μα σύντομα έγινε υπερταχεία. Η Ντόρτμουντ εκκίνησε την σεζόν με 11 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις, μα οι ομάδες φαίνονται από τους κλυδωνισμούς που βγάζουν στις πρώτες στραβές. Οι απανωτές ισοπαλίες με Χόφενχαϊμ και Ντάρμσταντ έβγαλαν εκνευρισμό, δυσαρέσκεια, προβληματισμό. Η Ντόρτμουντ αρέσει, μα δεν ενθουσιάζει. Είναι καλή, αλλά όχι πολύ καλή. Έχει καλούς παίκτες, μα πλην του Ρόις όχι ντόπιους ηγέτες. Θυμίζει Ντόρτμουντ, αλλά δεν μυρίζει Ντόρτμουντ.

Ο Κέβιν Γκρόσκροϊτς ως άλλη ενοχλητική αλογόμυγα με δηλητηριώδη post στα social media συχνά-πυκνά αφηγείται τους προβληματισμούς τους, ως απλός οπαδός πια της Ντόρτμουντ. Λίγο πριν την αναχώρηση για την Θεσσαλονίκη ο ισχυρός άνδρας των Βεστφαλών, Χανς-Γιόαχιμ Βάτσκε με θυμωμένα λόγια τον επέπληξε δημόσια. Τέτοιοι οικογενειακοί καυγάδες μαρτυρούν πολλά...

Η Ντόρτμουντ μπορεί να χάσει, να φέρει ισοπαλία ή να κάνει περίπατο στην «Τούμπα». Έχει την ποιότητα, το ταλέντο, το know-how να διαχειρίζεται σοφά παιχνίδια ομίλων Europa League όπως αυτό με τον ΠΑΟΚ. Για τον Δικέφαλο, το παράδειγμα της, η ιστορία της, η πορεία της και οι ασθένειες που αντιμετώπισε στην πορεία της είναι ένα δωρεάν μάθημα, μεγαλύτερο από αυτό που θα πάρει στα 90 λεπτά μες την «Τούμπα»...