Υπό πίεση, αλλά δεν κάνει πολιτική

Όσοι παρακολουθούν με συνέπεια τις δημόσιες τοποθετήσεις του θα συμφωνήσουν μαζί μου, χωρίς να το πολυσκεφτούν. Για τους υπόλοιπους, παραθέτω μία σύντομη καταγραφή γεγονότων που δείχνουν πώς αλλάζει ο Κροάτης στην οπτική του γύρω από αυτό που χαρακτηρίζουμε «πίεση στον ΠΑΟΚ»:

Λίγο καιρό πριν, σε μία μάζωξη με τους ρεπόρτερ της ομάδας και απολαμβάνοντας την ηρεμία που πάντα προσφέρει η πρόκριση του ΠΑΟΚ σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ο Κροάτης τεχνικός είχε ρωτηθεί, αν στο διάστημα των προκριματικών του Europa League, αισθάνθηκε κάποια στιγμή έντονη την πίεση λόγω του ότι ήταν υποχρεωμένος να οδηγήσει την ομάδα του στους ομίλους. «Ξέρω από πίεση, πρόσφατα μιλούσα με τον Αντσελότι για το τι συνέβαινε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Πιστέψτε με εκεί είναι αυτό που λέμε πίεση».

Η απάντηση δήλωνε μία «χαλαρή» αντιμετώπιση των υψηλών απαιτήσεων στον ΠΑΟΚ, προφανώς γιατί δεν είχε αρχίσει ακόμη η περίοδος με τους πραγματικά δύσκολους αγώνες.

Μέρες αργότερα, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, όταν δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις για τις επιλογές του στην ενδεκάδα και στο κοουτσάρισμακατά τη διάρκεια του ματς, ομολόγησε, μάλλον με την έκπληξη που δημιουργεί η ανακάλυψη της μεγάλης έκτασης που έχει το φαινόμενο, πως «αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό είναι για τον σύλλογο να κοντράρει τον Ολυμπιακό και να πάρει τον τίτλο».

Και φτάνουμε στο χθες, που ο 37χρονος Κροάτης παραδέχεται ότι πρέπει να αντιμετωπίσει την πίεση που υπάρχει στον, πολύ μεγάλο σε μέγεθος, αλλά «στεγνό» από τίτλους, οργανισμό ΠΑΟΚ. Ορθά κοφτά: «Κρατάω τους πιο σημαντικούς παίκτες εκτός Κρασνοντάρ για να είναι έτοιμοι με τον Παναθηναϊκό».

Θα μπορούσε να το δει κανείς και από την οπτική του νεαρού προπονητή που μέσα από τον ΠΑΟΚ «τρίβεται», ωριμάζει και γίνεται πολύ πιο ρεαλιστής. Ο ΠΑΟΚ γνώριζε, άλλωστε, ότι έχει πάρει ένα νέο τεχνικό που στόχο έχει να εξελιχθεί μαζί με την ομάδα που θα δημιουργήσει. Το αν συμβαίνει αυτό ή υπάρχει κάποιο είδος υπερβολικού άγχους που εν τέλει τον αναγκάζει να απαρνηθεί κάποιες από τις προπονητικές αρχές του, είναι κάτι που θα φανεί στην πράξη.

Λέει αυτό που σκέφτεται, χωρίς περιστροφές

Όπως και να 'χει, σε όλη τη διάρκεια της μικρής πορείας του στον ΠΑΟΚ, ο Ίγκορ Τούντορ έχει δείξει μία πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα του ΠΑΟΚ, διάθεση να λέει αυτό που σκέφτεται χωρίς περιστροφές. Μπορεί κάποιες φορές να ακούγεται σκληρός, να μοιάζει λεκτικά άγαρμπος (ας πούμε, στον τρόπο που ανακοίνωσε ότι ο Γλύκος θα γίνει πλέον το νούμερο 1 της ομάδας και ο Όλσεν θα καθίσει στον πάγκο γιατί ο ΠΑΟΚ έχει «πληρώσει» αρκετά λάθη του), αλλά είναι... αυτός. Δεν κάνει δεύτερες σκέψεις και, κυρίως, δεν επιχειρεί να κρατήσει ισορροπίες και να κάνει πολιτική, κάτι που συνήθιζαν προκάτοχοι του στον ΠΑΟΚ και ειδικά Έλληνες. Κι αυτό όχι λόγω κάποιας... αδυναμίας στο dna μας ως λαός, αλλά γιατί έχουμε μάθει να θεωρούμε πολύ «γήινο» ό,τι προέρχεται από τη χώρα μας. Φανταστείτε τι θα άκουγε ο Χάβος ή ο Δερμιτζάκης, για παράδειγμα, αν έβγαιναν να δηλώσουν ευθαρσώς τα μισά από όσα λέει ο Τούντορ.

Ο Κροάτης, όμως, κουβαλά τον αέρα του ανθρώπου που πέρασε από την Γιουβέντους, που μιλά με τον Αντσελότι, που μπορεί να παρακολουθεί άνετα προπονήσεις του Αντόνιο Κόντε. Δεν αισθάνεται ότι έχει να απολογηθεί για κάτι και σε κανέναν, παρά μόνο στον Άρνεσεν που τον έφερε και τον Σαββίδη που τον πληρώνει και θα τον κρίνει το ερχόμενο καλοκαίρι.

Αυτό το συμβόλαιο με οψιόν ανανέωσης που έχει συνάψει με τον ΠΑΟΚ, είναι ένας προφανής λόγος για τον οποίο ο Τούντορ μπαίνει και στην ανάγκη της συλλογής πετυχημένων αποτελεσμάτων. Δεν θυμάμαι σε άλλη συνέντευξη Τύπου να μιλά, όπως χθες, για τους πέντε βαθμούς εντός προγράμματος που χάθηκαν.

Οι ορθές-κοφτές κουβέντες το όπλο

Βέβαια, αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, γίνεται με όλους τους προπονητές στον ΠΑΟΚ και ο Τούντορ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο Κροάτης όμως, πέρα από καλύτερο υλικό και μία αποδεδειγμένη ικανότητα-αυτό είναι το στίγμα που έχει αφήσει ως τώρα στον ΠΑΟΚ-να δημιουργεί ομάδες με καλή κυκλοφορία μπάλας και ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο-έχει ως «προσόν» του και αυτή την ξεκάθαρη ματιά του απέναντι στα ζητήματα της ομάδας. Ότι μιλά ευθέως και ενδεχομένως και σκληρά.

Για έναν ΠΑΟΚ που είχε τα προηγούμενα χρόνια παίκτες... παραχαϊδεμένους (ο υπογράφων το έχει αναδείξει με άρθρα του παλιότερα και δεν άρεσε σε αρκετούς), αυτό είναι κάτι σαν ευλογία. Τα παιδιά να γίνουν άντρες, να μάθουν να λειτουργούν σαν επαγγελματίες που ό,τι έχουν να πουν (και κυρίως τις διαφωνίες τους) να το λένε μέσα στο γήπεδο, με την απόδοσή τους. Όμως, η υπερβολική χρήση του συγκεκριμένου «όπλου» μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ και εν τέλει να σκοτώσει τον ίδιο τον χειριστή του. ΄Κι αυτή τη λεπτή ισορροπία πρέπει να την βρει ο Τούντορ, που πάντως, με βάση το πώς ανέλυσε τα συμπεράσματα από τη διαχείριση του υλικού του στα διαδοχικά ματς με Ντόρτμουντ-Ολυμπιακό μοιάζει να μην έχει κολλήματα.

Υ.Γ. Χθες καταλάβαμε όλοι μας ότι τη συζήτηση για τη διαιτησία στο ντέρμπι της Κυριακής δεν θα την αποφύγουμε με τίποτα. Ας γίνει μόνο πάνω στα δεδομένα του συγκεκριμένου αγώνα και όχι με βάση ό,τι έχει να θυμάται ο καθένας για τον Αρετόπουλο.