Προτού το καταλάβουμε εμείς, το αντιλήφθηκαν αυτοί…

Ούτε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Ραζβάν Λουτσέσκου δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον κομβικό ρόλο που έχει, από ότι τα ίδια τα αποτελέσματα μετά την τιμωρία.

Ο Ρουμάνος είναι κάτι παραπάνω από προπονητής για τον ΠΑΟΚ, λειτουργεί ενίοτε και ως αλεξικέραυνο. Εμπνέει όμως και εμπνέεται.

Είτε αρέσει είτε όχι, αποτελεί το σημαντικότερο γρανάζι για να δουλέψει η μηχανή, το κουμπί της οποίας πατάει και θα πατάει μόνο ο Ιβάν Σαββίδης.

Δεν είναι ο καλύτερος του κόσμου αλλά ο καταλληλότερος για τον ασπρόμαυρο οργανισμό.

Γνωρίζει τις παθογένειες του, ορισμένες φορές τις αποδέχεται και φέρει ευθύνη για αυτό αλλά δεν παύει να πιστεύει, δεν παύει να πηγαίνει κόντρα στις πιθανότητες (που δεν ήταν ούτε πέρυσι υπέρ του έως ότου βγούμε στους δρόμους από τη χαρά μας).

Κανείς δεν προσπαθεί να δημιουργήσει την αγιογραφία κανενός, όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Όπως είχαν και στις επιτυχίες. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι.

Το χτύπημα όμως που δέχθηκε ο ασπρόμαυρος οργανισμός μετά τα όσα έγιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια, ισοδυναμεί με «μαχαιριά» στην καρδιά και οι απέναντι το ήξεραν.

Προτού το καταλάβουμε εμείς, το είχαν αντιληφθεί ήδη αυτοί. Είχαν τα μέσα να το κάνουν και το έπραξαν.

Υποθέτω όμως, πως αυτή είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίηση τους, η αποκαθήλωση του ανθρώπου που τους θυμίζει το παρελθόν τους και δυστυχώς τους το κάνουμε καλύτερο εμείς οι ίδιοι. Τόσο με τις αποφάσεις εντός ομάδας όσο και με τα όσα πιστεύει ο περίγυρος.

Όσο ο ΠΑΟΚ χάνει την πίστη του στο γήπεδο, χάνει βαθμούς και στόχους, απόφαση δικαίωσης μην περιμένετε.

Όσο μεγαλύτερο είναι το κόστος, τόσο αντίστοιχα θα είναι και το κέρδος τους.

Αυτό που καλούμαστε όμως να καταλάβουμε είναι πως τώρα πεσμένος στο έδαφος βρίσκεται ο ΠΑΟΚ, όχι μόνο ο Σαββίδης, όχι μόνο ο Λουτσέσκου.

Θα σταθούμε στο πλευρό του για να σηκωθεί ή απέναντι του; Στη μια περίπτωση υπάρχει κόστος ενώ στην άλλη η εφήμερη ικανοποίηση του «σασταλεγαδισμού».

Ότι αναπαύει τη συνείδηση του καθενός λοιπόν…

Χρήστος Μαγγίνας