Ο ΠΑΟΚ καλείται να παράγει και τα δικά του στελέχη…

Μεγάλη κουβέντα έχει δημιουργηθεί μετά τα τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα του ΠΑΟΚ αλλά και με τη γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει ο δικέφαλος μέσα στη σεζόν.

Μια αγωνιστική περίοδος που ήρθε για να διαδεχθεί την άκρως επιτυχημένη περσινή πορεία, η οποία και κατέληξε έως την κατάκτηση του πιο μάγκικου πρωταθλήματος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Οι απόψεις πολλές για το τι είναι αυτό που οδήγησε τελικά στο να βλέπουμε μια ομάδα που έπρεπε να χτίσει πάνω σε αυτή την επιτυχία, να έχει κάνει βίωμα το «σκωτσέζικο ντουζ» του μία ζέστη και πολύ κρύο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αλήθεια συνήθως κρύβεται στη μέση και αν κάπου υπάρχει ένα κοινό σημείο επαφής όλων των «στρατοπέδων», είναι πως ο κάθε ένας που οδηγεί το καράβι που λέγεται ΠΑΟΚ, φέρει το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Ποικίλες όμως είναι και οι προτάσεις για το πώς θα βγει ο ΠΑΟΚ από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Άλλες εκφράζονται με νηφαλιότητα και άλλες με έναν πιο απόλυτο τρόπο.

Σίγουρα, το χρονικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, αναγάγει τη μεταγραφική ενίσχυση σε προτεραιότητα.

Είναι όμως η λύση του προβλήματος ή αποτελεί ένα μέρος αυτής; Μάλλον το δεύτερο, καθώς η δυσλειτουργία που παρουσιάζει η ομάδα στο μεταγραφικό της σχεδιασμό εδώ και αρκετά χρόνια, δυστυχώς κάνει τους πάντες να αντιμετωπίζουν το σενάριο της επιτυχημένης μεταγραφικής πολιτικής με μπόλικη καχυποψία.

Τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε όμως, αν υπήρχε ένα ξεκάθαρο μοτίβο λειτουργίας, αν υπήρχαν πρόσωπα ικανά και κοινής αποδοχής για να βγούνε μπροστά.

Η πρόσληψη τεχνοκρατών σε καίριες θέσεις ήταν κάτι που προτιμήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν και για τον α ή β λόγο δεν «κούμπωσε». Μπορεί όμως ο ΠΑΟΚ να κινείται με έναν τρόπο που δεν είναι ορθολογικός;

Κι αν θέλει όντως να καλύψει τέτοιου είδους κενά εκ των έσω, φροντίζει να παράγει τα δικά του στελέχη; Και εξηγούμαι.

Ένας σωστά δομημένος ποδοσφαιρικός οργανισμός για να φτάσει να είναι βιώσιμος, δεν αρκεί μόνο να παράγει παίκτες μέσω των ακαδημιών του αλλά και να βρίσκεται σε ετοιμότητα όταν παραστεί ανάγκη (όπως πχ ήταν η αποχώρηση του Μάκη Γκαγκάτση) να βάζει στην εξίσωση ανθρώπους έτοιμους και γνώστες του περιβάλλοντος στο οποίο θα εργαστούν.

Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία το μυαλό τρέχει προς το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, στην περιβόητη φουρνιά των «Invincibles».

Πόσοι άραγε από εκείνη την ομάδα των αήττητων νταμπλούχων συνέδεσαν το μέλλον τους με τον ΠΑΟΚ; Πόσους εξ αυτών ο δικέφαλος αξιοποίησε για να στελεχώσει από το πιο απλό, τις ακαδημίες του έως τις πιο σύνθετες θέσεις με λόγο στον αγωνιστικό σχεδιασμό;

Σαφώς δεν είναι όλοι για όλα, όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο εκάστοτε Μάτος ή ο Κρέσπο πχ να μπορούσαν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι για να δουλέψει το έργο.

Τα ονόματα είναι ενδεικτικά, πολλοί άλλωστε θα μπορούσαν να μπουν σε αυτή τη συζήτηση, η ουσία όμως περιορίζεται στο ότι ο ΠΑΟΚ καλείται να βρει τη φόρμουλα για να παράγει και τα δικά του στελέχη.

Να δημιουργεί και να «εκμεταλλεύεται» προσωπικότητες που μπορούν να βγούνε μπροστά και να εμπνεύσουν τον ιδιαίτερα επιδραστικό του περίγυρο.

Το «χθες» ίσως να ανήκει στο παρελθόν, κυρίως το «σήμερα» και το «αύριο» έχουν σημασία στο ποδόσφαιρο και αν κάτι πρέπει να σκεφτεί ο ασπρόμαυρος οργανισμός είναι πως θα γίνει για το συμφέρον του πρωτίστως… και μια παραγωγή στελεχών.

Πολλές φορές άλλωστε, αυτό που αναζητούμε με αγωνία μπορεί να βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας.

Χρήστος Μαγγίνας