Σέρχιο Πένια γιατί η… ζωή είναι ωραία

«Για την ακρίβεια, ότι έκανα κόντρα στη Χιλή, το ονειρεύτηκα, όμως μου έχουν μείνει ακόμη πιο έντονα στη μνήμη τα λόγια του προπονητή μου λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή του αγώνα: Αν δεν επανέλθεις στο 100% μέχρι το ματς, δεν ξέρω τι θα συμβεί. Πρέπει να επιστρέψεις από τον τραυματισμό, ειδάλλως, θα τεθείς εκτός».

Μετά το γκολ που σημείωσε σε εκείνη την αναμέτρηση, συνέχισε με τον Ρικάρντο Γκαρέκα έως το τέλος. «Θα έρθει η στιγμή σου», μου έλεγε.

Στο 63΄ βρήκε την μπάλα και εξαπέλυσε σουτ έξω από την περιοχή. Το σουτ του σε πρώτη φάση μπλοκαρίστηκε από τον τερματοφύλακα της Χιλής, Κλαούντιο Μπράβο, ωστόσο, εκείνος πήρε το ριμπάουντ και με ένα υπέροχο τελείωμα διπλασίασε τα τέρματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας του.

Μαζί με τον Κρίστιαν Κουέβα που τοποθέτησε το Περού σε ρόλο οδηγού, πανηγύρισαν το 2-0 με χαρακτηριστικό τρόπο, τον οποίο επαναλαμβάνουν διαρκώς όταν αγωνίζονται μαζί, λαμβάνοντας υπόψιν τη στρατιωτική θητεία του πατέρα του εξ ου και το παρατσούκλι «Colonel Conejo» που του δόθηκε στα αποδυτήρια. Όλα για εκείνον συνδέονται με την ενέργεια.

«Δεν έχω τελετουργικά, ωστόσο, πιστεύω πολύ στην ενέργεια και είναι ένας από τους λόγους που δεν ανταλλάσσω συχνά φανέλες με ποδοσφαιριστές ακόμη και υψηλότερου επιπέδου. Έχω πάρει ελάχιστες από ευρωπαϊκούς αγώνες που τέθηκα αντιμέτωπος απέναντι στην Τσέλσι και τη Γιουβέντους για αυτό το λόγο ακριβώς. Χωρίς… παρεξήγηση!».

Αν ήταν χρώμα θα επέλεγε το μαύρο ή το πορτοκαλί. Αν ήταν τραγούδι θα κινούνταν στους ρυθμούς του «life is good». Αν είχε να επιλέξει ανάμεσα στις μάρκες αυτοκινήτων θα επένδυε σε Rolls Royce, έχοντας προχωρήσει στην αγορά ενός κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην Ολλανδία. Αν ήταν απόφθεγμα, θα διάλεγε το «η επιτυχία δεν έχει εποχή». Αν είχε παράπονο, τότε θα εκμυστηρευόταν ότι:

«οι ποδοσφαιριστές λόγω της πίεσης δεν απολαμβάνουν το άθλημα με τον τρόπο που τους χαρακτηρίζει. Ακόμη και στις ήττες είναι σημαντικό να απολαμβάνεις αυτό που αγαπάς περισσότερο, το ποδόσφαιρο».

Αν έπρεπε να εμπνευστεί από κάποιον τότε:

«θα έλεγα πως στη θέση μου μου αρέσει πολύ το παιχνίδι του Ρινάλντο Κρουζάντο, ωστόσο, μεγάλωσα θαυμάζοντας και τον Ρικέλμε για το πως κρατούσε τη μπάλα με τόση ηρεμία», όντας θερμός υποστηρικτής της Μπόκα Τζούνιορ.

Αν είχε… απωθημένο; Θα ήταν εκείνη η φανέλα του που δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει.

«Ήθελα πάρα πολύ να τον συναντήσω. Η μητέρα της κόρης μου όταν ήμασταν μαζί είχε στενή φιλία με τη γυναίκα του Γκάρι Μεντέλ και με είχε ρωτήσει στα γενέθλιά μου αν θέλω τη φανέλα του Ρικέλμε. Θα μου εξασφάλιζε μία μέσω εκείνης. Εν τέλει μετά από μία περίοδο… έντασης μεταξύ μας, δεν πήρα ποτέ τη φανέλα. Μάλλον ο Ρικέλμε την κράτησε για τον εαυτό του ή την έκαψε. Προς σεβασμό των όσων έχει πετύχει στο χώρο του ποδοσφαίρου, ελπίζω να μην την έκαψε!».

Στο αιώνιο δίλλημα Λιονέλ Μέσι ή Κριστιάνο Ρονάλντο προτιμά τον πρώτο. Αν έπρεπε να πάρει αποφάσεις, τότε θα λάμβανε πρωτίστως υπόψιν την κόρη του που ζει μακριά του στη Λατινική Αμερική και αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε δεκάδες πανηγυρισμούς όταν σκοράρει, θα έκανε ξανά και ξανά το «V» από το αρχικό της.

«Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είναι η τελευταία μου σεζόν στη Μάλμε. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, αλλά το μόνο πράγμα που ξέρω αυτή τη στιγμή είναι ότι θα είναι η τελευταία μου εδώ. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Δεν είναι εύκολο να φύγεις όταν παίζεις πολύ, κερδίζεις τίτλους και έχεις καλή αίσθηση για τους ανθρώπους γύρω σου».

Αν έπρεπε να επιλέξει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του; Εκείνος θα ήταν ο ΠΑΟΚ:

«Θέλω να κερδίσω τα πάντα με τον ΠΑΟΚ. Θα προσπαθήσω να βοηθήσω την ομάδα και δίνοντας το 100% και στις προπονήσεις και στους αγώνες, θέλω να κερδίσω όλες τις μονομαχίες στον αγωνιστικό χώρο και να βοηθήσω τον ΠΑΟΚ να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται».

Αν διηγούνταν την ιστορία του, εκείνη θα εκκινούσε στο Χουαράζ:

«Έμενα εκεί μαζί με τους γονείς μου. Θυμάμαι ότι είδα μια διαφήμιση στην εφημερίδα για να περάσω μια σειρά δοκιμαστικών στην Alianza και δεν δίστασα. Ήρθα στη Λίμα με τον αδελφό μου, κάναμε το τεστ και το περάσαμε. Από εκείνη την ημερομηνία έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια. Στόχος μου είναι να μεταναστεύσω και να παίξω στο εξωτερικό. Νομίζω ότι το ποδόσφαιρό μου θα προσαρμοστεί πολύ καλά στο ισπανικό πρωτάθλημα».

Αν έπρεπε να απομονώσει 9 λέξεις που συνοψίζουν τη ζωή του μέχρι στιγμής θα ήταν ειρήνη, σεμνότητα, χαρά, τρέλα, αγάπη, θάρρος, εμπιστοσύνη, προσωπικότητα και δύναμη.

«Είμαι πεπεισμένος για το τι μπορώ να πετύχω και να κάνω. Έχω μεγαλώσει πολύ. Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Δεδομένης της εμπειρίας μου στο σουηδικό πρωτάθλημα θα πω ότι πολύ δύσκολα ένας Περουβιανός ποδοσφαιριστής μπορεί να ανταπεξέλθει και να αγωνίζεται από την αρχή σε αρχική σύνθεση σουηδικής ομάδας. Και δεν αναφέρομαι στην κορυφαία ομάδα της Σουηδίας (σ.σ Μάλμε), αλλά σε οποιαδήποτε άλλη της Σκανδιναβίας. Είναι ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και δεν θα επέστρεφα στο Περού εξαιτίας του επαγγελματισμού που επικρατεί στην Ευρώπη, αν και το πρωτάθλημά του έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή ήταν δύσκολα, η μετάβαση στην Ευρώπη με δυσκόλεψε. Ήμουν μόνος μου και φαντάσου έναν Περουβιανό σε ηλικία 18 ετών να πρέπει να συνηθίσει μία σειρά νέων πραγμάτων, όπως για παράδειγμα ο ήλιος που δύει νωρίτερα. Είμαι ένα άτομο όμως που κοινωνικοποιούμαι πολύ εύκολα και πλέον με το πέρασμα του καιρού μου αρέσουν οι συνθήκες που γνώρισα στην Ευρώπη γιατί ζω ήρεμα, κανένας δεν με ενοχλεί. Ακόμη και να με ενοχλούν, ξέρω πολύ καλά πως υπάρχει λόγος». Ειρήνη.

Παρόλο που βρίσκεται στο φως της δημοσιότητας, εκείνος μονίμως επιλέγει να απομακρύνεται από αυτή, επισημαίνοντας διαρκώς ότι:

«Η ιδιωτικότητα είναι δύναμη γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταστρέψουν κάτι που δεν γνωρίζουν».

Αποφεύγει να υπερπροβάλλει την προσωπική του ζωή και γενικώς είναι ανοιχτός στο να δοκιμάσει νέα πράγματα εκτός γηπέδου εξ ου και το κανάλι που άνοιξε στο Youtube για ποδοσφαιρικές συζητήσεις με καλεσμένους. Έχει αποφασίσει να παραμένει ανεπηρέαστος από τις κριτικές που λαμβάνει, υπογραμμίζοντας ότι:

«Γενικότερα αντιλαμβάνομαι πως μεγάλη μερίδα κόσμου σε κριτικάρει και μετά σκέφτομαι πως όλοι όσοι μας ασκούν κριτική, μας βρίζουν ή μας κάνουν χειρονομίες, στην τελική είναι εκείνοι που σπεύδουν στο μέρος μας και ζητούν αυτόγραφο. Έχω κουραστεί από την κριτική ειδικά των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών. Συχνά μάλιστα πετυχαίνω και… ψυχαγωγικές εκπομπές στην τηλεόραση που ασχολούνται με εμένα, συζητώντας πράγματα όπως το εάν είμαι ελεύθερος, πού πήγα διακοπές και ούτω καθεξής. Τις παρακολουθώ και γελάω. Είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος, επιλέγω να μην μιλάω υπερβολικά στον Τύπο, ο οποίος έχει παραμελήσει πολλές φορές τα όρια και παραβιάζει την προσωπική μου ζωή, ωστόσο, δεν με επηρεάζει πλέον αυτό». Σεμνότητα.

Προς έκπληξή του βρέθηκε εκτός τελικών επιλογών από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018:

«Ήταν μια δύσκολη στιγμή τόσο για μένα όσο και για τον Ρικάρντο Γκαρέκα. Ήταν περίπλοκο και για τους δύο. Πάντα μου συμπεριφέρονταν πολύ καλά στην εθνική ομάδα. Δεν έχω τίποτα να πω γι’ αυτό. Αυτό που συζητήσαμε παραμένει μεταξύ μας. Το σημαντικό είναι ότι έχω ωριμάσει πολύ. Οι συμπαίκτες μου μόλις έμαθαν ότι έμεινα εκτός τελικών επιλογών, με επισκεπτόταν συνέχεια, με έπαιρναν τηλέφωνο. Δεν ήθελα να με δούνε και να τους μεταφέρω το πρόβλημά μου, έπρεπε να είναι συγκεντρωμένοι. Η απογοήτευσή μου διήρκησε ελάχιστες ημέρες και μετά επανήλθα. Επηρεάστηκα. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Με συγκλόνισε. Αυτά τα πράγματα, όμως στο τέλος, βοηθούν κάποιον να ωριμάσει και να γίνει πιο δυνατός. Το ποδόσφαιρο έχει αυτά τα πράγματα. Τώρα το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε τη δουλειά, να εξελισσόμαστε και να μαθαίνουμε. Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου πως οφείλω να είμαι συγκεντρωμένος στην ομάδα μου, την οικογένειά μου και την κόρη μου γιατί σκεπτόμενος αυτό μπορώ να αποδώσω καλύτερα. Σίγουρα η εθνική ομάδα θα έρθει όταν η τεχνική διοίκηση το κρίνει απαραίτητο. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή θα επιστρέψω, θα κερδίσω πάλι μια θέση».

Και εκείνη η στιγμή ήρθε σε μία από τις πιο παραγωγικές σεζόν του. Στην Ολλανδία με τη φανέλα της Έμμεν σημείωσε 11 τέρματα και 6 ασίστ σε συνολικά 60 εμφανίσεις και 5.245΄ λεπτά συμμετοχής κατόπιν ενός διαστήματος που η σχέση του με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του δοκιμάστηκε.

«Η εκκίνησή μου ήταν αυτή που είχα στο μυαλό μου. Αυτό που θέλω είναι να μείνω καλά όλη τη σεζόν. Η ομάδα δεν είναι στην καλύτερη θέση τώρα, αλλά σιγά-σιγά βελτιωνόμαστε και γνωριζόμαστε καλύτερα. Προσωπικά, είμαι πολύ χαρούμενος με το πώς τα πάω. Δεν είχα παρακολουθήσει την Έμμεν και δεν ήξερα πολλά για το κλαμπ. Η αλήθεια είναι ότι όταν έφτασα εδώ έμεινα έκπληκτος από το πόσο καλά λειτουργεί ο σύλλογος, από το πόσο όμορφη είναι η ατμόσφαιρα και η πόλη. Οι άνθρωποι με υποδέχθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Είμαι χαρούμενος από την πρώτη μέρα που έφτασα εδώ.

Στην ομάδα αρέσει να παίζει πολύ χαμηλά. Πάντα προσπαθώ να βοηθήσω γιατί η κατοχή της μπάλας και το να παίζω χαμηλά είναι το φόρτε μου. Ήρθα σε μια ομάδα που το στυλ παιχνιδιού της μοιάζει αρκετά και με το δικό μου. Μπορώ επίσης να προσαρμοστώ και στο «8», αλλά στις ομάδες όπου έχω παίξει, στην Ευρώπη, πάντα αγωνιζόμουν ως μέσος. Μπορώ επίσης να παίξω ως εξτρέμ, αλλά ο προπονητής μου δίνει την ελευθερία να κάνω τις κινήσεις που με κάνουν να νιώθω πιο άνετα.

Έχω επίσης ένα πολύ καλό προαίσθημα και για την επιστροφή μου στην εθνική ομάδα του Περού αυτή τη στιγμή. Δούλεψα πολύ καιρό για να επιστρέψω. Η χαρά που νιώθω τώρα είναι πολύ μεγάλη. Είμαι πολύ ευγνώμων στην ομάδα μου και στον προπονητή μου για την εμπιστοσύνη που μου έδωσαν. Κάθε παίκτης θέλει να είναι στην εθνική του ομάδα. Όλα έχουν τη στιγμή τους. Όλα έρχονται. Ο προπονητής παίρνει τις αποφάσεις. Αυτό που σκοπεύω να κάνω είναι να δουλέψω σκληρά, να δείξω ότι είμαι ικανός να είμαι μέρος της ομάδας κάθε φορά που η τεχνική διοίκηση θέλει να βασιστεί σε μένα. Αυτό που έχω στο μυαλό μου, βασικά, είναι να συνεισφέρω στην ομάδα και να μπορέσω να έχω δύο καλά παιχνίδια». Χαρά.

Ο δρόμος για εκείνον προς την αναγνώριση δεν ήταν εύκολος. Υπήρξαν αποτυχίες, μια απροθυμία κατά καιρούς να συγκεντρωθεί στο σχολείο, ωστόσο, βλέπεις εμπόδια όταν πάρεις τα μάτια σου από το όνειρό σου. Και εκείνος δεν αποπροσανατολίστηκε.

«Για εμένα όλα ήταν… ποδόσφαιρο. Ως παιδί ποτέ δεν έπαιξα με κανένα παιχνίδι, δεν ήξερα να παίζω ούτε Playstation και πολλές φορές όταν δεν έκανα τα μαθήματά μου, έμπαινα τιμωρία. Θυμάμαι μία φορά η γιαγιά μου με είχε κλειδώσει στο δωμάτιο για αυτόν τον λόγο και εγώ πήδηξα από τον τρίτο όροφο. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός, οπότε έπαιζα ποδόσφαιρο όπου μας είχαν μεταθέσει. Παραδόξως στο σπίτι δεν συμπεριφερόταν ως στρατιωτικός, ήταν… χαλαρός, θα έλεγα μάλιστα ότι η μαμά του ήταν… συνταγματάρχης. Θυμάμαι στο Χουαράζ όταν ήμουν 9 ετών, είχα πλευρίτιδα που με οδήγησε σε εισαγωγή σε νοσοκομείο. Συγχρόνως, όμως, αγωνιζόμουν και σε μία τοπική ομάδα και παρόλο που η κατάσταση της υγείας μου δεν το επέτρεπε. Εγώ πήγαινα και έπαιζα ποδόσφαιρο, συνδυάζοντάς το με την παραμονή μου στο νοσοκομείο. Εκείνο το διάστημα μάλιστα είχαμε στο πρόγραμμά μας σημαντικό αγώνα και ήθελα να παίξω οπωσδήποτε. Όπως και έγινε». Τρέλα.

Στη ζωή του έχει πολύ ψηλά την έννοια του σεβασμού.

«Μπορείς να θαυμάζεις όσο θέλεις έναν ποδοσφαιριστή, όμως, αυτό δε σου δίνει το δικαίωμα να κρίνεις άσχημα κάποιον άλλον. Δεν μπορώ να κρίνω έναν δικηγόρο για το πώς κάνει τη δουλειά του, ενώ δεν γνωρίζω εκ των έσω τη δουλειά του. Όταν μετακόμισα για πρώτη φορά στην Ευρώπη γνώρισα πολύ έντονα τον ρατσισμό. Στην Ισπανία γενικώς παρατηρούνται ρατσιστικές συμπεριφορές κατά των Λατινοαμερικανών. Πήρα τηλέφωνο τον ατζέντη μου και του είπα ότι θέλω να επιστρέψω στο Περού. Εκείνος μου υπενθύμισε ότι δεν υπολογίζομαι από κανέναν, αλλά δεν με ένοιαζε, του είπα… πακετάρουμε και επιστρέφουμε πίσω. Ναι, η Ισπανία είναι η χώρα που θέλω να μείνω μόλις κρεμάσω τα παπούτσια μου, ωστόσο, πριν από αυτό θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στη Λίμα. Είμαι φίλαθλος του κλαμπ, έχω περάσει μία γεμάτη δεκαετία εκεί και είμαι ευγνώμων». Αγάπη.

Όσο άνετα και αν αισθάνεται στο Περού η κριτική από μερίδα κόσμου είναι αλόγιστη.

«Δέχομαι ότι με κριτικάρουν για το επίπεδό μου στην εθνική ομάδα, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προσβάλει την κόρη μου, τη μητέρα μου, τα αδέρφια μου, οπότε υπάρχουν όρια και νιώθω ένοχος που επηρεάζουν την οικογένειά μου επειδή είμαι ο πρωταγωνιστής. Δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να συμβεί μια τραγωδία με κάποιον και ακόμη και σε αυτή την περίπτωση αμφιβάλλω εάν σταματήσουν.

Η συντριπτική πλειοψηφία μας έχει γυρίσει την πλάτη και αυτό γίνεται αισθητό. Μας πονάει πολύ να μας επικρίνουν όλη την ώρα. Γνωρίζουμε ότι αυτό θα περάσει, θα γυρίσουμε τον διακόπτη και αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα μας υποστηρίξουν ξανά. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως ορισμένοι φίλαθλοι της εθνικής ομάδας που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν το Περού, συγχρόνως είναι εκείνοι που φορούν φανέλες της Αργεντινής λόγω του Λιονέλ Μέσι, ο οποίος όταν έρχεται στη χώρα μας και σκοράρει, μετατρεπόμαστε σε… Αργεντινή.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και αυτό που λένε, καλώς ή κακώς, δεν μας ενδιαφέρει πλέον. Μερικές φορές πιστεύω ότι οι αθλητές ζητούν βοήθεια με πολλούς τρόπους. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ενώ πήγαινα στις προπονήσεις και χαμογελούσα, επέστρεφα σπίτι και έκλαιγα 24 ώρες. Όλο αυτό επέλεξα να το περάσω μόνος μου. Αρκετές φορές πρέπει να σηκωθώ με θλίψη, αλλά αυτό πρέπει να κάνω, όπως κάθε εργαζόμενος». Θάρρος.

Η αλήθεια είναι ότι η εμπιστοσύνη καθιστά δυνατό για κάποιον να αποδείξει όλα όσα είναι ικανός να κάνει και το αντιλήφθηκα το διάστημα πριν τον ερχομό του Ρίντστρεμ στη Μάλμε.

«Όταν επιστρέφω σπίτι μετά από αγώνες, μπορώ να καταλάβω πως τα πήγα συνολικά στο παιχνίδι. Εκείνη την περίοδο ένιωθα πως ήμουν σε πολύ καλό φεγγάρι, αλλά μέσα σε μόλις λίγες ημέρες ξαφνικά δεν έπαιζα χωρίς καμία εξήγηση. Μίλησα με την οικογένειά μου και τον ατζέντη μου και επαίνεσαν την απόδοσή μου.

Πρέπει να ξέρετε ότι μπορούν να είναι βάναυσα ειλικρινείς μαζί μου αν έχω ένα κακό παιχνίδι. Αν δεν παίζω καλά, σέβομαι ότι θα τίθεμαι εκτός, έτσι λειτουργεί. Αλλά αν έχεις παίξει καλά και εξακολουθείς να απορρίπτεσαι, σου… γυρίζει το κεφάλι. Ήμουν θυμωμένος πολλές φορές πέρυσι. Κανείς δεν ήρθε να μου εξηγήσει τι συμβαίνει. Πίστευε ο προπονητής ότι έπρεπε να ξεκουραστώ; Πίστευε ότι δεν είχα πιάσει τα απαιτούμενα επίπεδα απόδοσης;

Ας μου το έλεγε! Δεν μπορώ να νιώθω ασήμαντος. Μετά από όλα αυτά τα προβλήματα, ένιωσα ότι ήθελα να φύγω από τη Μάλμε. Ένιωσα ότι δεν ήμουν σημαντικός για την ομάδα, ότι κανείς δεν με ήθελε εδώ», προσθέτοντας ότι ο χρόνος με την οικογένειά του στο Περού σε συνδυασμό με την έλευση του Χένρικ Ρίντστρεμ τον έκανε να αλλάξει γνώμη. «Τώρα μένω στο Μάλμε, σίγουρα. Αισθάνομαι υπέροχα σωματικά και ψυχικά. Ελπίζω να μπορέσω να ξεχάσω όλα τα παλιά». Εμπιστοσύνη.

Ποτέ δεν τον ενδιέφερε ποιον έχει μπροστά του «γιατί πηγαίνω ούτως ή άλλως σε αυτή την κατεύθυνση». Προσωπικότητα.

Του αρέσει να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που αισθάνεται ότι προσφέρει. Είναι λάτρης της ευθύνης και ο Σέρχιο Πένια μετακόμισε στην Ελλάδα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ «επειδή θέλω να δείξω ποιος είμαι». Δύναμη.

Πηγή: forzaonline.gr