Ο ΠΑΟΚ σηκώθηκε ήδη από το έδαφος και προετοιμάζει την αντεπίθεση σ΄ όλα τα επίπεδα

Κάποια στιγμή, το πήγε με το άγριο, με το σκληρό, με το «απειλητικό». Έπιασε, αλλά για λίγο.

Πριν τα Χριστούγεννα, ένιωσε ότι πρέπει να πει δημοσίως πράγματα, να θέσει άπαντες προ των ευθυνών τους. Δεν υπήρξε κάποια αισθητή τη διαφορά.

Έκανε αλλαγές, έκανε τροποποιήσεις, έκανε προσαρμογές, αλλά ήταν σαν ασπιρίνη για κάτι πολύ πολύ πιο σοβαρό.

Το κάζο με τον Βόλο, απέναντι σε μία ομάδα που ήρθε στην Τούμπα με μηδαμινές ελπίδες για κάτι καλό, δηλώνοντας τέσσερις τιμωρημένους να εκτίσουν απέναντι στον ΠΑΟΚ απέδειξε ότι η κατάθεση ψυχής στον επαναληπτικό με την ΑΕΚ ήταν μία αναλαμπή, μιας ομάδας που θέλει βαθιές και δομικές αλλαγές.

Ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.

Ο Δικέφαλος δεν μπορεί να ζήσει με αυταπάτες. Δεν μπορεί να πορευτεί, προσπαθώντας κάθε μέρα να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του.

Υπό μία έννοια, η σκληρή ήττα από το Βόλο ήταν αυτή που έσπασε το απόστημα και βοήθησε το πύο να βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή η πληγή είναι ανοιχτή και οι δρόμοι είναι δύο: είτε θα απολυμανθεί και θα γιατρευτεί σε βάθος χρόνου είτε θα αφεθεί στην τύχη της, με κίνδυνο να μολυνθεί κι άλλο.

Οι παραδοχές και η αυτοκριτική έχει ήδη γίνει. Πολλά πράγματα πήγαν λάθος για να φτάσουμε ως εδώ σε επίπεδο επιλογών, αποφάσεων, διαχείρισης πόρων και ανθρώπινου δυναμικού.

Οι εξωτερικοί παράγοντες που μαεστρικά πριόνιζαν τα πόδια της καρέκλας θα περίμεναν αυτή να διαλυθεί, όμως φαίνεται πως θα μείνουν με την όρεξη.

Το κουμπί πατήθηκε, ο ΠΑΟΚ σηκώθηκε ήδη από το έδαφος, γύρισε σελίδα και προετοιμάζει την αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα, σαν ξαφνικά να ξεκλείδωσε κάτι.

Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πάντα λίγο πριν την αυγή.  Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός…