O ΠΑΟΚ παίρνει ακριβώς αυτό που αξίζει

Είναι δεδομένο πως το περασμένο καλοκαίρι έγιναν πολύ μεγάλα λάθη. Πως αντί να ενισχυθεί η ήδη υπάρχουσα -πρωταθλήτρια- ομάδα, αποδυναμώθηκε και πολλές από τις κινήσεις που έγιναν, ήταν το λιγότερο άστοχες. Έγιναν λάθος εκτιμήσεις, υπήρξε απίστευτα μεγάλη καθυστέρηση, ξανά, δεν ήρθαν οι πρώτες -ακόμη και οι δεύτερες- επιλογές του προπονητή και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ένα ρόστερ που φτάνοντας στο “σήμερα” μοιάζει ανήμπορο να φτάσει ή να διεκδικήσει την κορυφή.

Πριν από κάθε μεγάλο παιχνίδι, ψάχναμε όλοι το restart, ωστόσο, αυτό δεν έχει έρθει φέτος και σε αντίθεση με άλλες χρονιές, η ομάδα μοιάζει και πνευματικά χαμένη. Και όχι μόνο η ομάδα, αλλά και ο προπονητής, ο οποίος -αδίκως- βρίσκεται μακριά από τους παίκτες του σε πολλά κρίσιμα ματς και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Όλα αυτά μαζί -λοιπόν- συνθέτουν ένα πολύ συγκεκριμένο σκηνικό και μας οδηγούν σε συμπεράσματα που είναι γνωστά καιρό τώρα.

Ο ΠΑΟΚ κινήθηκε στη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, έχοντας ως βάση έναν συγκεκριμένο άξονα, έγιναν πέντε κινήσεις -με αυτή του Μεϊτέ να αποτελεί όντως ερωτηματικό βάσει και της χθεσινής του εικόνας- ωστόσο, δεν ήρθε το αριστερό μπακ και ο επιθετικός, που αποτελούσαν άμεση ανάγκη. Και ακόμη κι αυτό, η ομάδα αυτή που έχει μάθει να πληρώνει το ΚΑΘΕ λάθος, το πληρώνει. Ο προπονητής είχε τέσσερις επιθετικούς στη διάθεσή του, επιθετικούς που όλοι μαζί δε φτάνουν τα γκολ του Μπάμπα αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα. Φεύγει ο Τισουντάλι και την ίδια στιγμή, τραυματίζεται ο Τσάλοφ. Ξεκινάει χθες ο Μπράντον και είναι άφαντος, μπαίνει ο Σαμάτα και είναι κι αυτός, ο γνωστός Σαμάτα, αν και δεδομένα προσέφερε περισσότερα σε σχέση με τον Ισπανό.

Για τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, γιατί -πραγματικά- νομοτελειακά τα πληρώνει όλα, από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο. Έτσι πληρώνει και στη διάρκεια της σεζόν, όσα έγιναν το καλοκαίρι. Πήρε την απόφαση να παίξει τότε με την τύχη του και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε εβδομάδα στο γήπεδο. Η ομάδα, αυτή, δεν είναι φτιαγμένη για να παίζει Πέμπτη-Κυριακή και η αδυναμία της είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Η ομάδα, αυτή, έχει τεράστιο θέμα στα ντέρμπι, φτάνοντας τα εννιά (!) φέτος χωρίς νίκη.

Κι από εκεί και πέρα, υπάρχει και το καθαρά αγωνιστικό. Υπάρχει το κομμάτι της διαχείρισης του προπονητή, που ειδικά το τελευταίο διάστημα κάνει επιλογές που αποτελούν πραγματικό, όπως συνέβη και χθες. Υπήρχε ο Πέλκας, έπρεπε να πάρει ανάσες κάποιος στα άκρα, για ποιο λόγο να μη γίνει κάτι από την αρχή; Ο Μπάμπα ΔΕΝ μπορεί άλλο, ο Όττο παίζει κι αυτός στα κόκκινα. Υπάρχει και ο Ντεσπόντοφ, που τόσο καιρό ακούγαμε ορισμένους να απορούν γιατί παίζει ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς (!) που προσφέρει 10 πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και τώρα -μάλλον- πήραν την απάντηση.

Καμία τύχη δεν του έχει γυρίσει την πλάτη και καμία ανώτερη δύναμη δε φταίει, για το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή έχει μείνει στο -6 από την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό και στο -10 από τον Ολυμπιακό, ενώ είναι στο +3 από τον Άρη και ενδεχομένως και από τον Αστέρα, εφόσον κερδίσει σήμερα τη Λαμία. Προκάλεσε την τύχη του, ήξερε ότι το μονοπάτι που είχε ακολουθήσει ήταν προβληματικό και απλώς επέμεινε σε μία λάθος τακτική. Η χρονιά δεν τελείωσε, υπάρχει η Ευρώπη, υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω πια τι μπορεί να αλλάξει…

Υ.Γ.: Αξίζει ένα μεγάλο “μπράβο” στον Στέφανο Τζίμα, γιατί είναι ένα παιδί που πραγματικά έχει δουλέψει πολύ και εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι, εκτός κι από την ποιότητά του, έχει και έναν τρομερό χαρακτήρα. Είναι συνειδητοποιημένος, προσγειωμένος και απόλυτα ρεαλιστής κι αυτό φαίνεται και στο γήπεδο. Χαρά και περηφάνια για ένα σπουδαίο παιδί, αλλά και προβληματισμός για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ΣΥΝΟΛΙΚΑ από τον ΠΑΟΚ.

Υ.Γ. 2: Έχει κουράσει πραγματικά όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε στην Τούμπα σχεδόν σε κάθε ντέρμπι και ειδικά στα τελευταία με την ΑΕΚ. Τα χθεσινά μέτρα στο γήπεδο και κυρίως, ξανά, η αντιμετώπιση του κόσμου με φόντο την παρουσία του Μάριου Ηλιόπουλου στην Τούμπα, προκαλούν πλέον εκτός από ερωτηματικά, οργή και αγανάκτηση. Όροφοι ολόκληροι κλείνουν για ένα και μόνο πρόσωπο, άνθρωποι αντίπαλων ομάδων στήνουν το δικό τους… show μέσα και έξω από τα αποδυτήρια και την ίδια στιγμή εφαρμόζονται ακραία αυστηρά μέτρα, σε ένα γήπεδο που έχει αντιμετωπίσει με απόλυτη ψυχραιμία το τελευταίο διάστημα κάθε κατάσταση.

Υ. Γ. 3: Προφανώς θα γίνει κριτική από όλους, αλλά λίγο κάπου να υπάρχει και ένα μέτρο, για να μην καταλήγουμε στην ισοπέδωση. Διάβασα πολλά, διαφορετικά σχόλια από χθες και μερικοί χαρακτηρισμοί πραγματικά με κάνουν να απορώ. Είναι καλό να μην ξεχνάμε για ποιους μιλάμε, για ποια πρόσωπα. Να μην ξεχνάμε τι έχει πετύχει ο καθένας και τι έχει προσφέρει. Άλλο κριτική, άλλο μηδενισμός και ισοπέδωση, γιατί κάπως-κάπου και η ίδια η ζωή, έρχεται να μας δώσει τις δικές της απαντήσεις κάποια στιγμή…