Ως πότε ΠΑΟΚ θα αδικείς τον εαυτό σου;

Φτάσαμε λοιπόν στα τέλη του Φλεβάρη, με τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ να μένει στην ουσία εκτός στόχων.

Μια ομάδα που τον περασμένο Μαΐο μας έβγαλε στους δρόμους, τώρα μας βάζει σε σκέψεις για το πώς κατάφερε να πετάξει από τα χέρια της άλλη μια τέτοια επιτυχία.

Δεύτερη φορά μετά από κατάκτηση πρωταθλήματος που κυνηγούν τον ΠΑΟΚ εξωαγωνιστικά, δεύτερη φορά όμως που και ο ίδιος ο ασπρόμαυρος οργανισμός τα έκανε σχεδόν όλα λάθος.

Μια αγωνιστική περίοδος που βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει ακόμη μερικές στιγμές να μας δώσει (θα δείξει αν είναι δυσάρεστες ή ευχάριστες), είναι δεδομένο πως θα μνημονεύεται ως παράδειγμα προς αποφυγήν, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους αλλά και για τους αντιπάλους.

Η αδυναμία του ΠΑΟΚ να πατήσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια κάνει ξεκάθαρη την ανάγκη να αποφασίσει πώς θέλει να πορεύεται, πώς να μη στέκεται στις πρόσκαιρες επιτυχίες, πώς να μη κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Κι αν έπειτα από μια παταγώδη αποτυχία είναι μονόδρομος η αντίδραση, τότε τι ισχύει μετά από μια τεράστια επιτυχία όπως αυτή της περασμένης σεζόν;

Είθισται να λένε πως το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά να διατηρηθείς σε αυτή και μάλλον δεν έχουν άδικο.

Από το 2019 μέχρι σήμερα, ο ΠΑΟΚ φρόντισε να ωριμάσει; Φρόντισε να ξεμπουκώσει από την κατάκτηση πρωταθλήματος μετά 34 χρόνια και να γεμίσει εκ νέου δίψα ή αρκέστηκε σε αυτό;

Δυστυχώς η πράξη επιβεβαιώνει πως η νοοτροπία παρέμεινε στάσιμη και οι επιτυχίες που ήρθαν στη συνέχεια, περισσότερο φαντάζουν ως εφήμερα αποτελέσματα μέσα σε ένα αβέβαιο πλάνο που αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, παρά ως μια λογική συνέχεια απόρροια ορθολογικών κινήσεων.

Και το πιο στενάχωρο είναι πως στον πάγκο του έχει (βάσει τίτλων) τον πιο επιτυχημένο προπονητή της ιστορίας του. Αυτόν με τον οποίον δείχνει να λειτουργεί καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του επί Ιβάν Σαββίδη.

Ένας Λουτσέσκου που φυσικά δεν είναι μόνο προπονητής αλλά και υπεύθυνος επικοινωνίας, μασέρ, φυσιοθεραπευτής, γενικότερα ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές.

Ναι μεν κάνει λάθη (φέτος με το παραπάνω αλλά δεν φέρει μόνο αυτός ευθύνη) κυρίως όταν λειτουργεί συναισθηματικά, όμως δεν παύει να αποτελεί και ένα αλεξικέραυνο που απορροφά τους κραδασμούς και καταφέρνει σχεδόν πάντα να βγάζει λαγούς από το καπέλο του.

Ως πότε όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα επιτελούς ο ΠΑΟΚ να αναθεωρήσει και να το πάρει αλλιώς;

Τα εγγυημένα έσοδα πρωτίστως από πωλήσεις και Ευρώπη αποτελούν μια χαραμάδα αισιοδοξίας αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γίνουν αυτά που πρέπει και επιτέλους στην ώρα που πρέπει χωρίς ναι μεν και αλλά.

Σημασία βέβαια δεν έχει πόσα χρήματα εισπράττεις αλλά πώς τα διαχειρίζεσαι και το πρόβλημα είναι πως σχεδόν όλοι αντιμετωπίζουν πλέον με καχυποψία το ενδεχόμενο να δοθεί ένα μέρος αυτών για την ποιοτική και ουσιαστική ενίσχυση του αγωνιστικού συνόλου.

Και όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση αλλά γιατί πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ο ΠΑΟΚ κινήθηκε ορθολογικά, ουσιαστικά και στο σωστό χρόνο.

Στο χέρι αυτών που αποφασίζουν είναι το αν θα κλείσουν στόματα και αν θα κατορθώσουν να δούμε στη συμπλήρωση 100 ετών ιστορίας της ασπρόμαυρης ιδέας, τον ΠΑΟΚ που ονειρευόμαστε.

Αυτόν που σε μόνιμη βάση και όχι περιστασιακά, θα παλεύει για να σαρώνει τα πάντα στο διάβα του.

Έχει αποδείξει πως μπορεί να συνεχίσει εκεί όπου οι άλλοι λυγίζουν. Ας πάψει να αδικεί πλέον τον εαυτό του.

Χρήστος Μαγγίνας