Οι αλήθειες του Κρέσπο και η αυτοκριτική πριν τα 100...

Η συνέντευξη του Κρέσπο στη Forza, με κάνει να θέλω να σταθώ σε πολλά σημεία της.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινα σοφότερος από αυτήν ή έμαθα κάτι που δεν ήταν κατανοητό σε έναν εξωτερικό παρατηρητή, σίγουρα όμως είναι σημαντικό να το επιβεβαιώνει ένας άνθρωπος που έζησε κάποια πράγματα από μέσα.

Πάντα πίστευα πως είναι πληγή για τον ΠΑΟΚ να μην μπορεί να αξιοποιεί τέτοιες προσωπικότητες που δέθηκαν με το club και θα μπορούσαν να βάλουν το λιθαράκι τους από οποιοδήποτε πόστο.

Όπως και να το κάνουμε είναι επίπονο και συνάμα στενάχωρο να αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει από ορισμένους (όχι ενδεχομένως από όλους αλλά μικρή σημασία έχει εν τέλει αυτό), αδυναμία σεβασμού προς το πρόσωπο ανθρώπων που πάλεψαν και οδήγησαν την ομάδα (αγωνιστικά) σε μια καλύτερη και ευοίωνη μοίρα.

Αυτό είναι όμως το ένα κομμάτι της σκέψης μου καθώς από τα λεγόμενα του Ισπανού, μου δημιουργείται ταυτόχρονα και η εξής απορία.

Ποιός θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε όλα αυτά τα προβλήματα επικοινωνίας, συνεννόησης και ιεραρχίας αν δεν μπορεί να το κάνει ο πιο επιτυχημένος προπονητής της ιστορίας του συλλόγου;

Αυτός που δηλαδή οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας αλλά και ο περίγυρος αυτής, αποδέχονται πως είναι εκείνος με τον οποίο λειτουργεί πιο ομαλά η μηχανή, μπορεί να διαχειριστεί τις ιδιαιτερότητες του οργανισμού κτλ.

Σήμερα, πολλοί που πέρυσι την άνοιξη πανηγύριζαν, ζητάνε το «κεφάλι» του Λουτσέσκου, χρεώνοντας του όλα τα δεινά, τα οποία όμως έχουν ως αφετηρία το διοικητικό χάος που επικρατεί.

Το ερώτημα όμως στο δικό μου μυαλό ξεκινάει από το αν έπραξε ο ΠΑΟΚ όλα όσα έπρεπε για να προστατέψει και να στηρίξει τον Ρουμάνο που μόλις έναν χρόνο πίσω έφερνε το πρωτάθλημα.

Αν όντως το έκανε, καλώς να του χρεώσει την όποια φετινή αποτυχία, αν όχι όμως δεν μπορεί κανείς να του φορτώνει μέχρι και το αν δεν έχει ζεστό νερό στα αποδυτήρια.

Και πάμε στο τελευταίο κομμάτι. Άντε και έφυγε (ή τον φύγαμε), στα 100 χρόνια ποιος είναι πιο κατάλληλος για να βγάλει τον ΠΑΟΚ από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει και να τον οδηγήσει εκ νέου στις επιτυχίες;

Γιατί το «άρον άρον διώξτον και βλέπουμε» που επικρατεί ως άποψη σε ένα κομμάτι του κόσμου δεν νομίζω πως εμπεριέχει ποδοσφαιρική λογική και σίγουρα ο πρότερος βίος δεν μας κάνει και ιδιαίτερα αισιόδοξους σχετικά με την επόμενη ημέρα αν ακολουθήσουμε έναν τέτοιο δρόμο.

Για να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική είναι τα μόνα που χρειάζονται αυτή τη στιγμή.

Χρήστος Μαγγίνας