Νάτοι οι πρωταθλητές

Οι περισσότεροι ξεκίνησαν την χρονιά με προβλήματα: τραυματισμούς, κόπωση λόγω Euro, ιώσεις, πνευματική θολούρα, ίσως και έναν λογικό κορεσμό μετά το θριαμβευτικό περσινό φινάλε. Όταν ανέβαινε κάποιος, έπεφτε ή έλειπε κάποιος άλλος. Με αποτελέσμα να είναι σπανίως όλοι μαζί στον αγωνιστικό χώρο και ποτέ όλοι μαζί και όλοι -αγωνιστικά- καλά. Καλά δεν ήταν ούτε ο Λουτσέσκου, κατά τη δική του ομολογία. Κάπως έτσι φτάσαμε Δεκέμβριο και τους πρωταθλητές Ελλάδος δεν τους είχαμε δει ακόμα στο χορτάρι.

Το βράδυ της Πέμπτης, σε παιχνίδι δίχως αύριο, στην καλύτερη από πλευράς ατμόσφαιρας και θετικής ενέργειας Τούμπα της σεζόν, επιτέλους τους είδαμε. Και τους μαζί με αυτούς , η καημένη η Φερεντσβάρος είδε και τον ουρανό σφοντύλι!

Οι δέκα στους έντεκα που ξεκίνησαν κόντρα στους Ούγγρους ήταν από πέρυσι στον ΠΑΟΚ και αποτέλεσαν κομβικά στελέχη στην πορεία προς το πρωτάθλημα. Μόνη φετινή μεταγραφή στην ενδεκάδα, ο Μαντί Καμαρά αντί του πολυθρύλητου Μεϊτέ. Άπαντες σε κατάσταση από καλή έως ...σεληνιασμένη (Κύριλ, για σένα λέω). Ορισμένοι επιστρέφουν στα περσινά , εξαιρετικά υψηλά στάνταρ (Τάισον, Ζίφκοβιτς, Ντέλιας, Κεντζιόρα), ορισμένοι έχουν κάνει εντυπωσιακή αναβάθμιση στο παιχνίδι τους (Οζντόεφ, Ότο), ορισμένοι ανεβαίνουν και σύντομα θα είναι εκεί (Μπράντον) και ορισμένοι απλώς είναι σταθερές αξίες (Κοτάρσκι, Μπάμπα).

Με βάση τους παίκτες και που ξέρει και αγαπά και ουσιαστική βοήθεια από τον Τσάλοφ, ο Ραζβάν φαίνεται ότι σταδιακά το βρίσκει και πάλι – στα τελευταία ματς ο ΠΑΟΚ βάζει γκολ με το τσουβάλι και κινδυνεύει ελάχιστα. Προφανώς οι αγώνες με Αιγάλεω και τον Πανσερραϊκό (των δέκα παικτών από νωρίς), δεν μπορούσαν να αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο. Η “καταιγίδια” κόντρα στους - σαφώς καλύτερους από όσο έδειξαν – Ούγγρους μπορεί. Αν συνοδευτεί και με νίκη στο Αγρίνιο, απέναντι στον πολύ σκληρό φετινό Παναιτωλικό, τότε νομίζω θα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι οι πρωταθλητές επέστρεψαν.

Πριν προσγειωθούμε στην ελληνική Σούπερ Λίγκα όμως, ας σταματήσουμε μια στιγμή να σκεφτούμε και το εξής: Ο ΠΑΟΚ είναι εδώ και καιρό (με θλιβερή εξαίρεση τον αποκλεισμό από την Λέφσκι) ανταγωνιστικός στην Ευρώπη. Είτε προκριθεί, είτε όχι, παίζει όλα τα ματς στα ίσια, παλεύει, κερδίζει, χάνει, επιβεβαιώνει σε κάθε περίπτωση ότι ανήκει εκεί: στο επίπεδο του Γιουρόπα Λιγκ, στο επίπεδο των καλών ευρωπαϊκών ομάδων. Δεν ήταν πάντα έτσι και ως εκ τούτου οφείλουμε να το επισημάνουμε ως μια ακόμα κατάκτηση της εποχής Σαββίδη. Ξέρω ότι το Τσάμπιονς Λιγκ πονάει όλους τους ΠΑΟΚτσήδες. Όμως, τελικά, ο ΠΑΟΚ φέτος παίζει εκεί που αξίζει. Από το Κόνφερενς ανέβηκε στο Γιουρόπα, ζορίστηκε, προσαρμόστηκε και πλέον διεκδικεί πρόκριση. Το επόμενο βήμα θα έρθει όταν είναι να έρθει. Και όταν όλοι είναι έτοιμοι για αυτό.

Υ.Γ. Ο ΠΑΟΚ στην καλή του βραδιά παίζει το συνδυαστικό ποδόσφαιρο που κανείς εκ των άλλων 4 της πρώτης πεντάδας μπορεί να παίξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερός τους. Σημαίνει όμως ότι αν έρθουν χαφ , αριστερό μπακ, ίσως και στόπερ εφόσον ο Λουτσέσκου δεν βρει τρόπο να βάλει στην εξίσωση Κόλεϊ και Λόβρεν, θα το πάει πάλι μέχρι τέλους. Από εκεί και πέρα, όλα είναι ζήτημα λεπτομερειών.