Ρομαντικός σε έναν κόσμο που σε θέλει κυνικό…

Μεταγραφικό ντεμαράζ από τον ΠΑΟΚ τη στιγμή που πραγματικά ο δικέφαλος έδειχνε να το έχει ανάγκη.

Καλώς ή κακώς ήταν ο δρόμος που έπρεπε να διαβεί για να αντιστραφεί το κλίμα. Η προσθήκη του Βιετέσκα στα στόπερ, ο τρόπος με τον οποίο έγινε η ανατροπή στην περίπτωση Μεϊτέ και η επιστροφή του Πέλκα σε γνώριμα λημέρια.

Όλα συντέλεσαν για να γυρίσει πνευματικά ο διακόπτης και άπαντες να δούμε τα πράγματα λίγο πιο θετικά ευελπιστώντας πως έχει ξεκινήσει η αντεπίθεση.

Για να το πιστέψουμε εμείς όμως πρέπει πρώτα να το πιστέψουν στα αποδυτήρια.

Παίκτες όπως ο Δημήτρης Πέλκας φαντάζουν ικανοί να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση και δεν μπαίνει καν στην εξίσωση ούτε το «δέσιμο» ούτε η άριστη συνεργασία του με τον προπονητή.

Ενδεχομένως ούτε η γνώση της ασπρόμαυρης πραγματικότητας, της πόλης και ότι συνεπάγεται αυτών.

Σαφώς και δεν γίνεται καμία χάρη λόγω της αγάπης του Πέλκα για την ομάδα και υπάρχουν συγκεκριμένοι αγωνιστικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την επιστροφή.

Πρωτίστως όμως, μπαίνει στη συζήτηση η επιθυμία του να φορέσει και πάλι τη φανέλα με τον δικέφαλο.

Πολλοί μπορεί να έχουν επιχειρήσει να εκφράσουν την ικανοποίηση τους για μια μεταγραφή. Άλλοι το κάνουν με λόγια και άλλοι απλά με το βλέμμα τους κι εκεί δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από λέξεις. Αναγκαστικά θα πεις την αλήθεια.

Τα μάτια, το χαμόγελο του Πέλκα στην πρώτη του προπόνηση και πάλι υπό τις οδηγίες του Ραζβάν Λουτσέσκου, αυτό μαρτυρούν.

Όσα χρήματα κι αν παίρνει κανείς, είναι σημαντικό να μη λειτουργεί απλά ως ένα ρομπότ με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον, να μην το υπηρετεί και να μη ζει μόνο για αυτό.

Δύσκολο πράγμα να διατηρήσει κανείς το μεράκι, τα αγνά του συναισθήματα από την αφετηρία έως το τέρμα.

Ο Δημήτρης Πέλκας ήρθε εκεί που η καρδιά του χτυπάει πιο δυνατά κι όταν την ακολουθείς, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος.

Αρκεί το να παραμείνεις ρομαντικός σε έναν κόσμο που σε θέλει κυνικό…

Χρήστος Μαγγίνας