Για να μην ξεχνιόμαστε…

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις; Τι να πρωτοπείς και σε ποια σειρά να βάλεις την σκέψη σου για να περιγράψεις την εμφάνιση του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ;

Αλλοπρόσαλλη ή επιπόλαια είναι η καταλληλότερη λέξη για μια ομάδα που δέχεται τρία γκολ σε ισάριθμες τελικές προς την εστία από έναν αντίπαλο που «φυτοζωεί» το τελευταίο χρονικό διάστημα;

Ο ΠΑΟΚ πέταξε ένα ημίχρονο, χάρισε τουλάχιστον τα δύο από τα τρία γκολ του Παναθηναϊκού και έδειξε πως όχι μόνο δεν μπορεί να διαχειριστεί τις αδυναμίες του ως σύνολο (ποιοτικά και πνευματικά) αλλά φροντίζει να τις προτάσσει με μια τεράστια αφέλεια ενώπιον των ανταγωνιστών του.

Για καλή του τύχη όμως, βρίσκεται σε μια κούρσα στην οποία ανάμεσα στους τυφλούς θα επικρατήσει ο μονόφθαλμος και κάπως έτσι παραμένει ζωντανός, έχοντας Παναθηναϊκό και ΑΕΚ στην Τούμπα.

Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, το πιο σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία των play off δεν είναι καν ποια θέση θα καταλάβει εν τέλει.

Στα δικά μου μάτια, σημασία έχει το πώς θα ερμηνεύσει τα πράγματα ενόψει της νέας σεζόν προκειμένου να μην κρυφτεί κανένα πρόβλημα κάτω από το χαλάκι.

Όχι, ο ΠΑΟΚ δεν έγινε ομαδάρα (όπως γράφτηκε) μετά το 2 στα 2, ούτε χθες (13/4) ήταν η μοναδική ημέρα που έπρεπε να προβληματίζεται. Αυτή είναι μια επιφανειακή και ανούσια ανάγνωση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη απογοήτευση.

Η φετινή ομάδα είναι απλώς καταδικασμένη να συναντά στο διάβα της ξανά και ξανά τα ίδια εμπόδια. Εμπόδια που δημιούργησε ο ίδιος ο ασπρόμαυρος οργανισμός με τα όσα έκανε αλλά κυρίως με τα όσα δεν έκανε για να εκμεταλλευτεί την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Ας το αντιληφθούμε, ας το αποδεχθούμε (για να μην χαλιόμαστε), ας σώσουμε ό,τι σώζεται κι ας βρούμε επιτέλους λύσεις για το αύριο. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

Υ.Γ. Τα όσα έγιναν στον Πειραιά μόνο γέλιο προκαλούν για όσους υποστηρίζουν πως ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι αυτός που χαλάει την αισθητική του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άνθρωποι μαλωμένοι με την αλήθεια που ξεφτιλίζονται με το δήθεν επίπεδο που (δεν) έχουν.